ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษากับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับและความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษากับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษาและครูของโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์ ในปีการศึกษา 2566 จำนวน 291 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามแบบมาตรประมาณค่า เกี่ยวกับภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา มีค่าความเชื่อมั่น .97 และแบบสอบถามองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน มีค่าความเชื่อมั่น .96 วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน (r) ผลการวิจัยพบว่า 1) ภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้านพบว่า อยู่ในระดับมากทุกด้าน เรียงลำดับตามค่าเฉลี่ย คือ การสื่อสารดิจิทัล ความรู้และทักษะดิจิทัล ความเป็นมืออาชีพด้านดิจิทัล วิสัยทัศน์ดิจิทัล และการสนับสนุนการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการบริหาร 2) การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้านพบว่า ด้านการเสริมสร้างความรู้แก่บุคลากร มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุด และด้านอื่น ๆ อยู่ในระดับมาก เรียงลำดับ ได้แก่ การมีวิสัยทัศน์ร่วม การคิดเชิงระบบ การมีวัฒนธรรมแห่งการเรียนรู้ การจัดการความรู้ และการใช้เทคโนโลยี 3) ภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษามีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์ โดยรวมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ เท่ากับ .89
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤษฎาพร ชาพิศร, วลัยพรรณ อ้วนนาแวง, และ จิติยาภรณ์ เชาววรากุล. (2566). ภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาในโรงเรียนเอกชนเขตบางพลัดกรุงเทพมหานคร. วารสารบริหารการศึกษา มศว, 20(39), 115-126.
เกตุชญา วงษ์เพิก. (2564). การพัฒนาภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ในยุคดิจิทัลสู่องค์การแห่งการเรียนรู้. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย, 5(2), 467-478.
ฉัตรพงศ์ ชูแสงนิล. (2563) ). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงเทคโนโลยีของผู้บริหารสถานศึกษากับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานราธิวาส เขต 2 [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ชญานิศ โฆษิตพิมานเวช และเอกราช โฆษิตพิมานเวช. (2566). ภาวะผู้นําดิจิทัลของผู้บริหารโรงเรียนเอกชน. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี, 6(4), 249-264.
ชีวิน อ่อนลออ, สุชาติ บางวิเศษ, กานนท์ แสนเภา, และสวิตา อ่อนลออ. (2563). ภาวะผู้นำยุคดิจิทัล สำหรับนักบริหารการศึกษา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเชีย, 10(1), 108-119.
ณัฐวิภา อุดชุมนารี. (2565). ภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารโรงเรียนตามความคิดเห็นของครูในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสกลนคร. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 2(2), 103-116.
ทศม วรประวัติ. (2565). รูปแบบการบริหารสถานศึกษาเอกชนเพื่อส่งเสริมความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยนเรศวร. https:// nuir.lib.nu.ac.th/dspace/bitstream/123456789/ 5827/3/Tasama Voraprawat.pdf
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 8). สุวีริยาสาส์น.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 1 (พิมพ์ครั้งที่ 5). สุวีริยาสาส์น.
ปุญญฤทธิ์ วิทยอุดม และสรรฤดี ดีปู่. (2566). แนวทางการพัฒนาภาวะผู้นำเชิงดิจิทัลองผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 2. วารสารวิชาการศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์, 10(1), 1-13.
พรนิพา แก้วบุตร, รัชตา ธรรมเจริญ และ จุฑารัตน์ คชรัตน์. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้กับประสิทธิผลของโรงเรียนเอกชนประเภทสามัญศึกษา จังหวัดสงขลา. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 5(1), 1-15.
พิทักษ์ ทิพย์วารี. (2558). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำทางนวัตกรรมสำหรับผู้บริหารสถาบันการพลศึกษา [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ภูรีรัตน์ สุกใส. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษากับความเป็นองค์การแห่งนวัตกรรมของสถานศึกษาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดอุตรดิตถ์ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดบุรีรัมย์. (2566). ข้อมูลสารสนเทศด้านการศึกษา จังหวัดบุรีรัมย์ ปีการศึกษา 2566. https:// brmpeo.moe.go.th
วรวรรณ อินทร์ชู และ จิติมา วรรณศรี. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษากับการใช้เทคโนโลยีในการจัดการเรียนรู้ ของโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากำแพงเพชร เขต 2. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(6), 301-311.
อรรวินท์ วรประวัติ. (2564). สภาพความเป็นโรงเรียนแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาเอกชน สังกัดสำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, มหาวิทยาลัยนเรศวร].
Bennett, N., & Lemoine, J. (2014). What VUCA really means for you. Business Horizons, 57(3), 1-7. https://www. researchgate.net/publication/260313997_What_a_difference_a_word_
makes_Understanding_threats_to_performance_in_a_VUCA_world
Cascio, J. (2020). Facing the age of chaos. https:// medium.com/@cascio/facing-the-age-of-chaos-b00687b1f51d
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). Harper Collins.
Jiracheewewong, E. (2023). Tools for transforming from VUCA World to BANI World: A case of educational sector in Thailand. STOU Education Journal, 16 (2), 1-12.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining size for research activities. Education and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Marquardt, M. J. (2011). Building the learning organization: Achieving strategic advantage through a commitment to learning (3rd ed.). Nicholas Brealey.
Senge, P. M. (1990). The fifth discipline: The art and practice of the learning organization. Century Press.
Sheninger, E. (2019). Pillars of digital leadership in education. http:// leadered.com/pillars-of-digital-leadership/
