Legal Problems Concerning Franchise Law Thailand : Case Study Of Seven Eleven The Convenient Store
Keywords:
Franchise, Franchisee, FranchisorAbstract
This thesis aims to study legal problems concerning franchise law in Thailand. At present, Thailand has no specific law on franchise business. The existing law does not able to apply to the franchise business effectively and has resulted in legal issues related to the franchise business. Therefore, it should be lawful about the franchise business in Thailand in order to enforce the law effectively according to the economy system that constantly evolving also in line with the international principle. The study found that:
1. At present, Thailand has no specific law for franchise business then its cause the problems in terms of operated franchise’ s contract due to the franchisor may write down the agreement to make franchisees burdened beyond the law.
2. At present, Thailand does not require franchisees to register franchise businesses before the offering. Therefore, the status of the franchise business not able to be verified.
3. At present, Thailand does not require franchisees to disclose important information in the franchise business to those who are interested before entering into a franchise agreement.
4. At present, Thailand does not have a franchise directing agency that serves as a hub for the exchange of business information including to promote and support the franchise business in Thailand.
References
พระราชบัญญัติการแข่งขันทางการค้า พ.ศ. 2560
พระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2542
พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2522
พระราชบัญญัติว่าด้วยข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540
ร่างพระราชบัญญัติประกอบธุรกิจแฟรนไชส์ พ.ศ. ...
กิตติศักดิ์ ปรกติ. (2532). ความรับผิดเพื่อชํารุดบกพร่องในสัญญาซื้อขาย. ผลงานวิจัยเสริมหลักสูตร พ.ศ. 2532 คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กุลฉัตร ฉัตรกุล ณ อยุธยา. (2548). แบบอย่างการลงทุน ธุรกิจแฟรนไชส์ (FRANCHISA). ศูนย์ส่งเสริมการ พัฒนาและกระจายสินค้า วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม ภาคเหนือ จังหวัดเชียงใหม่ กรม ส่งเสริมอุตสาหกรรม.
ไชยยศ เหมะรัชตะ. (2560). ลักษณะของกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: นิติธรรม.
ตรีกนก. (2547). ธุรกิจแฟรนไชส์ สายพันธ์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สยามอินเตอร์บุ๊คศ์.
ประสิทธิ์ โฆวิไลกูล. (2554). กฎหมายแพ่ง: หลักทั่วไป คําอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 4-14 พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: นิติธรรม.
ปริญญา ดีผดุง. (2530). ความคิดพื้นฐานของกฎหมายเครื่องหมายการค้า. นิตยสารกระทรวงยุติธรรม. มีนาคม – เมษายน. เล่มที่ 2 ปีที่ 34. หน้า 30.
ปรีดี เกษมทรัพย์. (2526). กฎหมายแพ่ง: หลักทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.
เลิศชัย สุธรรมานนท์ และกีรติ บุญส่ง. (2558). ตัวแบบสมรรถนะแฟรนไชส์ซี กรณีศึกษาแฟรนไชส์ค้าปลีก บริษัท XYZ จํากัด. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 7 (2).
วิชัย อะริยะนันทกะ. (2557). เอกสารการสอนชุดวิชา กฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา ใน หลักเกณฑ์การ คุ้มครองสิทธิในเครื่องหมายการค้า. นนทบุรี : สํานักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วิษณุ เครืองาม. (2537). คําอธิบายกฎหมายว่าด้วยซื้อขาย แลกเปลี่ยนให้. กรุงเทพฯ: นิติบรรณการ.
ศนันท์กรณ์ (จําปี) โสตถิพันธ์. (2548). หลักความรับผิดก่อนสัญญา. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ศนันท์กรณ์ โสตถิพันธ์. (2560). คําอธิบายนิติกรรม-สัญญา. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ศราวดี จุลโสภณศรี และนริศรา อุดมวงศ์. (2539). แฟรนไชส์ไบเบิล. กรุงเทพฯ: คู่แข่งบุ๊ค.
ศักดา ธนิตกุล. (2549). โครงการศึกษาเปรียบเทียบธุรกิจแฟรนไชส์กับข้อจํากัดสิทธิห้ามผู้รับอนุญาต แข่งขันในสหรัฐอเมริกา ฝรั่งเศส เยอรมนี ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้: บทเรียนสําหรับประเทศไทย. วารสารกฎหมาย, คณะนิติศาสตร์, 25 (1),
สถาบันระหว่างประเทศเพื่อการค้าและการพัฒนา (องค์การมหาชน). (2556). การพัฒนากลยุทธ์ การตลาดธุรกิจ แฟรนไชส์สู่สากลภายใต้โครงการพัฒนาและสร้างโอกาสทางการตลาดธุรกิจแฟ รนไชส์ ปี 2556. กรุงเทพฯ: กรมพัฒนาธุรกิจการค้า.
สถิต เล็งไธสง. (2528). สัญญาตัวแทน. วารสารกฎหมาย, 10.
หยุด แสงอุทัย แก้ไขปรับปรุงโดย สมยศ เชื้อไทย. (2560). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป (พิมพ์ ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Cp all, การเป็น Store Business Partner. (2561). สืบค้นจาก: <https://www.cpall.co.th/storebusiness-partner/be-partner/how-to-be-sbp/> 22 กรกฎาคม 2561.
Downloads
Published
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว