องค์ประกอบของปัจจัยการตระหนักรู้ต่อจุดหมายปลายทางด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยสำหรับกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวจีนที่มีศักยภาพสูง
คำสำคัญ:
การตระหนักรู้, นักท่องเที่ยวชาวจีนที่มีศักยภาพสูงบทคัดย่อ
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบของปัจจัยการตระหนักรู้ต่อจุดหมายปลายทางด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยสำหรับกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวจีนที่มีศักยภาพสูงการศึกษาวิจัยครั้งนี้ใช้การดำเนินการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative research) วัตถุประสงค์ของการวิจัยคือการศึกษาองค์ประกอบเรื่องของการตระหนักรู้ต่อจุดหมายปลายทางด้านการท่องเที่ยวของประเทศไทยสำหรับกลุ่มนักท่องเที่ยวที่มีศักยภาพสูงชาวจีน โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาเป็นนักท่องเที่ยวชาวจีนที่เดินทางมาท่องเที่ยวประเทศไทย ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ (ขาออก) จำนวน 400 คน โดยมีเครื่องมือในการเก็บรวบรวมเป็นแบบสอบถามเกี่ยวข้องกับปัจจัยการตระหนักรู้โดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน (Confirmatory factor analysis) ผลการศึกษาในครั้งนี้พบว่าปัจจัยการตระหนักรู้ ประกอบด้วย 3 องค์ประกอบ ได้แก่ ด้านตราสินค้าที่อยู่ในใจของผู้บริโภค ด้านการระลึกถึงตราสินค้า ด้านการรู้จักตราสินค้า
เอกสารอ้างอิง
กรวรรณ สังขกร, และ คณะ. (2560). รายงานการวิจัยเรื่อง การพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยว: ตลาดนักท่องเที่ยวจีน (รายงานการวิจัย). เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัย เชียงใหม่. สืบค้นจาก http://www.sri.cmu.ac.th/~ctrd/uploads/files/file_20171206_1512541832.pdf
เกศรา สุกเพชร และ โชคชัย สุเวชวัฒนกูล. (2558). รายงานการวิจัยเรื่อง กลยุทธ์การจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยวไทยเพื่อการรองรับนักท่องเที่ยวจีนกลุ่มคุณภาพ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ ศูนย์ศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวแบบบูรณาการ.
วสวัตติ์ สุติญญามณี. (2562). สังคมสูงวัยกับรูปแบบการท่องเที่ยว: ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจในการเลือกรูปแบบการท่องเที่ยวของผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 19(1), 95-109.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558). รายงานสรุปฉบับผู้บริหารโครงการศึกษาตลาดนักท่องเที่ยวศักยภาพสูงจีน อินเดีย รัสเซีย. กรุงเทพฯ: บริษัท อินทัช รีเสิร์ช แอนด์ คอนซัลแทนซี่ จำกัด.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). รายงานประจำปี 2560. สืบค้นจาก https://www.tat.or.th/th/about-tat/annual-report
ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน สถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงปักกิ่ง. (2560). รายได้ชาวจีนใน 31 มณฑลเมืองประจำปี 2559 เซี่ยงไฮ้ ปักกิ่ง และเจ้อเจียงติด 8 อันดับแรก. สืบค้นจาก https://www.thaibizchina.com/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99%E0%B9%83%E0%B8%99-31-%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%91%E0%B8%A5-%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7/
Aaker (1991). Managing brand equity: capitalizing on the value of a brand name. New York: A Division of Simon & Schudter Inc.
Barreda, A. A., Bilgihan, A., Nusair, K., & Okumus, F. (2015). Generating brand awareness in Online Social Networks. Computers in Human Behavior, 50, 600-609. Doi: 10.1016/j.chb.2015.03.023
Ghodeswar, B. M. (2008). Building brand identity in competitive markets: a conceptual model. Journal of Product & Brand Management, 17(1), 4-12.
Keller, K. L. (2013). Strateic Brand Management Building, Measuring, And Manaing Brand Equity. England: Pearson Education Limited.
Laemlaksakul, T. (2016). Developing perceptions and brand equity to enhance the potential of adventure tourism in bencha burapha suvarnabhumi provinces. (Doctoral dissertation). Tourism Management, Graduate School, National Institute of Development Administration. Retrieved from http://libdcms.nida.ac.th/thesis6/2016/b196956.pdf
Szőcs, A., & Berács, J. (2015). A Causal Model of Consumer-Based Brand Equity. Acta University. Sapientiae, Economics and Busines, 3(1), 5-26. Doi: 10.1515/auseb-2015-0001
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ข้อความที่ปรากฎในวารสารฉบับนี้เป็นความคิดเห็นของผู้เขียนแต่ละท่าน สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย และกองบรรณาธิการ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยและไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ
สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย ขอให้ผู้อ่านอ้างอิงในกรณีที่ท่านคัดลอกเนื้อหาบทความในวารสารฉบับนี้
