The Development of TV Digital Program to Increase the Thai Elderly’s Standard of Living.
Keywords:
Development, TV Digital Program, ElderlyAbstract
The objectives of this research are 1) to study television media exposure, television program satisfaction, and utilization of digital television programs of the Thai elderly; 2) to study the relationship between TV media exposure and utilization of digital television programs of the Thai elderly; 3) to study the relationship between television program satisfaction and utilization of digital television programs of the Thai elderly; 4) to study the business management of digital TV stations of Thai seniors, and 5) to study the development of digital television programs in order to improve the life quality of Thai seniors.
This research is integrated research. To address the first three objectives, quantitative research with survey methods was done with the sample group concisely of 400 elderly people. To answer the 4th objective, qualitative research with in-depth interviews with 4 key informants was used. To answer the 5th objective, firstly qualitative research by using focus group interviews with 8 participants was used. Then, qualitative research by using evaluation with 16 people was used.
The research results found that the sample group had the overall exposure of television media at a high level, mean 3.56, the sample group had the satisfaction of news television programs at a high level, mean 4.29, and there was a high level of utilization in receiving various information with mean 4.13. Media exposure correlates with the utilization of digital television programs of Thai elderly at a significance level of 0.01 Satisfaction with television programs format for the elderly has a relationship with the utilization of digital TV at a significant level of 0.01. The policy of each television station is different, causing different TV program content. TV program content for the elderly should be informative, creative, and fun. the program, broadcast in the morning for 30-45 minutes each.
References
การพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์, สำนักงานปลัดกระทรวง. (2556). ประชากรสูงอายุไทย : ปัจจุบันและอนาคต. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 12 กันยายน 2561. จาก https://www.m-society. go.th/article_attach/13225/17347.pdf
เกศินี จุฑาวิจิตร และคณะ. (2557). ผู้สูงอายุและสัมพันธภาพกับครอบครัว: ภาพสะท้อนจาก วรรณกรรมไทย. วารสารรามคำแหงฉบับมนุษยศาสตร์. 33(1), 51-70.
คณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, สำนักงาน. (2550). การคาดประมาณประชากรของประเทศไทย 2543-2573. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2561. จาก http://social.nesdb.go.th/social/Default.aspx?tabid=126&articleType=ArticleView&articleId=70
จารุวรรณ นิธิไพบูลย์. (2558). การพัฒนารายการโทรทัศน์เพื่อผู้สูงอายุ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ชิตณรงค์ คณะกฤดาธิการ. (2548). การบริหารกิจการวิทยุโทรทัศน์และเคเบิลทีวี. ในเอกสารการสอนชุดวิชาการบริหารกิจการสื่อสาร. (หน่วยที่ 10, น. 1-3). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. สาขาวิชานิเทศศาสตร์.
ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2559). การบริหารจัดการสื่อโทรทัศน์ในยุคดิจิทัลหลอมรวม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
บุญทิพย์ สิริธรังศรี และคณะ. (2555). กลยุทธ์สู่ความสำเร็จในการอยู่ตามลำพังของผู้สูงอายุ. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 14 กันยายน 2561. จาก http://ird.stou.ac.th/dbresearch/fDetail.php?fID=71
ปรมะ สตะเวทิน. (2539). การสื่อสารมวลชน : กระบวนการและทฤษฎี. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
ปรีชา อุปโยคิน. (2541). ไม้ใกล้ฝั่ง: สถานภาพและบทบาทผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ปีย์ชนน สุคนธเคหา. (2552). กลยุทธ์การดำเนินงานด้านการสื่อสารมวลชนของสถานีวิทยุโทรทัศน์ กองทัพบก. รายงานโครงการเฉพาะบุคคลปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์,คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน, สาขาวิชาการบริหารสื่อสารมวลชน.
พนม คลี่ฉายา. (2555). รายงานการวิจัยเรื่องความต้องการข่าวสาร การใช้สื่อ และนิสัยการเปิดรับสื่อของผู้สูงอายุไทย. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2561. จากhttp://library.cmu.ac.th/rsc/?newsdetail.php&id=654
วรนารถ ดวงอุดม. (2555). การพัฒนาสื่อที่เหมาะสมกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุใน กรุงเทพมหานครและจังหวัดแพร่. วารสารจันทรเกษมสาร. 18(34), 13-22.
วฤนลักษณ์ นพประเสริฐ. (2552). ความคาดหวังและความพึงพอใจต่อการเปิดรับข่าวสารจาก สื่อมวลชนของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลนครเชียงใหม่. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2561. จาก https://dric.nrct.go.th/Search/SearchDetail/212621
สถิติแห่งชาติ, สำนักงาน. (2551). รายงานการสำรวจสื่อมวลชน พ.ศ. 2551 (วิทยุและโทรทัศน์). [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2561. จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Pages/ /สิ่งพิมพ์สังคม/รายงานผลสำรวจ/ปี2551/สำรวจ สื่อมวลชนวิทยุและโทรทัศน์ปี2551.aspx
สุมาลี สังข์ศรี. (2543). การวิจัยเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในสังคมไทยด้านการรับการศึกษา ความรู้ข่าวสารข้อมูล. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 14 กันยายน 2561. จากhttp://www.stou.ac.th/Offices/Ord/OrdOldPage/NewPage/pdf/ResearchUniversity/R37.doc
อนัญญา ศรีสำอางค์. (2552). การเปิดรับ การใช้ประโยชน์ และความพึงพอใจที่มีต่อรายการโทรทัศน์ด้านอาหารและสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร. [ออนไลน์] สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2561. จาก https://dric.nrct.go.th/index.php?/Search/SearchDetail/218702
Gauntlett, D. and Hill, A. (1999). TV Living Television, Culture, and Everyday Life. New York: Routledge.
Marie-Louise M. & Emory H. W. IV. (2006). In Search of the Older Audience: Adult Age Differences in Television Viewing. Journal of Broadcasting & Electronic Media. 50(4), 595-614. Retrieved May 2, 2016, from
http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1207/s15506878jobem5004_2
Nunnally, J.C. (1978). Psychometric theory. 2nd ed. New York: McGraw-Hill.
Raimo Niemelä, Maija-Leena Huotari, Terttu Kortelainen (2012). Enactment and use of information and the media among older adults. Library & Information Science Research. 34(3): 212–219.
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. Third edition. New York: Harper and Row Publication.
Downloads
Published
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว