The Use of Electronic Monitoring Device for Provisional Release or Travel Restrictions in the Court of Justice
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study analyzed temporary release stipulated in the Amendment to the Criminal Procedure Law (No. 30) B.E. 2558 (2015) for temporarily release using electronic monitoring to address social inequality issues or escape of the defendant. Prison overcrowding does not conform to the principle of presumption of innocence for the defendant, although ultimate conviction should lead to being considered a criminal. Qualitative research was done with data gathered from documents and in-depth interviews for a cost-benefit analysis of the civil service system to effectively fulfill its mission.
Results:
- When invoking the right to secure provisional release, the court should use discretion according to specific case details.
- The court should apply electronic monitoring for temporary release in cases with prospective imprisonment of at least ten years, while assessing flight risk or establish a guardian to conduct the hearing; for cases with prospective sentencing of under ten years, electronic monitoring use should be considered if the temporarily released detainee flees or endangers others. The court should reduce bail in case of temporary release with bail and security.
- A central organization should supervise electronic monitoring use.
- Electronic monitoring use should be promoted.
- Electronic monitoring equipment should be evaluated after use.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The journal retains the rights of publication. Opinions in each article belong to the author and are their responsibility. The editorial team may not have to agree with his/her academic opinion. We only provide open, public, and fair space for academic freedom.
References
ภาษาไทย
จุลสิงห์ วสันตสิงห์. 2553. คำอธิบายประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ภาค 1 (มาตรา 1-มาตรา 119) พร้อมตัวอย่างคำถาม-คำตอบ จนถึงปี พ.ศ. 2552 (พิมพ์ครั้งที่ 2).สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา.
ธิดา สิริธรรมานุวงศ์.(2558). การปล่อยชั่วคราวผู้ต้องหาหรือจำเลยโดยใช้การควบคุมด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต,คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
ปิยะพร ตันณีกุล. (2559). แนวทางพัฒนาการนำระบบการควบคุมตัวอิเล็กทรอนิกส์มาใช้กับผู้กระทำผิดในประเทศไทย. (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม)
สุมนทิพย์ จิตสว่าง และนัทธี จิตสว่าง. (2556). การคุ้มครองสิทธิผู้ต้องขังระหว่างการพิจารณาคดีของ
ศาลยุติธรรม. (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ สถาบันวิจัยรพีพัฒนศักดิ์ สำนักงานศาลยุติธรรม)
สุรินทร์ มากชูชิต. (2555). ระบบการปล่อยชั่วคราวผู้ถูกกล่าวหา : ศึกษาการใช้หลักประกันในคดีอาญา. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
ธิดา สิริธรรมานุวงศ์. (2558). การปล่อยชั่วคราวผู้ต้องหาหรือจำเลยโดยใช้การควบคุมด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
รายงานผลการประเมินความคุ้มค่าโครงการส่งเสริมการนำอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับตรวจสอบหรือจำกัดการเดินทางของบุคคลมาใช้ในการปล่อยชั่วคราว, สำนักงานศาลยุติธรรม
ภาษาอังกฤษ
Bales, W., Mann, K., Blomberg, et al. (2010) A Quantitative ans qualitative assessment of electronic monitoring. Report submitted to the office of justice program. USA: National Institute of Justice U.S. Departrment of Justice.
Bonta,J., Rooney,J., & Wallace-Capretta, S. 1999. Electronic Monitoring in Canada.Ottawa :Public And Government Services Canada.
John Howard. 2006. Electronic Monitoring John Howard Society of Alberta 2000. [Online].Available: www.johnhoward.ab.ca/PUB/A3.htm (30 December 2012).
Martinovic, M. (2002) The punitiveness of electronically monitored community based programs. Paper presented at the Probatinon and Community Corrections Officers’ Association Inc. Conference, Perth, Australia