The Promotion of Community Rights to Solve Humans and Wild Elephant Problems in Phuluang Wildlife Sanctuary of Local Government Organizations

Authors

  • Yutapon Decharatanachart Legal Officer, Senior Professional Level, Loei Local Administration, Department of Local Administration Ministry of Interior

Keywords:

local government organizations, promotion of community rights, humans and wild elephant problems

Abstract

The problem of conflict between people and wild elephants is increasing. In every area there are problems and causes of conflict between humans and wild elephants are the same. The increase in human population, the occupation of cultivating agricultural crops around forest areas, clearing and logging decreasing forest resources, and the environment, ecosystems and forest structures are changing, which affect the habitat of wild elephants, water sources and the food sources of wild elephants. Food is an important factor that causes elephants to leave the forest. While farming can also be cultivated as food for wild elephants, it inevitably encroaches on agricultural crops and destroys property. Humans sometimes have to protect their own interests, causing wild elephants to be attacked, killed or injured as well. These problem are related and linked to each other.

Applying the concept of community rights under the Constitution is used to deal with the problem. It is a good and appropriate choice because it is a basic right under the Public Law that protects the rights of individuals to behave in order to manage, maintain and utilize the environment for sustainability. Local government organizations are important mechanisms for promoting such community rights. Because it has the legal authority to solve problems and effectively cure them. The operational guidelines are as follows: 1) Build and develop food sources for wild elephants; 2) Don’t plant plants that can be eaten by wild elephants;  3) Build a barrier and do not encroach on wild elephants' habitat; 4) Have volunteers. Watch out for wild elephants;  5) Don’t harm wild elephants;  6) Help those affected by wild elephants.

References

กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช. (2565). แผนการอนุรักษ์และคุ้มครองพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง. กรุงเทพฯ: กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.

คำแนะนำของประธานศาลปกครองสูงสุดในการดำเนินคดีเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม. (4 กรกฎาคม 2554). ราชกิจจานุเบกษา 128 (54 ก)1-5

จิรชัย อาคะจักร และ วุฒินันท์ พวงสาย. (2558). การศึกษาพฤติกรรมการกินพืชอาหารของช้างฝูงและช้างโทนในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จังหวัดเลย. กรุงเทพฯ: กลุ่มงานวิจัยสัตว์ป่า สำนักอนุรักษ์สัตว์ป่า กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช.

ณชัชชญา ทองจันทร์, พิชัยศักดิ์ หรยางกูร, เดชา ศิริเจริญ, วิสิฐ ญาณภิรัต, ประพฤติ ฉัตรประภาชัย, ธนสาร จองพานิช และ รัฐสภา จุรีมาศ . (2560). มาตรการทางกฎหมายในการจัดการพื้นที่เพื่ออนุรักษ์ช้างป่า. วารสารนิติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 10(1), 115-132.

ณัฐพล วงษ์รัมย์ และ สมคิด สาลี. (2560). การวิเคราะห์หาพื้นที่เสี่ยงอันตรายจากช้างป่าด้วยเทคโนโลยีภูมิสารสนเทศในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าดงใหญ่ จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์: สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมย์.

นัสศิยานันท์ จานนอก และ รัฐชาติ ทัศนัย. (2564, ธันวาคม). การศึกษาการรับมือกับช้างป่าบุกรุกพื้นที่เกษตรกรรม กรณีศึกษา: อำเภอท่าตะเกียบ จังหวัดฉะเชิงเทรา. บทความนำเสนอ ณ การประชุมสวนสุนันทาวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 10: การท่องเที่ยวเพื่อความยั่งยืนภายใต้ชีวิตวิถีใหม่หลังโควิด-19, กรุงเทพฯ.

ประวิทย์ อินทร์น้อย, ยงยุทธ ไตรสุรัตน์ และ รองลาภ สุขมาสรวง. (2564). โครงสร้างประชากรและกิจกรรมออกหากินของช้างป่า (Elephas maximus) ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าสลักพระ จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 40(2), 128-141.

ปิยะนันท์ มูลตรีมา. (2560). การศึกษาข้อเสนอการแก้ปัญหาการอยู่ร่วมกันระหว่างชุมชนและช้างป่าในพื้นที่การพัฒนา 2 กระแส (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.

พระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. (17 พฤศจิกายน 2542). ราชกิจจานุเบกษา 116 (114 ก). 1-21.

พระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ. 2562. (29 พฤษภาคม 2562). ราชกิจจานุเบกษา 136 (71 ก).

พิชฎารัตน์ พรมเหลา, นริศ ภูมิภาคพันธ์ และ นิตยา เมี้ยนมิตร. (2562). การบรรเทาความขัดแย้งระหว่างประชาชนกับช้างป่ารอบเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าสลักพระ จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 38(1), 1-12.

ภูริพัฒน์ แก้วตาธนวัฒนา และ สันดุสิทธิ์ บริวงษ์ตระกูล. (2563). แนวทางการแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างคนกับช้างป่ากรณีศึกษา: ตำบลพวา อำเภอแก่งหางแมว จังหวัดจันทบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 12(2), 111-122.

มหาวิทยาลัยมหิดล. (2564). การเพิ่มประชากรและการกระจายของช้างป่าออกนอกพื้นที่อนุรักษ์ในประเทศไทย. สืบค้นจาก https://op.mahidol.ac.th

ระเบียบกระทรวงมหาดไทย ว่าด้วยค่าใช้จ่ายเพื่อช่วยเหลือประชาชนตามอำนาจหน้าที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2560. (29 กันยายน 2560). ราชกิจจานุเบกษา 134 ตอนพิเศษ (242 ง). 1-7.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540. (11 ตุลาคม 2540). ราชกิจจานุเบกษา 114 (55 ก). 1-99.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2550. (24 สิงหาคม 2550). ราชกิจจานุเบกษา 124 (47 ก). 1-127.

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560. (6 เมษายน 2560). ราชกิจจานุเบกษา 134 (40 ก). 1-90.

ศรัณย์ สุนทรส. (2564). การนำนโยบายการจัดการความขัดแย้งระหว่างคนกับช้างป่าพื้นที่อำเภอเขาชะเมา จังหวัดระยอง ไปปฏิบัติ (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.

ส.หริช เอฟ ดวงภักดี โอ และ คณะ. (2020). ช้างเอเชียกลัวผึ้งหรือไม่ การศึกษาเชิงทดลองในภาคเหนือของไทย. สืบค้นจาก https://doi.org/10.1007/s42991

สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (ม.ป.ป.). การพัฒนาระบบการจัดการร่วมเพื่อแก้ไขปัญหาช้างป่า บนฐานงานวิจัยเพื่อท้องถิ่นรอบเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง. สืบค้นจาก https://humanelephantvoices.org/phuluang-elephant/

หยุด แสงอุทัย. (2559). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 20). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อติราช เกิดทอง, ภูวดล บัวบางพลู และ ฬิฎา สมนา. (2563). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการลดปัญหาช้างป่าบุกรุกทำลายพื้นที่เกษตรตำบลทับช้าง อำเภอสอยดาว จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี, 14(1), 33-41.

Downloads

Published

2023-09-30

Issue

Section

Academic article