ปัญหาความรับผิดในการปลอมวัตถุมงคลในประเทศไทยพิเคราะห์และเปรียบเทียบตาม กฎหมายอาญา และกฎหมายลิขสิทธิ์
คำสำคัญ:
การปลอมวัตถุมงคล, ความรับผิดโทษอาญา, การคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญาบทคัดย่อ
วิจัยปัญหาความรับผิดการปลอมวัตถุมงคลในประเทศไทยนี้ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาที่มาของสภาพปัญหาในการจดทะเบียนสิทธิตาม กฎหมายลิขสิทธิ์ หลักเกณฑ์ ทฤษฎี และมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับความรับผิดในการปลอมวัตถุมงคลเกี่ยวกับศาสนาพุทธตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 206 มาตรา 207 มาตรา 208 และศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายอาญากับกฎหมายลิขสิทธิ์ในเรื่องสิทธิของวัตถุมงคลตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ซึ่งเป็นหลักเกี่ยวกับทรัพย์สิน เพื่อนำผลของการศึกษามาเสนอเป็นแนวทางในการปรับปรุงหรือแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายอาญาให้ผู้สร้างวัตถุมงคลต้องไปจดทะเบียนสิทธิเพื่อให้ได้รับสิทธิการคุ้มครองตามกฎหมาย และให้มีบทบทลงโทษตามกฎหมายอาญาแก่บุคคลที่ปลอมวัตถุมงคล
งานวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพที่ศึกษา กฎหมายลิขสิทธิ์ ประมวลกฎหมายอาญา ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ตำรา หนังสือ บทความวิชาการกฎหมาย และการสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน รวมทั้งประชาชนผู้ที่เกี่ยวข้องมุ่งพิเคราะห์และเปรียบเทียบกฎหมายลิขสิทธิ์ และกฎหมายอาญา กรณีการปลอมหรือทำเลียนแบบวัตถุมงคลของประเทศไทยไม่มีกฎหมายใช้บังคับโดยชัดเจน เนื่องจากตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 206 มาตรา 207 และมาตรา 208 วางหลักผู้ใดกระทำด้วยประการใดๆ แก่วัตถุหรือสถานอันเป็นที่เคารพในทางศาสนาของหมู่ชนใด อันเป็นการเหยียดหยามศาสนา หรือผู้ใดก่อให้เกิดการวุ่นวายขึ้นในที่ประชุมศาสนิกชนเวลาประชุมกัน นมัสการ หรือกระทำพิธีกรรมตามศาสนาใดๆ โดยชอบด้วยกฎหมาย หรือผู้ใดแต่งกายหรือใช้เครื่องหมายที่แสดงว่าเป็นภิกษุสามเณร นักพรตหรือนักบวชในศาสนาใดโดยมิชอบ เพื่อให้บุคคลอื่นเชื่อว่าตนเป็นบุคคลเช่นว่านั้น ต้องรับโทษจำคุกหรือโทษปรับ เมื่อพิเคราะห์แล้วจะเห็นได้ว่าไม่มีการกำหนดโทษเกี่ยวกับความรับผิดในการการปลอมวัตถุมงคลไว้โดยตรง
ข้อเสนอแนะ เห็นควรให้มีการปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญามาตรา 206 วางหลักว่า ผู้ใดกระทำด้วยประการใดๆ แก่วัตถุหรือสถานอันเป็นที่เคารพในทางศาสนาของหมู่ชนใด อันเป็นการเหยียดหยามศาสนานั้น ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หนึ่งปีถึงเจ็ดปีหรือปรับตั้งแต่สองหมื่นบาทถึงหนึ่งแสนสี่หมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ทั้งนี้เพื่อประโยชน์และความสำคัญของศาสนาพุทธที่คนไทยประมาณ 95% ของประชากร 69.04 ล้านคนนับถือศาสนาพุทธจึงควรปรับปรุงและแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญามาตรา 206 ให้ผู้ปลอมหรือทำเลียนแบบวัตถุมงคลได้รับโทษตามกฎหมาย เพื่อเป็นการทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้สืบทอดยาวนานต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กัลย์ กัลยาณมิตร. (2561, กรกฎาคม). มหาวิทยาลัยแม่โจ้. เข้าถึงได้จาก https://www.erp.mju.ac.th/acticleDetail.aspx?qid=66
ณัฐพล อยู่รุ่งเรืองศักดิ์. (2555). ประวัติศาสตร์ผ่านพระเครื่องนครปฐม (วิทยานิพนธ์ของบัณฑิตวิทยาลัย). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
เดชา กิตติวิทยานันท์. (2552). การป้องกันการละเมิดสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาที่เผยแพร่ทางอินเทอร์เน็ต, สืบค้นจาก https://www.decha.com/main/showTopic.php?id=2123
ธำรงศักดิ์ อายุวัฒนะ, นาย. ประวัติกรมการศาสนา และการพระศาสนาในประเทศไทย. (2516). ที่ระลึกในงานพระกฐินพระราชทาน, กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺ โต). (2534). สถานการณ์พุทธศาสนาพลิกหายนะเป็นพัฒนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว. (2505). พระราชปรารภเรื่องพระพุทธชินราช. จดหมายเหตุกรุงสยาม, หน้า 48-50.
พระมหาเชิด เจริญรัมย์. (2541). พระเครื่องกับสังคมไทย: ศึกษาเฉพาะกรณีทัศนะของนักวิชาการพุทธศาสนาในสถาบันอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชกิจจานุเบกษา. (2537). ในพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 วันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2537 เล่ม 11 ตอนที่ 59 ก (หน้า 286-288). กรุงเทพฯ: คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
ศศิวิมล สิทธิโชค. (2557). ปัญหาในการควบคุมการจัดสร้างและการเช่าบูชาวัตถุมงคล ตามกฎหมายที่เกี่ยวกับพุทธศาสนาของประเทศไทย (วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต, กรุงเทพฯ.
ศูนย์ทรัพย์สินทางปัญญาและบ่มเพาะวิสาหกิจ. (2553). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ E-mail: tu_tubi @hotmail.com, tu.tuipi@gmail.com
สุริยัน จันทรา, (2547). ลิขสิทธิ์ องค์จตุคามรามเทพยอดเสาหลักเมือง ผ้ายันต์พระโพธิสัตว์พังพระกาฬและผ้ายันต์ อ.979/2547 (ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง 29 พฤษภาคม 2547).
แสง จันทร์งาม. (2534). ศาสนา ปรัชญาศาสนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช
AP Cowiv. (1989). Oxford Advanced Learner s Dictionary of Current English. Fourth Edition. London: Oxford University.
Paul Procter. (1978). Longman Dictionary of Contemporary English. London: Longman Group.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ข้อความที่ปรากฎในวารสารฉบับนี้เป็นความคิดเห็นของผู้เขียนแต่ละท่าน สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย และกองบรรณาธิการ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ
สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย ขอให้ผู้อ่านอ้างอิงในกรณีที่ท่านคัดลอกเนื้อหาบทความในวารสารฉบับนี้