พระราชบัญญัติภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง พ.ศ. 2562 แนวคิดที่เปลี่ยนแปลงและผลกระทบต่อผู้ถือครองที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง

บทคัดย่อ

การจัดเก็บภาษีท้องถิ่นตามพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ. 2475 มีปัญหาเกี่ยวกับโครงสร้างภาษีที่ซ้ำซ้อนกับภาษีเงินได้ การอาศัยดุลยพินิจประเมินภาษีของเจ้าพนักงาน และอัตราภาษีไม่เหมาะสม ส่วนการจัดเก็บภาษีท้องถิ่นตามพระราชบัญญัติภาษีบำรุงท้องที่ พ.ศ. 2508 มีปัญหาเกี่ยวกับราคาปานกลางที่ไม่ได้ปรับปรุง อัตราภาษีแบบถดถอย และมีข้อยกเว้นหรือลดหย่อนจำนวนมาก รัฐจึงยกเลิกกฎหมายทั้งสองฉบับ และบังคับใช้พระราชบัญญัติภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง พ.ศ. 2562 ขึ้นทดแทน มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2563 เป็นต้นไป

กฎหมายภาษีที่ดินและสิ่งปลูกสร้าง ได้เปลี่ยนแปลงแนวคิดและหลักการจัดเก็บภาษีโรงเรือนและที่ดินและบำรุงท้องที่ไปอย่างสิ้นเชิง โดยเกณฑ์การประเมินใหม่มีหลักการสำคัญ 2 ประการคือ การประเมินฐานภาษีตามต้นทุน และการพิจารณาอัตราภาษีตามเจตนาของการใช้ประโยชน์ โดยมุ่งแก้ไขปัญหาโครงสร้างภาษี กระตุ้นการใช้ประโยชน์ในที่ดิน เพิ่มความเป็นอิสระและประสิทธิภาพการจัดเก็บ และเพิ่มรายได้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น การเปลี่ยนแปลงแนวคิดและหลักการจัดเก็บภาษีท้องถิ่นแบบใหม่ ส่งผลกระทบต่อผู้ถือครองที่ดินและสิ่งปลูกสร้างอย่างน้อย 2 ประการคือ ความเป็นธรรมและการยอมรับได้ และต้นทุนของภาคการผลิตและบริการ