การพัฒนาเศรษฐกิจการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา สู่การเป็นเมืองเป้าหมายทางการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • สาลินี ทิพย์เพ็ง อาจารย์ประจำสาขาวิชาการโรงแรมและการท่องเที่ยว คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
  • กุลดารา เพียรเจริญ อาจารย์ประจำสาขาวิชาการโรงแรมและการท่องเที่ยว คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
  • สุชาติ อินกล่ำ อาจารย์ประจำสาขาวิชาการท่องเที่ยว วิทยาลัยการโรงแรมและการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย

คำสำคัญ:

การพัฒนาเศรษฐกิจการท่องเที่ยว, เมืองเป้าหมายทางการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน

บทคัดย่อ

วิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ  1) ศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา 2) วิเคราะห์สภาพแวดล้อมการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา และ 3) เสนอแนวทางการพัฒนาเศรษฐกิจการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลาสู่การเป็นเมืองเป้าหมายทางการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก และการสนทนากลุ่ม จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญกลุ่มผู้พัฒนา และกลุ่มผู้ใช้ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและตรวจสอบข้อมูลแบบสามเส้า ผลการศึกษาพบว่า  พื้นที่ลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลามีทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด มีวิถีโหนด นา เล เป็นแหล่งเรียนรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่น การวิเคราะห์สภาพแวดล้อมการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา มีจุดแข็ง คือ มีทรัพยากรธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ โดดเด่น มีวิถีชีวิตโหนด นา เล ที่น่าสนใจ จุดอ่อน คือ ชุมชนยังขาดการสร้างความโดดเด่นและเรื่องราว มีโอกาส คือ จังหวัดมีแผนส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวที่เป็นรูปธรรม และมีอุปสรรค ในด้านผลกระทบจากการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 และการพัฒนาเศรษฐกิจการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลาควรมีการพัฒนาสินค้าและบริการให้สอดคล้องกับอัตลักษณ์วิถีโหนด นา เล พัฒนา ชุดการท่องเที่ยว เพิ่มช่องทางจำหน่ายที่หลากหลาย เช่น เว็บไซต์ แอพลิเคชั่นต่างๆ ฝึกอบรมแก่คนในชุมชนในการให้บริการนักท่องเที่ยว และพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานทางการท่องเที่ยว

เอกสารอ้างอิง

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2563). ทะเลสาบสงขลา. สืบค้นจาก https://thai.tourismthailand.org/Attraction.

กรวรรณ สังขกร, สุรีย์ บุญญานุพงศ์, จันทร์จิตร เธียรสิริ, กฤษณา พุ่มเล็ก, กาญจนา จี้รัตน์ และ พิมพ์ชนก นาคะเกศ. (2555). การประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism ในภาคเหนือตอนบนที่เหมาะสมกับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

นฤมล เกษมสุข. (2560). ททท. ดัน “ท่องเที่ยว4.0” เคลื่อนเศรษฐกิจ. สืบค้นจาก https://www.bangkokbiznews.com/business/756663.

ปวีณา ขำพัด และ พยอม ธรรมบุตร. (2564). แนวทางเพื่อ พัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนของจังหวัดพิษณุโลก ประเทศไทย. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 11(1), 187-199.

เมธาวิทย์ ไชยะจิตรกำธร. (2555). SWOT Analysis. สืบค้นจาก http://methawit.blogspot.com/2012/04/blog-post.html

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12. สืบค้นจาก http://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422.

สำนักงานจังหวัดสงขลา. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดสงขลา พ.ศ. 2561 – 2565. สืบค้นจาก https://www.Songkhla.go.th/

Liu, C. R., Wang, Y. C., Huang, W. S., & Chen, S. P. (2017). Destination fascination: conceptualization and scale development. Tourism Management, 63, 255-267.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-10-21

รูปแบบการอ้างอิง

ทิพย์เพ็ง ส., เพียรเจริญ ก. ., & อินกล่ำ ส. (2022). การพัฒนาเศรษฐกิจการท่องเที่ยวลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา สู่การเป็นเมืองเป้าหมายทางการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 17(61), 36–45. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/researchjournal-lru/article/view/258188

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย