บทบาทพระภัทรธรรมสุธีกับการพัฒนาจริยธรรมประชาชน
คำสำคัญ:
บทบาท, การพัฒนาจริยธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาบทบาทด้านการพัฒนาจริยธรรมประชาชนของ พระภัทรธรรมสุธี วัดศรีสุทธาวาส ตำบลกุดป่อง อำเภอเมือง จังหวัดเลย 2) เพื่อประเมินผลการนำจริยธรรมไปประยุกต์ใช้ในการดำเนินชีวิตของพุทธศาสนิกชนที่เป็นอุบาสกอุบาสิกาวัดศรีสุทธาวาส ระเบียบวิธีวิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) รวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลจำนวน 16 รูป/คน โดยเลือกจากภิกษุสามเณรวัดศรีสุทธาวาส นักวิชาการทางศาสนา อุบาสกอุบาสิกาวัดศรีสุทธาวาส เครื่องมือในการเก็บข้อมูลคือ สัมภาษณ์แบบเชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า บทบาทหน้าที่ของพระภัทรธรรมสุธี (สุพัฒน์ สุวฑฺฒโน) พบว่า บทบาทประจำที่อยู่ภายในวัด ที่อยู่ในฐานะผู้บริหารสถานศึกษา เช่น การศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกธรรม โรงเรียนพระปริยัติธรรมศรีจันทร์วิทยา และมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีล้านช้าง ซึ่งเป็นการจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษา ซึ่งมีส่วนส่งเสริมด้านการศึกษาแก่พระภิกษุสามเณร และประชาชนทั่วไป และเปิดศูนย์การพัฒนาจริยธรรม ได้แก่ศูนย์ศึกษาพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ เป็นการสงเคราะห์แก่เยาวชน ด้านการเรียนรู้ในทางพระพุทธศาสนา ศูนย์อบรมสมาธิภาวนาวันอาทิตย์ เปิดอบรมสมาธิภาวนาแก่พุทธศาสนิกชนเดือนละครั้ง และศูนย์พระธรรมกถึกประจำจังหวัดเลย วัดศรีสุทธาวาส ซึ่งเป็นศูนย์รวมน้ำใจของขาวพุทธทั่วไปในจังหวัดเลยและจังหวัดใกล้เคียง
บทบาทอีกประการหนึ่งของพระภัทรธรรมสุธี พบว่าท่านได้ออกไปเผยแผ่พระพุทธศาสนานอกสถานที่เพื่อพัฒนาจริยธรรมให้กับประชาชนทั่วไป ส่งผลให้ผู้ที่มีโอกาสได้รับฟังธรรมจากท่านเข้าใจหลักพุทธธรรมอย่างถูกต้อง มีความซื่อสัตย์ ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ไม่แสวงหาผลประโยชน์ในทางที่มิชอบ อันเป็นเหตุนำมาซึ่งความเสียหายต่อตนเองและบุคคลอื่น พร้อมทั้งดำเนินชีวิตอย่างถูกต้องเหมาะสมต่อไป
เอกสารอ้างอิง
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2537). มองอนาคต (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.
บุษบาภรณ์ สิงหอัศวรัตน์. (2555). การวิเคราะห์หลักสัมมาทิฏฐิในพระพุทธศาสนาเพื่อการพัฒนาชีวิต (สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฏีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, พระนครศรีอยุธยา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2547). สู่การศึกษาแนวพุทธ. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). วิสัยธรรมเพื่อเบิกนำวิสัยทัศน์. กรุงเทพฯ: พิมพ์สวย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2550). ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระมหากิตติ สุจิตฺโต (สร้อยมาลา). (2556). บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชนในทัศนะของประชาชนในเขตอำเภอมะขาม จังหวัดจันทบุรี (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี, จันทบุรี.
พระมหาเกริกชัย เริญไธสง. (2557). แนวทางการพัฒนาวัดตามมาตรฐานของสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติในจังหวัดนครปฐม (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2562). พุทธธรรม (ฉบับเดิม) (พิมพ์ครั้งที่ 37). กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.
สมภาร พรมทา.(2546). มนุษย์กับศาสนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.
สุภีร์ ทุมทอง. (2560). อริยมรรคมีองค์ 8. นนทบุรี: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
สุรพล ไกรสราวุฒิ. (2550). ความพอเพียงคือทางรอดของมนุษย์และสังคม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อานนตรี ประสมสุข.(2561).การประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงตามหลักพระพุทธศาสนาของปราชญ์ชาวบ้าน ตำบลขวาว อำเภอเสลภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ร้อยเอ็ด.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ข้อความที่ปรากฎในวารสารฉบับนี้เป็นความคิดเห็นของผู้เขียนแต่ละท่าน สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย และกองบรรณาธิการ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ
สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย ขอให้ผู้อ่านอ้างอิงในกรณีที่ท่านคัดลอกเนื้อหาบทความในวารสารฉบับนี้