การวิเคราะห์องค์ประกอบสมรรถนะด้านการปฏิบัติงานหน้าที่เฉพาะสาขา สำหรับครูช่างอุตสาหกรรม สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ตามการรับรู้ของอาจารย์ผู้สอน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบสมรรถนะด้านการปฏิบัติงานวิชาชีพหน้าที่เฉพาะสาขา สำหรับครูช่างอุตสาหกรรม สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ตามการรับรู้ของอาจารย์ผู้สอนมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามเกี่ยวกับสมรรถนะด้านการปฏิบัติงานวิชาชีพหน้าที่เฉพาะสาขา มีความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.94 กลุ่มตัวอย่าง คือ อาจารย์ผู้สอนมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ และอาจารย์ผู้สอนมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี รวมจำนวน 220 คน ได้มาโดยวิธีการสุ่มหลายชั้น นำข้อมูลมาวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ โดยสกัดองค์ประกอบด้วยวิธีองค์ประกอบหลัก และหมุนแกนองค์ประกอบแบบมุมฉาก ด้วยวิธีแวร์ริแมกซ์ ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ องค์ประกอบสมรรถนะด้าน
การปฏิบัติงานวิชาชีพหน้าที่เฉพาะสาขา สำหรับครูช่างอุตสาหกรรม สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา มี 8 องค์ประกอบ ได้แก่ องค์ประกอบที่ 1 ด้านความรู้พื้นฐานในวิชาชีพอุตสาหกรรม องค์ประกอบที่ 2 ด้านการจัดการเรียนการสอนอาชีวศึกษา องค์ประกอบที่ 3 ด้านการพัฒนาสื่อการสอน และวัสดุช่วยสอน องค์ประกอบที่ 4 ด้านการบริหารจัดการในห้องเรียน สถานที่ฝึกปฏิบัติงาน และห้องปฏิบัติการเกี่ยวกับความปลอดภัย องค์ประกอบที่ 5 ด้านการใช้และบำรุงรักษาครุภัณฑ์ เครื่องจักร เครื่องมืออุปกรณ์ องค์ประกอบที่ 6 ด้านการสร้างนวัตกรรม และสิ่งประดิษฐ์ทางด้านช่างอุตสาหกรรม องค์ประกอบที่ 7 ด้านการประเมินผลการเรียนรู้ และองค์ประกอบที่ 8 ด้านการติดตามการนิเทศการฝึกงานตามสถานประกอบการ
Article Details
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2544). หลักสถิติ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คุรุสภา. (2562). ประกาศคณะกรรมการมาตรฐานวิชาชีพ เรื่อง การคัดเลือกผู้ประกอบวิชาชีพทางการศึกษาเพื่อรับรางวัลคุรุสภา ประจำปี 2562. สืบค้นจาก http://www.ksp.or.th/ksp2018/wp-content/uploads/2019/07/%E0%B8%9BA0%E0%B8%B2-2562-1.pdf
นัยนา บุญละคร, น้ำทิพย์ ไชยสวัสดิ์ และคมเขต เพ็ชรรัตน์. (2554). รายงานการวิจัยการศึกษาสภาพปัญหาและความต้องการใช้สื่อการสอนของอาจารย์สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล วิทยาเขตโชติเวช. กรุงเทพมหานคร: สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลวิทยาเขตโชติเวช.
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ. (2556). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษา ประจำปี 2556. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
เมธีศิน สมอุ่มจารย์, วิทยา จันทร์ศิลา, สำราญ มีแจ้ง และปัญญา สังขวดี. (2556). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะ ครูช่างอุตสาหกรรมในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(ฉบับพิเศษ), 169-181.
วณิชย์ อ่วมศรี. (2555). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพครูอาชีวศึกษาด้วยการสร้างประสบการณ์ในสถานประกอบการ. วารสารพัฒนาเทคนิคศึกษา, 25(84), 20-25.
วุฒิพล สกลเกียรติ. (2546). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะสำหรับผู้ใช้แรงงาน ในสถานประกอบการภาคอุตสาหกรรม : กรณีศึกษาอุตสาหกรรมยานยนต์และชิ้นส่วน. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.
ศิริชัย พงษ์วิชัย. (2547). การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยคอมพิวเตอร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมคิด พรมจุ้ย, วรางคณา โตโพธิ์ไทย และศศิธร บัวทอง. (2561). การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 11(1), 252-267.
สมชาย สันกลกิจ. (2545). คุณลักษณะของครูช่างอุตสาหกรรมตามแนวทางปฏิรูปการศึกษาตามความคาดหลังของนักเรียนในสหวิทยาเขตอินทนนท์. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
สมพงศ์ จิตจรัสอำพัน. (2540). องค์ประกอบที่เป็นแรงจูงใจในการศึกษาต่อสายวิชาบริหารธุรกิจของนักศึกษา ระดับประกาศนียบัตรวิชาชั้นสูง (ปวส.) สถาบันเทคโนโลยีราชมงคลในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร, กรุงเทพมหานคร.
สมศักดิ์ สงวนเดือน. (2552). รายงานการวิจัยสมรรถนะพื้นฐานของครูช่างตาม พ.ร.บ. การศึกษาปี 2542 ตามความต้องการของตลาดแรงงาน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2560). รายงานประจำปี 2560. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
___. (2551). การจัดการเรียนแบบยึดผู้เรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
___. (2552). แผนยุทธศาสตร์การอาชีวศึกษา (พ.ศ.2552-2561). กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี.สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2558). นโยบายรัฐมนตรีว่าด้วยการกระทรวงศึกษาธิการ ประจำปีงบประมาณ 2558. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการเลขาธิการสภาการศึกษา.
___. (2558). การพัฒนาคนเพื่ออนาคตประเทศไทยรายงานผลการประชุม. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
___. (2558). นโยบายและยุทธศาสตร์ของการวิจัยของชาติ ฉบับที่ 8 (พ.ศ.2555-2559). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). การเตรียมความพร้อมศักยภาพแรงงานเพื่อรองรับการพัฒนาประเทศ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2553). แนวทางกระบวนการเรียนรู้ที่ใช้ในสถานศึกษา. วารสารวิชาการสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน, 13(พิเศษ), 29-33.
_______. (2554). แนวปฏิบัติการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำเภา วรากูร. (2544). เอกสารการสอนชุดวิชาเทคโนโลยีและการสื่อสารการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 14). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุนีย์ ภู่พันธ์. (2546). แนวคิดพื้นฐานการสร้างและการพัฒนาหลักสูตร. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์เดอะโนเลจเซ็นเตอร์.
สุภมาศ อังศุโชติ, สมถวิล วิจิตวรรณา และรัชนีกูล ภิญโญภานุวัฒน์. (2552). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมการศาสตร์ เทคนิคการใช้โปรแกรม Lisrel (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
สุวัฒน์ งามยิ่ง. (2547). คุณลักษณะที่ดีของครู อาจารย์วิทยาลัยสารพัดช่าง สังกัดสถาบันอาชีวศึกษา. ภาคกลาง 1 และภาคกลาง 5. (ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ- ประสานมิตร, กรุงเทพมหานคร.
สุวิมล ว่องวาณิช และนงลักษณ์ วิรัชชัย. (2546). แนวทางการให้คำปรึกษาวิทยานิพนธ์. กรุงเทพฯ: ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อร่ามศรี อาภาอดุล และอัคครัตน์ พูลกระจ่าง. (2555). รายงานวิจัยมาตรฐานวิชาชีพครูการอาชีวศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการครุสภา.
Wentling, T.L. (1980). Evaluation occupational education and training programs. Boston: Allyn and Bacon, Inc.