พ่อหลวงของปวงประชา : มหาราชเพื่อราษฎร์ ศาสน์ และรัฐประศาสนการของแผ่นดินไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นการพรรณนาถึงพระเกียรติคุณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ซึ่งพระองค์ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณต่ออาณาประชาราษฎรทุกหมู่เหล่าที่อยู่ภายใต้ร่มพระบรมโพธิสมภาร โดยพระองค์ทรงประกอบพระราชกรณียกิจนานัปการเพื่อให้ประชาชนอยู่ดีกินดีและมีความสุข ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นได้จากพระราชกรณียกิจบำบัดทุกข์บำรุงที่พระองค์ได้ทรงปฏิบัติมาอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริต่าง ๆ หรือการพระราชทานพระบรมราโชวาทในโอกาสสำคัญ ล้วนมีนัยสำคัญที่แสดงให้เห็นถึงแนวทางการแก้ไขปัญหาให้กับประชาชนทั้งสิ้น ขณะเดียวกัน พระองค์ยังทรงปฏิบัติให้เห็นเป็นแบบอย่างเช่นเดียวกับที่ทรงพระราชทานพระบรมราโชวาทไว้ สิ่งที่เห็นได้อย่างเป็นรูปธรรม คือ ทรงประพฤติและปฏิบัติตามหลักทศพิธราชธรรม ประชาชนทุกหมู่เหล่าต่างยกย่องให้พระองค์เป็น “พระมหาธรรมราชา” หมายถึง กษัตริย์ผู้ทรงธรรมเป็นแบบอย่างกับประชาชน และนัยคำว่า มหาธรรมราชาของพระองค์ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เมื่อเกิดวิกฤติหรือทางตันของประเทศ พระองค์ คือ ศูนย์รวมจิตใจของประชาชนทั้งประเทศที่ทุกฝ่ายต่างยอมรับและน้อมรับปฏิบัติจนนำไปสู่การยุติปัญหาปัญหาต่างๆได้อย่างเห็นผล นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงเป็นต้นแบบของนักรัฐประศาสนศาสตร์ กล่าวคือ พระราชดำริที่เกี่ยวข้องกับการแก้ไขปัญหาของประชาชนถูกนำไปแปลงเป็นแนวทางการแก้ไขปัญหาตรงกับความต้องการของประชาชน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. บทความที่ลงตีพิมพ์ทุกเรื่องได้รับการตรวจทางวิชาการโดยผู้ประเมินอิสระ ผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) สาขาที่เกี่ยวข้อง อย่างน้อย 3 ท่าน ในรูปแบบ Double blind review
2. ข้อคิดเห็นใด ๆ ของบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม นี้เป็นของผู้เขียน คณะผู้จัดทำวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
3. กองบรรณาธิการวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอกแต่ให้อ้างอิงแสดงที่มา
References
เกษียร เตชะพีระ. (2557). เสวนาวิชาการหัวข้อ “รัฐธรรมนูญไทย : มองไปข้างหน้า”. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.
จุฬา เจริญวงค์. (2558). เอกสารประกอบการสอนวิชานโยบายสาธารณะและการวางแผน. สาขารัฐประศาสนศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ไชยยันต์ ชัยพร. (2556). มหาราช, ราชาปราชญ์, ธรรมราชา, และราชาผู้ทรงภูมิธรรม : แนวคิดและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
ธรรมรัตน์ ธรรมยาฤทธิ์. (2554). ผลสัมฤทธิ์ของการบูรณาการหลักธรรมาธิปไตยเพื่อส่งเสริมหลักประชาธิปไตย โดยรัฐ บ้าน วัดและโรงเรียนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ประเทศไทย. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์ดุษฏีบัณฑิต วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยลงกรณ์.
บรรจบ บรรณรุจิ. (2557). พระธรรมราชา รากฐานของประชาธิปไตยที่คนไทยน่าจะพึงประสงค์. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
บุญทัน ดอกไธสง. (2557). ขอบข่ายรัฐประศาสนศาสตร์ยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ : ปัญญาชน.
พงษ์เมธี ไชยศรีหา. (2556). เอกสารประกอบการบรรยายวิชานโยบายสาธารณะ.หลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
พระมหาถนัด อตฺถจารี. (2557). ธรรมเทศนา ทศพิธราชธรรม คือ ธรรมสำหรับพระราชาที่ดี. ประเทศสหรัฐอเมริกา : วัดไทยวอชิงตันดีซี.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2557). ธรรมราชา. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
วิษณุ เครืองาม. (2557). ธรรมราชา : คุณธรรมผู้ปกครองกับสังคมไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
สนธยา ชมภู. (2558). เอกสารประกอบคำสอนวิชาธรรมะกับการปกครอง. เพชรบูรณ์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
สัญญา เคณาภูมิ. (2557). “รูปแบบการเขียนกรอบแนวคิดการวิจัยทางการบริหารจัดการ : The Writing Format of Research Conceptual Frameworks on Management”. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม (มนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์), 8 (3) : กันยายน - ธันวาคม 2557 หน้า 33 - 42
สัญญา เคณาภูมิ. (2559). “บทวิเคราะห์ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง : ความเชื่อมโยงแนวปฏิบัติทฤษฎีอื่น”. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม (มนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์), 10 (2) : พฤษภาคม - สิงหาคม 2559.
สำนักงานคณะกรรมการกองทุนบำเหน็จบำนาญ. (2550). ประมวลพระบรมราโชวาทและพระราชดำรัสนับตั้งแต่ปี 2493 - 2548. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : กบข.
Harol Lasswell. (1980). Who gets what, when, how. New York : Meridian Books Publishing company.