Art of Using Language in Sukhothai Local Literature: Phra Ruang Phra Lue Legendary Sukhothai Heroes by Mr. Kiang Chamni
Main Article Content
Abstract
The research article on the art of language use in Sukhothai local literature, titled "Phra Ruang Phra Lue, the Legendary Sukhothai Hero" by Mr. Kiang Chamni, aims to study and analyze the art of language use in this specific literary work. The research tool was the book "Phra Ruang Phra Lue, the Legendary Sukhothai Hero." The results of the research found that the local Sukhothai literature by Mr. Kiang Chamni demonstrates the art of language use, which can be classified into 10 types: the use of the Sukhothai dialect, repeated words, double words, colloquial words, foreign language words, simile, personification, hyperbole, and axioms. The unique highlight is the appropriate and interesting use of the Sukhothai language, showing that this literature has the art of language that creates enjoyment in reading. It is the provincial language of Sukhothai, which is easy to read and understand. The literature also includes insights that can be applied in everyday life, particularly in speech and communication. All of these language features create an image that is consistent with the essence of the story.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เคียง ชำนิ. (2565). หนังสืออ่านสร้างเสริมประสบการณ์ เรื่อง พระร่วงพระลือ วีรบุรุษสุโขทัยในตำนาน. พิษณุโลก: การพิมพ์ดอทคอม.
ทักษิณา สวนานนท์. (2552). พจนานุกรมเบื้องต้น อังกฤษ-ไทย Oxford Basic English Dictionary. กรุงเทพฯ: อีแอลที เอ็ดยูเคชั่น (ไทยแลนด์).
นันธิกานต์ จันทร์อภิบาล. (2554). การใช้คำเรียกขานคู่สนทนาที่ไม่คุ้นเคย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
ภัทรสุดา นาคสุข. (2564). การพัฒนาความสามารถทางการอ่านจับใจความ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยใช้เทคนิคการสอน 5W1H ร่วมกับวรรณกรรมท้องถิ่นภาคกลาง (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
มนชิดา หนูแก้ว. (2562). กลวิธีในการนำเสนอเนื้อหาและการใช้ภาษาในนวนิยาย ของ รอมแพง (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยทักษิณ).
พรทิพย์ วนรัฐิกาล. (2553). ศิลปะและกลวิธีการเขียน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รสริน ดิษฐบรรจง. (2555). หลักการอ่านการเขียนคำไทย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
รุ่งฤดี แผลงศร. (2560). การใช้ภาพพจน์ในนิตยสารท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วราลี ศรัทธา. (2551). การใช้ภาษาในวรรณกรรมเรื่องอานามสยามยุทธ. วารสารภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย, 2(4), น. 191-206.
วัฒนชัย หมั่นยิ่ง. (2565ก). พจนานุกรมภาษาถิ่นสุโขทัย. พิษณุโลก: รัตนสุวรรณการพิมพ์.
วัฒนชัย หมั่นยิ่ง. (2565ข). ระบบเสียงและโครงสร้างพยางค์ในภาษาถิ่นสุโขทัย. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 22(3), น. 447-472.
วิเชียร เกษประทุม. (2558). หลักภาษาไทย. กรุงเทพฯ: เพิ่มทรัพย์การพิมพ์.
วิไลศักดิ์ กิ่งคำ. (2556). ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
วิทย์ เที่ยงบูรณธรรม. (2565). พจนานุกรมอังกฤษ-ไทย ฉบับทันสมัยและสมบูรณ์ที่สุด SE-ED’S MODERN ENLISH-THAI DICTIONARY (COMPLETE & UPDATED) SUPER-MINI EDITION. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สมเกียรติ วัฒนาพงษากุล และวสันต์ รัตนโภคา. (2559). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร (พิมพ์ครั้งที่ 61). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา 7 รอบ 5 ธันวาคม 2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุคส์.
สุพัตรา วิรัตน์เกษม. (2556). ศิลปะการใช้คำเชิงสร้างสรรค์ในวรรณคดีไทยฉบับคัดสรรเพื่อการเรียนการสอนระดับประถมศึกษา (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยพะเยา).