ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการบังคับใช้พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551: ศึกษากรณีความรับผิดของผู้ผลิตด้านผลิตภัณฑ์ยา

บทคัดย่อ

ปัจจุบันประเทศไทยมีพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้น  จากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ.2551 ซึ่งเป็นกฎหมายว่าด้วยความรับผิดในผลิตภัณฑ์ของประเทศไทย เพื่อให้ผู้เสียหายที่ได้รับความเสียหายจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยไม่ว่าจะเป็นความเสียหายต่อชีวิต ร่างกาย อนามัย หรือทรัพย์สินอื่นๆ สามารถเรียกค่าเสียหายได้อย่างเต็มที่ โดยมีการนำหลักความรับผิดโดยเคร่งครัด (Strict Liability) มาใช้กับความรับผิดของผู้ประกอบการ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมุ่งศึกษาวิเคราะห์เปรียบเทียบกับต่างประเทศถึงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นจากการบังคับใช้พระราชบัญญัติดังกล่าวที่เกี่ยวกับความรับผิดของผู้ผลิต ด้านผลิตภัณฑ์ยา โดยจะศึกษาด้วยวิธีการศึกษาจากเอกสารเป็นหลัก เช่น หนังสือ บทความ ตัวบทกฎหมาย วิทยานิพนธ์ ทั้งในและต่างประเทศรวมทั้งการสืบค้นข้อมูลจากทางอินเตอร์เน็ต ตลอดจนคำพิพากษาของศาล

จากการศึกษาพบว่า ในประเทศสหรัฐอเมริกา ศาลบางมลรัฐส่วนใหญ่ไม่นำหลักความรับผิดโดยเคร่งครัดมาใช้กับผลิตภัณฑ์ยาที่ต้องมีใบสั่งแพทย์ เพราะศาลเห็นว่ายาเป็นสินค้าที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงความไม่ปลอดภัยได้ แต่ประเทศญี่ปุ่น ได้นำหลักความรับผิดโดยเคร่งครัดมาใช้กับสินค้าประเภท “ยา” ด้วย เพราะประเทศญี่ปุ่นมีศูนย์เฝ้าระวังและตรวจสอบความปลอดภัยของสินค้า ซึ่งเป็นมาตรการเชิงป้องกันก่อนที่จะเกิดปัญหาจากยา ที่ไม่ปลอดภัย 

ผู้เขียนเห็นว่า ประเทศไทยมีกฎหมายเฉพาะว่าด้วยเรื่องยา คือพระราชบัญญัติยา  พ.ศ. 2510 (ฉบับแก้ไขเพิ่มเติม) ซึ่งปัจจุบันได้มีร่างพระราชบัญญัติยา พ.ศ. .... และได้ผ่านการพิจารณาของคณะกรรมการกฤษฎีกาและผ่านความเห็นชอบของคณะรัฐมนตรีแล้ว ซึ่งร่างพระราชบัญญัติยา พ.ศ. .... มีการบัญญัติทั้งเรื่องโทษทางอาญา และความรับผิดทางแพ่งกรณีของผู้ผลิตไว้ด้วย หากมีการบังคับใช้แล้วจักเป็นประโยชน์ต่อผู้บริโภคที่ได้รับความเสียหายยิ่งนัก

ดังนั้น จึงควรนำความรับผิดของผู้ผลิตยาประเภท ยาที่แพทย์เป็นผู้ผลิต เพื่อนำมาใช้กับการรักษาผู้ป่วยเฉพาะรายที่ผ่านการตรวจรักษาและยาที่ต้องมีใบสั่งแพทย์ ออกจากพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 แล้วนำมาใช้บังคับกับกฎหมายเฉพาะ คือ ร่างพระราชบัญญัติยา พ.ศ. ....