ความได้เปรียบทางการแข่งขันในการส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทยไปสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์การวิจัยคือ 1) เพื่อสำรวจปัจจัย ที่สร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย 2) เพื่อวิเคราะห์รูปแบบความสัมพันธ์ของตัวแปรที่สร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย 3) เพื่อวิเคราะห์อิทธิพลปัจจัยด้านความเป็นผู้ประกอบการ ด้านนวัตกรรม ด้านความสามารถในการส่งออก ที่สร้างความได้เปรียบทางการการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย 4)  เพื่อเป็นแนวทางค้นหาความสามารถในการส่งออกที่สร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย โดยใช้ แบบสอบถามเป็นแบบเลือกตอบ 5 ระดับ ที่มีค่าดัชนีความสอดคล้องกับเนื้อหา (IOC) เท่ากับ 0.67-1 และมีค่าความเชื่อมั่นของสัมประสิทธิ์อัลฟ่าของครอนบาร์ค เท่ากับ 0.96 กลุ่มตัวอย่างบริษัทธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย จำนวน 400 คน ที่ได้จากการสุ่มอย่างง่ายโดยวิธีจับฉลาก สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติวิเคราะห์สมการโครงสร้าง (SEM) โดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป ผลการวิจัย พบว่า ความได้เปรียบทางการแข่งขันส่งออกในธุรกิจอุตสาหกรรมอาหารไทยอยู่ในระดับปานกลาง และปัจจัยที่สร้างความได้เปรียบในการแข่งขันคือ  1) ปัจจัยด้านความเป็นผู้ประกอบการธุรกิจส่งออกอยู่ในระดับมาก ส่วนด้านนวัตกรรม ด้านความสามารถในการส่งออก พบว่า โดยเฉลี่ยรวมทุกด้านอยู่ในระดับปานกลาง 2) รูปแบบความสัมพันธ์องค์ประกอบตัวแปรปัจจัยดังกล่าว  พบว่า โมเดลการวัดมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ มีค่าทางสถิติพอที่สามารถนำมาวิเคราะห์ได้ 3) อิทธิพลของปัจจัยต่างๆ ที่สร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทย (ผลการทดสอบสมมุติฐาน)พบว่า ยอมรับสมมุติฐานทั้งหมด 4) ผลการค้นหาความสามารถในการส่งออกที่สร้างความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทยไปสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน  เป็นปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความได้เปรียบทางการแข่งขันในธุรกิจส่งออกอุตสาหกรรมอาหารไทยไปสู่ประขาคมเศรษฐกิจอาเซียน คือ ตัวแปรสังเกตได้ การบริหารเชิงรุก  และ นวัตกรรมผลิตภัณฑ์ ตามลำดับ ผ่านด้านความสามารถในการส่งออก ได้แก่ตัวแปรสังเกตได้คือ ทักษะและความเชี่ยวชาญ ที่ส่งผลต่อปัจจัยด้านความได้เปรียบในการส่งออก ที่มีตัวแปรสังเกตได้คือ การขยายตัวในการส่งออก