การศึกษาศักยภาพของมัคคุเทศก์ในจังหวัดเชียงใหม่

Main Article Content

อัจฉรา นิยม
พิชาภพ พันธุ์แพ

Abstract

The objectives of the research were: 1) To study the potential of tour guides 2) To study the obstacles and problems that tour guides experienced. The data was collected through questionnaires, which were distributed to a sample group of 360 Thai tour guides working at main tourist attractions in and around Chiang Mai. It was then analyzed by a statistic program in order to identify the Frequency, Percentage, Mean, Standard Deviation, T-test and F-test. The research showed that the tour guides regarded their characteristics, as responsibility, taking the interests of tourists into account, attitude, moral qualities and ethics as “very important”.  On the topic of obstacles regarding to their work showed that transportation, accommodation, and illegal tour-guides were important. In addition, they regard the knowledge of local traditions, arts, architect, and people’s folkways as an important factor. On the topic of skillset, they regarded skills as language, professionalism and problem solving skills as “important”, except for writing skills, which they valued as “medium”.

Article Details

How to Cite
นิยม อ., & พันธุ์แพ พ. (2018). การศึกษาศักยภาพของมัคคุเทศก์ในจังหวัดเชียงใหม่. PAYAP UNIVERSITY JOURNAL, 26(1), 255–276. https://doi.org/10.14456/pyuj.2016.5
Section
Research Articles

References

ชนิดา เอี่ยมอมรนิพิจ.(2553). “พฤติกรรมการท่องเที่ยวเกาะช้างจังหวัดตราดของนักท่องเที่ยวจากกรุงเทพมหานคร” คณะศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ชวิศร์ อรรถสาสน์, สิทธิโชค เลิศธีรดา และกรองแก้ว พู่พิทยาสถาพร. (2553). “แนวทางการพัฒนามัคคุเทศก์เพื่อรองรับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม” สาขาวิชาการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม และภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ชัยยุทธ กุลตังวัฒนา และคณะ. (2547). ปัจจัยทางจิตสังคมที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมจริยธรรมในการบริการของมัคคุเทศก์ไทย ทุนอุดหนุนการวิจัยประเภทการวิจัยและพัฒนาระบบพฤติกรรมไทย สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

ชูชัย สมิทธิไกร. (2550). การสรรหา การคัดเลือก และการประเมินผลการปฏิบัติงานของบุคลากร. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฐิติ ฐิติจำเริญพร. (2550). มัคคุเทศก์ Tourist guide .สาขาวิชาการจัดการโรงแรมและการท่องเที่ยว คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยพายัพ.

ธารพรรษ สัตยารักษ์. (2548). หลักการและมุมมองจากมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: งาน ดี.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2549). หลักการมัคคุเทศก์ Principle of tourist guide กรุงเทพฯ : ศูนย์หนังสือท่องเที่ยวไทย.

บุษบา สุธีธร, และภัสวลี นิติเกษตรสุนทร. (2541).“เจตคติและความประทับใจของชาวต่างประเทศที่ได้มาเยี่ยมประเทศไทย” สาขาวิชานิเทศศาสตร์มหาวิทยาลัย สุโขทัยธรรมาธิราช.

พรนิภา บรรจงมณี. (2533). “การใช้ภาษาอังกฤษของมัคคุเทศก์ในจังหวัดเชียงใหม่และจังหวัดเชียงราย” มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2543). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. (พิมพครั้งที่7). กรุงเทพมหานคร: สำนักทดสอบทางการศึกษาและจิตวิทยามหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พิทยะ ศรีวัฒนสาร. (2553). วิชาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.

พิมพิมล พลเวียง. (2543). ศักยภาพและผลในการดำเนินงานพัฒนาระบบการบริหารงานของสถานสงเคราะห์เด็กในสังกัดกรมประชาสงเคราะห์ คณะพัฒนาสังคม สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์

วรรณา ศิลปอาชา. (2545). การจัดการทรัยากรการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. มหาวิทยาลัยสุโขทัย ธรรมาธิราช.

สมพันธ์ เตชะอธิก และคณะ. (2540). “การพัฒนาความเข้มแข็งขององค์ชาวบ้าน” สถาบันวิจัยและพัฒนา. ขอนแก่น : เจริญวิทย์การพิมพ์.

สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2548). แนวทางการพัฒนาศักยภาพมนุษย์ด้วย COMPETENCY BASED LEARNING. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.

สุจิตรา ธนานันท์. (2552). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ : ทีพีเอ็นเพรส.

สุภาพร สุกสีเหลือง, ไสว รักษาชาติ และชวิศร์ อรรถสาสน์. (2552). แนวทางการพัฒนาศักยภาพ มัคคุเทศก์ทั่วไปอิสระเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยว เพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.บริษัท ดีทแฮล์ม แทรเวิล ประเทศไทย

อรจนา จันทรประยูร และคณะ. (2554). “การพัฒนาศักยภาพมัคคุเทศก์ท้องถิ่น ในพื้นที่ตำบลป่าไผ่ อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่” คณะพัฒนาการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัย แม่โจ้.

อรรยา สิงห์สงบ, สุชาดา เจริญพันธุ์ศิริกุล และใจรัก เอื้อชูเกียรติ. (2556). (หน่วยที่ 7). กฎหมายและจรรยาบรรณเกี่ยวกับการท่องเที่ยว/ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมท่องเที่ยว (หน้า7-67,68). (พิมพ์ครั้งที่ 6/2556).เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์และการจัดการธุรกิจตัวแทนท่องเที่ยว สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

อัญชุลี นิลสนธิ, ชัยโรจน์ สายพันธ์ และเทเวศร์ พิริยะพฤนท์. (2549). “คุณลักษณะที่เป็นจริงและที่คาดหวังของมัคคุเทศก์ในความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ กรณีศึกษาวัดพระศรีรัตนศาสดารามและพระบรมมหาราชวัง” บัณฑิตหลักสูตรวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิทยาการจัดการนันทนาการ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

Alister Mathieson and Geoffrey Wall. (1982). Tourism: economic, physical, and social impacts. London ; New York : Longman, 1982.

Haiyan Kong, Catherine Cheung & Tom Baum. (2009). “Are Tour Guides in China Ready for the Booming Tourism Industry?” Hong Kong Polytechnic University and University of Strathclyde, Scotland UK.

Holloway, C., & Taylor, N. (2009). The business of tourism. Harlow: FT Prentice Hall.