แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์โดยใช้ทุนทางสังคม:กรณีศึกษาชุมชนนครชุม กำแพงเพชร

Main Article Content

ชนิษฐา ใจเป็ง

บทคัดย่อ

บทความวิจัย แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์โดยใช้ทุนทางสังคม: กรณีศึกษาชุมชนนครชุม กำแพงเพชร ซึ่งเป็นนโยบายตามยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศ เพื่อนำไปสู่การสร้างเศรษฐกิจฐานรากที่อยู่บนความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อม สังคมวัฒนธรรม และอัตลักษณ์ความเป็นไทย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทุนทางสังคมของชุมชนนครชุม กำแพงเพชร และ เพื่อกำหนดแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์ โดยใช้ทุนทางสังคมของชุมชนนครชุม ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้คือ แบบสัมภาษณ์และแบบบันทึกภาคสนาม กลุ่มตัวอย่างเป็นการเลือกแบบเจาะจง โดยเป็นผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวในชุมชนนครชุมจำนวน 60 คน ผลการวิจัยพบว่า ชุมชนนครชุมเป็นชุมชนที่มีทุนทางสังคมที่น่าสนใจในด้านทุนทางปัญญาและวัฒนธรรม และมีระบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ ข้อเสนอแนะจากการวิจัยนี้ คือ ในการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนควรให้ความสำคัญกับการมีส่วนร่วมของชุมชนทุกขั้นตอน และควรส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์โดยใช้การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อด้านต่างๆ

Article Details

How to Cite
ใจเป็ง ช. (2020). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์โดยใช้ทุนทางสังคม:กรณีศึกษาชุมชนนครชุม กำแพงเพชร. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 30(1), 26–38. https://doi.org/10.14456/pyuj.2020.3
บท
บทความวิจัย

References

จุฑารัตน์ เจือจิน. (2555). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม บ้านน้ำเชี่ยว จังหวัดตราด.วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เทศบาลเมืองกำแพงเพชร. (2558). ประกาศเทศบาลเมืองกำแพงเพชร เรื่อง การรายงานผลการดำเนินงานในรอบปีงบประมาณ 2558. กำแพงเพชร: ผู้แต่ง.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาบ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. Veridian EJournal วารสารวิชาการ ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3), 650-665. สืบค้นเมื่อ 1 มีนาคม 2562. https://he02.tci-thaijo.org/index.php /Veridian-E-Journal/article/view/27460.

ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง. (2561). การพัฒนาตัวชี้วัดการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน.วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม (e-JODIL), 8(1), 1-23. สืบค้นเมื่อ
10 มีนาคม 2562. https://e-jodil.stou.ac.th/Page/ShowPaPer.aspx?idindex=576.

ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. (2556). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรอบแนวคิดสู่แนวทางปฏิบัติสำหรับประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากรฉบับภาษาไทย, 33(2), 331-366.

ภัยมณี แก้วสง่า. (2555). การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : ทางเลือกใหม่ของการท่องเที่ยวไทย. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี, 6(1), 91-109.

สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และคณะ. (2556). หนังสือคู่มือการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.

สำนักพัฒนาสังคมและคุณภาพชีวิต. (2546). ทุนทางสังคม (Social Capital), สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2562. http://pattanathai.nesdb.go.th/Knowledge_pdf/social_capital.pdf

วีระพล ทองมา, วินิตรา ลีละพัฒนา, และ นวนจันทร์ ทองมา. (2554). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนของชุมชนชาวจีนในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่งอน อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ (รายงานผลการวิจัย). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2561). 9+1 Building Blocks เครื่องมือการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.