The Synthesis of Meaning, Component, and Indicators of Scientific Citizenship
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were 1) to synthesis meaning, components, and indicators of scientific citizenship, and 2) to evaluate the suitability of meaning, components, and indicators of scientific citizenship. The research was conducted by document analysis method from 2000 to 2020 and semi-structured interviews with 5 experts. The meaning, composition, and indicators of scientific citizenship were synthesized and evaluated by 5 experts using a rating scale questionnaire and adjusted according to the advice. The data were analyzed by content analysis. The research results indicate that 1) scientific citizenship refers to a person who has scientific knowledge, scientific skills, and understands the nature of science and is able to apply scientific knowledge as a base for living and can express their position in society with reason. There are 3 components 7 indicators, namely personal component means that a person must have scientific knowledge and contemporary scientific knowledge. There are 3 indicators which are basic scientific knowledge, scientific inquiry, and scientific mind. Social interaction component means that a person has to work with others, make scientific arguments, and make decisions based on scientific knowledge, information, news, and livelihood in order to solve the problems of coexistence in society related to science. There are 2 indicators which are scientific argumentation and decision making. Lastly, social awareness component means that a person has to be self-aware of their thoughts, decisions, and behaviors in a society related to science. There are 2 indicators which are self-awareness and public awareness according to social duties. and 2) The suitability result of meaning, components, and indicators was at the most appropriate level with the average of 4.58.
Article Details
References
ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2542). ประชารัฐกับการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: สถาบันนโยบายศึกษา.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยสำหรับครู (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุวิริยาสาส์นบุญชมศรี.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2554). ยุทธศาสตร์พัฒนาการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง พ.ศ. 2553-2561 (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายด้านพัฒนาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2557). โครงการวิจัยเรื่องการกำหนดแนวทางการพัฒนาการศึกษาไทยกับการเตรียมความพร้อมสู่ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายด้านพัฒนาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา (2559). รายงานการวิจัยเพื่อจัดทำข้อเสนอเชิงนโยบายการพัฒนาการศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายด้านพัฒนาคุณภาพและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา (2561). รายงานวิจัย ข้อเสนอตัวชี้วัดการศึกษาเพื่อความเป็นพลเมืองโลก ตามกรอบเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development Goal : SDG 4.7): กรณีศึกษาแนวทางการส่งเสริมความเป็นพลเมืองโลก (Global Citizenship) ประสบการณ์นานาชาติ. กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนาการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา (2562). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
DePace, A. (2020). The scientific citizenship initiative. Cambridge: Harvard Medical School Press.
Barrue, C. & Albe, V. (2013). Citizenship education and socioscientific issues: Implicit concept of citizenship in the curriculum, views of French Middle School Teachers. Science & Education. 22, 1089–1114.
Bayram-Jacobs, D., Wieske, G., & Henze, I. (2019). A chemistry lesson for citizenship: Students’ use of different perspectives in decision-making about the use and sale of laughing gas. Education Science, 100(9), 1-16.
Blanco-Lopez, A., Espana-Ramos, E., Gonzalez-Garcia, F. J., & Franco-Mariscal, A. J. (2014). Key aspects of scientific competence for citizenship: A delphi study of the expert community in spain. Journal of Research in Science Teaching, 52(2), 164-198.
Burns, T.W., O’Connor, D. J., & Stocklmayer, S.M. (2003). Science communication: A contemporary definition. Public Understanding of Science, 12(2), 183–202.
Bybee, R., McCrae, B., & Laurie, R. (2009). PISA 2006: An assessment of scientific literacy. Journal of Research in Science Teaching, 46(8), 865–883.
Center for Civic Education. (2010). National standards for civics and government. Woodland Hills, Ca: Author.
Davies, I. (2004). Science and citizenship education. International Journal of Science Education, 26(14), 1751-1763.
DeBoer, G. (2011). The globalization of science education. Journal of Research in Science Teaching, 48(6), 567–591.
Eurydice. (2012). Citizenship education in Europe. Brussels: education, Audiovisual and Culture Executive Agency.
European Union (EU). (2016). Framework for the key citizenship competences. Official Journal of the European Union: Publications Office of the European Union.
Fensham, P. (2007). Competences, from within and without: new challenges and possibilities for scientific literacy. In Proceedings of the Linnaeus Tercentenary Symposium held at Uppsala University (pp. 113–119). Sweden: Uppsala University.
Fensham, P. (2009). Real world contexts in PISA Science: Implications for context-based science education. Journal or Research in Science Teaching, 46(8), 884–896.
Irwin, A. (2015). Citizen science and scientific citizenship .Retrieved form .https://povesham.wordpress.com/2016/02/02/alan-irwin-talk-on-citizen-science-and-scientific-citizenship-jrc-october-2015/
Kekkonen, S. (2007). Programme management within The Finnish Government: Prime
Minister’s Office Publications 12/2007. Helsinki: Prime Minister´s Office.
Kubow, P. K., Grossman, D., & Ninomiya, A. (1998). Citizenship for the 21st century: An international perspective on education . London: Kogan Page.
MCEETYA. (2008). Melbourne declaratin on educational goals for Young Australians. Melbourne, Australia: Ministerial Council on Education, Employment, Training and Youth Affairs (MCEETYA).
Ministry of Education. (2014). 2014 Syllabus character and citizenship education secondary. Singapore: Ministry of Education.
NGSS Lead States. (2013). Next generation science standards: For States, By States. Achieve, Inc. on behalf of the twenty-six states and partners that collaborated on the NGSS. Retrieved form: www.nextgenscience.org/ .
Ong, A. (1999). Flexible citizenship: The cultural logics of transnationality. Durham: Duke University Press.
Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD). (2006). Assessing scientific, reading and mathematical literacy.At Framework forPISA 2006 . Retrieved form http://www.oecd-ilibrary.org/education/assessing-scientific-reading-and-mathematicalliteracy_9789264026407-en.
Osborne, J. (2000). Good practice in science teaching: What research has to say. Buckingham: Open University Press.
Petryna, Adriana. (2002). Life exposed: Biological citizens after chernobyl. Princeton: Princeton University Press.
Ratcliffe, M., Grace, M. (2003). Science education for citizenship: Teaching socio-scientific issues. Maidenhead, UK: McGraw-Hill Education.
Sternsdorff-Cisterna, N. (2015). Food after Fukushima: Risk and scientific citizenship in Japan. American Anthropologist, 117(3), 455-467.
Ten Dam, G. & Volman, M. (2004). Critical thinking as a citizenship competence: Teaching strategies. Learning and Instruction, 30, 359–379.
UNESCO, (2015). Global citizenship education. France: The United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization.
Varis, K., Jäppinen, I., Kärkkäinen, S., Keinonen, T., & Väyrynen, E. (2018). Promoting participation in society through science education. Sustainability, 3412(10); 1-16.
Wellington, J. (2003). Science education for citizenship and a sustainable future. Pastoral Care in Education, 21 (3), 2-37.