มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งที่เป็นผู้ป่วยทางจิตเร่ร่อน

บทคัดย่อ

บทความทางวิชาการนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อชี้ประเด็นทางกฎหมายเกี่ยวกับพระราชบัญญัติการคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง พ.ศ. 2557 และพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ. 2551 และอุปสรรคของกฎหมาย 2 ฉบับในการแก้ปัญหาของคนไร้ที่พึ่งที่มีอาการป่วยทางจิตเร่ร่อน ปัญหาคนไร้ที่พึ่งที่ป่วยทางจิตเร่ร่อนเป็นปัญหาหนึ่งของสังคมเมืองโดยเฉพาะที่เป็นเมืองใหญ่ ๆ ดังนั้นถ้าจะเปรียบประเทศชาติเป็นเหมือนครอบครัวใหญ่ และในครอบครัวก็มีปัญหาต่าง ๆ มากมายที่ต้องทำการแก้ไข รัฐบาลซึ่งประกอบด้วยคณะบุคคลซึ่งเข้ามาทำหน้าที่บริหารบ้านเมืองก็เปรียบเสมือนหัวหน้าครอบครัวที่เข้ามาคอยกำกับดูแลความเป็นอยู่ของประชาชนซึ่งเป็นสมาชิกในสังคมให้มีความเป็นอยู่ที่ดีสังคมมีความสงบสุข แต่สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้รัฐบาลต้องทำการแก้ไขปัญหาที่มีในสังคมให้หมดไปเมื่อปัญหาเหล่านั้นได้รับการแก้ไขสังคมก็จะเกิดความสงบสุขขึ้นมาได้ ปัญหาคนไร้ที่พึ่งก็เป็นปัญหาหนึ่งที่รัฐบาลให้ความสำคัญและเห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องเข้ามาแก้ไขให้ลุล่วงไป แต่ทั้งนี้ในการแก้ไขปัญหารัฐบาลก็ต้องมีเครื่องมือในการแก้ไขปัญหา กฎหมายเป็นเครื่องมืออย่างหนึ่งที่นำมาใช้ในการแก้ปัญหาต่าง ๆ ให้ประสบความสำเร็จ ด้วยเหตุนี้ในการแก้ไขปัญหาคนไร้ที่พึ่งที่เป็นผู้ป่วยทางจิตเร่ร่อนรัฐได้ใช้กฎหมายสองฉบับเพื่อนำมาแก้ปัญหาดังกล่าว คือ พระราชบัญญัติการคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง พ.ศ. 2557 กับพระราชบัญญัติสุขภาพจิต พ.ศ. 2551 แต่ก็มีปัญหาให้พิจารณาว่ากฎหมายทั้งสองฉบับนี้จะแก้ไขปัญหาคนไร้ที่พึ่งที่เป็นผู้ป่วยทางจิตเร่ร่อนให้หมดไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมายที่บังคับใช้ได้จริงหรือไม่ บทความนี้จะชี้ให้เห็นถึงจุดบกพร่องต่าง ๆ ที่เป็นอุปสรรคในการที่จะแก้ปัญหาให้ลุล่วงตามวัตถุประสงค์ดังกล่าว