Development of Indicators for Instructors’ Core Competency in Increasing Graduation of Graduate Students in the School of Educational Studies, Sukhothai Thammatirat Open University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this study were: 1) to construct indicators for instructors' core competency in increasing graduation of graduate students in the School of Educational Studies, Sukhothai Thammathirat Open University; and 2) to verify the quality of indicators for instructors' core competency in increasing graduation of graduate students in the School of Educational Studies, Sukhothai Thammathirat Open University. The key research informants consisted of (1) 15 experts, (2) 45 instructors in the School of Educational Studies, and (3) 303 graduates from the School of Educational Studies graduating during the academic year 2011 to 2016, selected through stratified random sampling. Research instruments included opened-ended questions, closed-ended questions with five scale rating, and focus group discussion form. Data were analyzed by using the percentage, mean, standard deviation, and content analysis. The findings of this study revealed that: (1) indicators for instructors' core competency in increasing graduation of graduate students in the School of Educational Studies, Sukhothai Thammathirat Open University were composed of six components with 55 indicators. The first component was the educational administration for distance learning with 12 indicators. The second component was the standards criterion of the teaching profession with 16 indicators. The third component was research with 6 indicators. The fourth component was communication and consultancy with 8 indicators. The fifth component was utilization of information technology with 4 indicators. The sixth component was the self and social development with 9 indicators; and (2) the indicators for instructors' core competency in increasing graduation of graduate students were eligible in terms of their utility, feasibility, appropriateness, and accuracy. The overall quality of all the components was at a high level.
Article Details
References
ขวัญดาว แจ่มแจ้ง. (2556). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะด้านการวิจัยของอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มภาคเหนือตอนล่าง. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 15(2), 1-15.
จรัส สุวรรณเวลา. (2551). ความเป็นอิสระของมหาวิทยาลัยไทย. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญศรี พรหมมาพันธุ์ และคณะ. (2560). ความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวชี้วัดสมรรถนะของอาจารย์เพื่อส่งเสริมให้นักศึกษาสำเร็จการศึกษาปริญญาโท แขนงวิชาการวัดและประเมินผลการศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บัวขาว สุขคำ. (2558). การศึกษาเพื่อกำหนดสมรรถนะสำหรับอาจารย์มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ. วารสารวิชาการครุศาสตร์อุตสาหกรรมพระจอมเกล้าพระนครเหนือ, 6(1), 88-96.
ภาสกร เรืองรอง, ประหยัด จิระวงพงศ์, วณิชชา แม่นยำ, วิลาวัลย์ สมยาโรน, ศรันยุ หมื่นเดช และชไมพร ศรีสุราช. (2557). เทคโนโลยีการศึกษากับครูไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(ฉบับพิเศษ), 95-195.
มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม. (2558). ความสำคัญของสมรรถนะ. สืบค้นจากhttp://oknation.nationtv.tv/blog/ratchawoot.
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2558). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษา CUPT QA ของมสธ. ประจำปีการศึกษา 2558-2560. เอกสารอัดสำเนา
มัลลิกา เกตุชรารัตน์, พร้อมพิไล บัวสุวรรณ และวิสุทธิ์ วิจิตรพัชราภรณ์. (2558). การศึกษาสมรรถนะที่พึงประสงค์ของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. วารสารครุศาสตร์, 43(1), 112- 127.
วัฒน์ บุญกอบ. (2552). การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นของอาจารย์มหาวิทยาลัยรามคำแหง . (วิทยานิพนธ์ดุษฎี บัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2550). ทฤษฎีการประเมิน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์ประสานงานการประกันคุณภาพการศึกษา, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2557). รายงานการประเมินตนเอง ประจำปีการศึกษา 2556. (1 กรกฎาคม – 30 มิถุนายน 2557).
สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2560). ใบรายงานผลการประเมินชุดวิทยานิพนธ์และค้นคว้าอิสระสาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ภาคการศึกษาที่ 1 ปีการศึกษา 2559.
________. (2560). หลักสูตรบัณฑิตศึกษาปีการศึกษา 2562. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2557). คู่มือการกำหนดสมรรถนะในราชการพลเรือน: คู่มือสมรรถนะหลัก. นนทบุรี: บริษัทประชุมช่าง.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). แนวปฏิบัติการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษา ขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตร แห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา. (2557). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษาภายใน ระดับอุดมศึกษา พ.ศ. 2557. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2560). มาตรฐานวิชาชีพครู. สืบค้นจาก http://www.ksp.or.th/ ksp2013 /profile/index.
สำนักวิชาการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2559). หลักสูตรบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ ปีการศึกษา 2559. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
_______. (2562).หลักสูตรบัณฑิตศึกษาปีการศึกษา 2562. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
Blašková, M., Blaško, R., & Kucharčíková, A. (2014). Competences and competence model of university teachers. Procedia - Social and Behavioral Sciences, 1(9), 457-467.
Spencer, M., & Spencer, S. M., (1993). Competence at work: Models for superiors performance. New York: John Wiley & Sons.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis. (3rd ed.). New York: Harper and Row Publication.