การพัฒนาการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิด สำนักงานตำรวจแห่งชาติ
คำสำคัญ:
เจ้าหน้าที่ตำรวจเก็บกู้วัตถุระเบิด, การทำให้ปลอดภัย, การจัดการความเสี่ยงบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อให้ได้แนวทางการพัฒนาการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ โดยมีกลุ่มตัวอย่างเป็นเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ทั่วประเทศ จำนวน 281 คน ส่วนที่ 1 เป็นศึกษาและวิเคราะห์เกี่ยวกับความเสี่ยงและการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ซึ่งเก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามกับเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจ มาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ สถิติที่ใช้ได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา ในการวิเคราะห์ข้อมูลทั่วไปของกลุ่มตัวอย่าง หาความสัมพันธ์โดยการทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ย หาความสัมพันธ์ การทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ย ใช้ t-test dependent และทดสอบสมมติฐานด้วยค่า F-test โดยวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว One way ANOVA และการหาค่าความสัมพันธ์ด้วยวิธีการวิเคราะห์สหสัมพันธ์ ส่วนที่ 2 เป็นการศึกษาแนวทางการพัฒนาการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ในการเก็บข้อมูลใช้การสนทนากลุ่ม เจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ และการสัมภาษณ์เชิงลึกรองผู้บังคับการของหน่วยเก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ
ผลการศึกษาพบว่าสภาพปัญหาและความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ระดับความคิดเห็นของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติเกี่ยวกับความเสี่ยงและการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ อยู่ในระดับมากที่สุด และได้แนวทางการพัฒนาการบริหารการจัดการความเสี่ยงของเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ประกอบไปด้วย 4 ด้าน คือ (1) ด้านบุคลากร (2) ด้านกระบวนการปฏิบัติงาน (3) ด้านเทคโนโลยี (4) ด้านมาตรฐานการปฏิบัติงาน
References
กองกำกับการตำรวจชายแดนที่41.[ออนไลน์]. (2556).ข้อมูลกลุ่มงานเก็บกู้และทำลายวัตถุระเบิด. เข้าถึงได้จาก : http://www.bpp41.go.th/bpp41new/index.
พงศ์กุลธร โรจน์วิรุฬห์. (2552). ความเสี่ยงแนวคิดพื้นฐานและการจัดการ. เพชรเกษมการพิมพ์. จังหวัดนครปฐม.
นิรภัย จันทร์สวัสดิ์.(2551). การบริหารความเสี่ยง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สูตรไพศาล.
เมธา สุวรรณสาร.[ออนไลน์]. (2552). การระบุปัจจัยต่างๆที่มีผลต่อองค์กร. เข้าถึงได้จาก : http://www.itgthailand.com.
ยุทธศักดิ์ ไข่ทา.(2561).การพัฒนาประสิทธิภาพการเก็บกู้วัตถุระเบิด ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ กรณีศึกษากลุ่มงานเก็บกู้และตรวจพิสูจน์วัตถุระเบิด กองบังคับการสายตรวจและปฏิบัติการพิเศษ กองบัญชาการตำรวจนครบาล สำนักงานตำรวจแห่งชาติ.โรงเรียนนายร้อยตำรวจ.นครปฐม.
วรรณภรณ์ เติมประยูร. (2544). ความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพ แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์และความเครียดกับผลการปฏิบัติงานของพนักงานระดับบริหารชั้นต้น ธนาคารไทยพาณิชย์ (วิทยายานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ.
ศิลปพร ศรีจั่นเพชร, จันทนา สาขากร, และนิพันธ์ เห็นโชคชัยชนะ.(2548). การควบคุมภายในและการตรวจสอบภายใน. กรุงเทพมหานคร: ที พี เอ็น เพรส.
ศศิร์อร ศักดิ์กิตติพงศา.[ออนไลน์]. (2560).แนวคิดหลักของเทคโนโลยี.โรงเรียนพะเยาวิทยาคม. เข้าถึงได้จาก : https://sites.google.com
ศูนย์ข้อมูลวัตถุระเบิด.[ออนไลน์]. (2559).ประวัติหน่วยงานเก็บกู้วัตถุระเบิดสำนักงานตำรวจแห่งชาติ. เข้าถึงได้จาก : http://thaibdc.forensic.police.go.th/?p=884
สมชาย ไตรรัตนภิรมย์.(2549). การบริหารความเสี่ยง. เอกสารประกอบการบรรยาย นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมยศ นาวีการ. (2524). การพัฒนาองค์การและการจูงใจ (พิมพ์ครั้งที่ 2.). กรุงเทพฯ: ดวงกมล.
สมยศ ภวนานนท์. (2537). การบริหารงานความปลอดภัยสมัยใหม่. นนทบุรี: การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.(2551). หมวด 2 การวางแผนเชิงยุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: บริษัท วิชั่น พริ้นท์ แอนด์ มีเดีย จำกัด.
สำนักงานส่งกำลังบำรุง. (2560).ข้อมูลจำนวนข้าราชราชการตำรวจ ที่อยู่ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่เก็บกู้วัตถุระเบิด. กองสรรพาวุธ.สำนักงานตำรวจแห่งชาติ.
COSO The Committee of Sponsoring Organization of the Tread Way Commission. (2004). Enterprise Risk Management-Integrated Framework-Executive Framework. AICPA, New Jersey.
McClelland, D. C. (1973). Testing for competence rather than for intelligence. American Psychologist, 28(1), 1-14.
Taro Yamane.(1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rdEd.New York. Harper and Row Publications.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
