การวิเคราะห์ปัญหาและแนวทางแก้ไขปัญหาการเขียนภาษาจีนของนักศึกษาไทย สาขาวิชาภาษาจีนสื่อสารธุรกิจ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม
คำสำคัญ:
ปัญหาและแนวทางแก้ไข, การเขียนภาษาจีน, นักศึกษาไทยบทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ปัญหา หาสาเหตุของปัญหา และหาแนวทางในการแก้ไขปัญหาในการเขียนภาษาจีนของนักศึกษาไทย สาขาวิชาภาษาจีนสื่อสารธุรกิจ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม ประชากรที่ใช้ในการวิจัย เป็นนักศึกษาไทยที่ลงทะเบียนเรียนในสาขาวิชาภาษาจีนสื่อสารธุรกิจ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม ภาคการศึกษา 2/2559 จำนวน 31 คน
รายงานวิจัยครั้งนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ผู้วิจัยวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้แบบทดสอบการเขียนภาษาจีน ซึ่งแบ่งออกเป็น 4 ส่วน ได้แก่ ส่วนที่ 1 แปลความหมายจากประโยคภาษาไทยเป็นภาษาจีน ส่วนที่ 2 การแต่งประโยคภาษาจีน ส่วนที่ 3 การเรียงลำดับคำศัพท์ให้ถูกต้องตามรูปแบบของประโยค และส่วนที่ 4 เขียนข้อความภาษาจีน และวิเคราะห์ปัญหาในการเขียนภาษาจีนจากแบบทดสอบของประชากรทั้งหมด 31 ชุด
ผลการวิจัยพบว่า ประเภทปัญหาการเขียนภาษาจีนของนักศึกษาไทย ได้แก่ 1) การใช้คำผิดหรือไม่เหมาะสม 2) การใช้คำหรือส่วนประกอบเกินหรือซ้ำ 3) การตกหล่นคำหรือส่วนประกอบ 4) การเรียงลำดับไม่ถูกต้อง 5) ปัญหาอื่นๆในการเขียน สาเหตุของปัญหาในการเขียนภาษาจีน ได้แก่ 1) ด้านภาษาที่สอง (ภาษาจีน) 2) ด้านผู้เรียน 3) ด้านผู้สอน 4) ด้านเอกสารตำรา ส่วนแนวทางการแก้ไขปัญหาในการเขียนภาษาจีน ผู้วิจัยได้มีข้อเสนอด้าน 1) ผู้เรียนเป็นหลัก 2) ด้านผู้สอน3) ด้านตำรา 4) การสนับสนุนจากภายนอก
เอกสารอ้างอิง
จรัลวิไล จรูญโรจน์, ม.ล. (2558). ภาษาศาสตร์เบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ดียู ศรีนราวัฒน์ และคณะ. (2558). ภาษาและภาษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธุมวดี สิริปัญญาฐิติ. (2559). ปัญหาการเรียนการสอนภาษาจีนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย แผนการเรียนศิลป์ภาษาจีนเขตภาคตะวันออกของไทย. วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์ 22: 9-19.
พินทิพ ทวยเจริญ. (2539). ภาษาศาสตร์เชิงจิตวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พิเศษ เจียจันทร์พงศ์. (2528). ศาสนาและการเมืองในกรุงสุโขทัย ศิลปวัฒนธรรมฉบับพิเศษ. กรุงเทพฯ: มิติชน.
แพรวา เพชรเชิดชู. (2552).การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการใช้คำบุพบทภาษาจีนของนักเรียนไทยระดับมัธยมศึกษาตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
มหาวิทยาลัยศรีปทุม. (2560). คณะศิลปศาสตร์. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 2559 จาก https://www.spu.ac.th/fac/liberal-arts/.
วรากร แซ่พุ่น. (2560). การศึกษาสภาพและปัญหาการเรียนการสอนภาษาจีนของโรงเรียนมัธยมศึกษาใน จังหวัดยะลา. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 12: 126-136.
ศุภชัย แจ้งใจ. (2552). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเรียนภาษาจีนของผู้เรียน สาขาวิเทศธุรกิจจีนและสาขาจีนศึกษา คณะวิเทศศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตภูเกต. คณะการศึกษานานาชาติ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สุพิชญา ชัยโชติรานันท์. (2558). การศึกษาข้อผิดพลาดการแปลภาษาไทยเป็นภาษาจีนของนักศึกษา สาขาวิชาภาษาจีนธุรกิจในมิติด้านไวยากรณ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 1: 116-126.
สุภิญญา เรือนแก้ว. (2552). ความสำคัญของภาษาจีนในปัจจุบัน. บทความวิชาการ สาขาภาษาจีน คณะมนุษยศาตร์และสังคมศาตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุรีพร ไตรจันทร์.(2557). สภาพปัญหาการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทยยุคปัจจุบัน.ของนักเรียนระดับอาชีวศึกษา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 2:195-199.
สุวรรณ เลียงหิรัญถาวร.(2556). การศึกษาสภาพการจัดการเรียนการสอนภาษาจีนในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายของโรงเรียนในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ, 2: 43-59.
เหยิน จิ่งเหวิน. (2008). รอบรู้ภาษาจีน. สำนักพิมพ์ : อมรินทร์, สนพ.
Li, Y. (2015). การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการเรียงลำดับคำในประโยคภาษาจีนของนักศึกษาไทย 泰国学生汉语作文中的语序偏误分析. วิทยานิพนธ์ หลักสูตรการสอนภาษาจีนสำหรับชาวต่างชาติ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเจียงซี.
Lu, J. (1994). วิเคาะห์ข้อผิดพลาดทางไวยากรณ์ของชาวต่างชาติที่เรียนภาษาจีน 外国人学汉语的语法偏误分析. Language Teaching and Linguistic Studies《语言教学与研究》, 1: 49-64.
Qiao, P. (2016).The error analysis and teaching strategies of learning Chinese grammar-The middle school students of Thailand as an example. Thesis for the degree of Master of teaching Chinese to speakers of other languages. Faculty of Arts. Zhengzhou University.
Xie, Y. (2012). การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดและแนวทางแก้ไขในการเขียนภาษาจีนของนักศึกษาไทย泰国学生写作偏误分析及其对策.วิทยานิพนธ์ หลักสูตรการสอนภาษาจีนสำหรับชาวต่างชาติ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยจิ้งโจว.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
