บทบาทพระภัทรธรรมสุธีกับการพัฒนาจริยธรรมประชาชน

ผู้แต่ง

  • บุญวัฒน์ บุญทะวงศ์ อาจารย์ประจำคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย

คำสำคัญ:

บทบาท, การพัฒนาจริยธรรม

บทคัดย่อ

                การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาบทบาทด้านการพัฒนาจริยธรรมประชาชนของ พระภัทรธรรมสุธี วัดศรีสุทธาวาส ตำบลกุดป่อง อำเภอเมือง จังหวัดเลย  2) เพื่อประเมินผลการนำจริยธรรมไปประยุกต์ใช้ในการดำเนินชีวิตของพุทธศาสนิกชนที่เป็นอุบาสกอุบาสิกาวัดศรีสุทธาวาส ระเบียบวิธีวิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) รวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลจำนวน 16 รูป/คน โดยเลือกจากภิกษุสามเณรวัดศรีสุทธาวาส นักวิชาการทางศาสนา อุบาสกอุบาสิกาวัดศรีสุทธาวาส เครื่องมือในการเก็บข้อมูลคือ สัมภาษณ์แบบเชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา

                 ผลการวิจัยพบว่า บทบาทหน้าที่ของพระภัทรธรรมสุธี (สุพัฒน์  สุวฑฺฒโน) พบว่า บทบาทประจำที่อยู่ภายในวัด ที่อยู่ในฐานะผู้บริหารสถานศึกษา เช่น การศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกธรรม โรงเรียนพระปริยัติธรรมศรีจันทร์วิทยา และมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตศรีล้านช้าง ซึ่งเป็นการจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษา ซึ่งมีส่วนส่งเสริมด้านการศึกษาแก่พระภิกษุสามเณร และประชาชนทั่วไป และเปิดศูนย์การพัฒนาจริยธรรม ได้แก่ศูนย์ศึกษาพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ เป็นการสงเคราะห์แก่เยาวชน ด้านการเรียนรู้ในทางพระพุทธศาสนา ศูนย์อบรมสมาธิภาวนาวันอาทิตย์ เปิดอบรมสมาธิภาวนาแก่พุทธศาสนิกชนเดือนละครั้ง และศูนย์พระธรรมกถึกประจำจังหวัดเลย วัดศรีสุทธาวาส ซึ่งเป็นศูนย์รวมน้ำใจของขาวพุทธทั่วไปในจังหวัดเลยและจังหวัดใกล้เคียง

                 บทบาทอีกประการหนึ่งของพระภัทรธรรมสุธี พบว่าท่านได้ออกไปเผยแผ่พระพุทธศาสนานอกสถานที่เพื่อพัฒนาจริยธรรมให้กับประชาชนทั่วไป ส่งผลให้ผู้ที่มีโอกาสได้รับฟังธรรมจากท่านเข้าใจหลักพุทธธรรมอย่างถูกต้อง มีความซื่อสัตย์ ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ไม่แสวงหาผลประโยชน์ในทางที่มิชอบ อันเป็นเหตุนำมาซึ่งความเสียหายต่อตนเองและบุคคลอื่น พร้อมทั้งดำเนินชีวิตอย่างถูกต้องเหมาะสมต่อไป

เอกสารอ้างอิง

นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2537). มองอนาคต (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.

บุษบาภรณ์ สิงหอัศวรัตน์. (2555). การวิเคราะห์หลักสัมมาทิฏฐิในพระพุทธศาสนาเพื่อการพัฒนาชีวิต (สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฏีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, พระนครศรีอยุธยา.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2547). สู่การศึกษาแนวพุทธ. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). วิสัยธรรมเพื่อเบิกนำวิสัยทัศน์. กรุงเทพฯ: พิมพ์สวย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2550). ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

พระมหากิตติ สุจิตฺโต (สร้อยมาลา). (2556). บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชนในทัศนะของประชาชนในเขตอำเภอมะขาม จังหวัดจันทบุรี (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี, จันทบุรี.

พระมหาเกริกชัย เริญไธสง. (2557). แนวทางการพัฒนาวัดตามมาตรฐานของสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติในจังหวัดนครปฐม (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2562). พุทธธรรม (ฉบับเดิม) (พิมพ์ครั้งที่ 37). กรุงเทพฯ: ธรรมดาเพรส.

สมภาร พรมทา.(2546). มนุษย์กับศาสนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.

สุภีร์ ทุมทอง. (2560). อริยมรรคมีองค์ 8. นนทบุรี: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.

สุรพล ไกรสราวุฒิ. (2550). ความพอเพียงคือทางรอดของมนุษย์และสังคม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อานนตรี ประสมสุข.(2561).การประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงตามหลักพระพุทธศาสนาของปราชญ์ชาวบ้าน ตำบลขวาว อำเภอเสลภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ร้อยเอ็ด.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-04-28

รูปแบบการอ้างอิง

บุญทะวงศ์ บ. (2021). บทบาทพระภัทรธรรมสุธีกับการพัฒนาจริยธรรมประชาชน. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 16(56), 97–107. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/researchjournal-lru/article/view/243781

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย