การวิเคราะห์อรรถลักษณ์ : หลักการ ประโยชน์ ข้อจำกัด และงานวิจัยที่นำแนวคิดการวิเคราะห์อรรถลักษณ์มาใช้วิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมายของคำในภาษาไทย

Main Article Content

สุวัฒชัย คชเพต
พันธกานต์ หาเมธี

บทคัดย่อ

การวิเคราะห์อรรถลักษณ์ คือ การแยกหน่วยความหมายย่อยของคำแต่ละคำ เพื่อชี้ให้เห็นถึงความเหมือนและความแตกต่าง         ทางความหมายของคำแต่ละคำ ซึ่งในบทความนี้นำเสนอ 4 ประเด็น คือ 1) หลักการวิเคราะห์อรรถลักษณ์ของคำ 2) ขั้นตอนในการวิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมาย 3) ประโยชน์และข้อจำกัดของการวิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมาย และ 4) งานวิจัยที่นำแนวคิดการวิเคราะห์อรรถลักษณ์มาใช้วิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมายของคำในภาษาไทย จากการนำเสนอพบว่า แนวคิดนี้มีประโยชน์และข้อจำกัด คือ 1) ช่วยให้เห็นความสัมพันธ์ทางความหมายของคำว่าคำบางคำมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันทางความหมาย 2) หากองค์ประกอบทางความหมายย่อยของทุกคำมีเหมือนกัน ก็จะทำให้คำในกลุ่มนั้นมีความหมายต่างไปจากคำกลุ่มอื่น แต่ยังคงสัมพันธ์ทางความหมายกันอยู่    3) ใช้วิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมายเมื่อศึกษาความหมายแฝงของคำ และ 4) นำมาใช้อธิบายความสัมพันธ์ทางความหมายของคำ อาทิ คำพ้องความหมาย คำที่มีความหมายตรงข้าม และการจัดกลุ่มของคำที่เป็นลำดับชั้น ในทางกลับกันแนวคิดนี้ก็มีข้อจำกัด เพราะการใช้คุณสมบัติ 2 ค่า คือ + หรือ - ที่กำหนดตายตัวให้กับสรรพสิ่ง แต่ความเป็นจริงบางครั้งสรรพสิ่งอาจขาดคุณสมบัติบางประการไป             จึงกลายเป็นจุดอ่อนของแนวคิดที่ไม่สามารถอธิบายความหมายได้ครอบคลุม แต่ในปัจจุบันก็ยังนิยมใช้แนวคิดการวิเคราะห์อรรถลักษณ์    ในงานวิจัยภาษาไทยอยู่ โดยนิยมนำมาใช้ 2 วิธี ได้แก่ 1) นำมาใช้เป็นวิธีการวิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมายของคำโดยตรงที่เรียกว่าการจัดประเภทแบบดั้งเดิม และ 2) นำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งในการจัดจำพวกแบบชาวบ้านตามแนวการศึกษาอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คชเพต ส., & หาเมธี พ. (2025). การวิเคราะห์อรรถลักษณ์ : หลักการ ประโยชน์ ข้อจำกัด และงานวิจัยที่นำแนวคิดการวิเคราะห์อรรถลักษณ์มาใช้วิเคราะห์องค์ประกอบทางความหมายของคำในภาษาไทย. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 19(2), 25–38. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/rmuj/article/view/283030
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

จินดารัตน์ บุญพันธ์. (2547). ความหมายเปรียบเทียบของสัตว์ในสำนวนไทย. (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

นลินภัสร์ เมฆเกรียงไกร และมิ่งมิตร ศรีประสิทธิ์. (2564). คำเรียกการทำอาหารในภาษาไทยถิ่นกลาง: การศึกษาตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. วารสารวิชาการมนุษย์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 4(2), 53-66.

นันทนา วงษ์ไทย. (2563). ภาษาและความหมาย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เค.ซี.อินเตอร์เพลส.

ปราณี กุลละวณิชย์. (2545). การเปลี่ยนแปลงด้านความหมายในภาษาไทย. ใน เอกสารสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 หน่วยที่ 7-15. สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช (น. 348-351). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

เพียรศิริ วงศ์วิภานนท์. (2548). ความหมาย. ใน เอกสารสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 หน่วยที่ 7-15 (พิมพ์ครั้งที่ 11). สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช (น. 287-368). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.

ศิริพร ปัญญาเมธีกุล. (2550). การศึกษาความหมาย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สุภา อังกุระวรานนท์. (2527). การศึกษาความหมายแฝงของคำว่า “ผู้หญิง” จากความเปรียบในบทเพลงไทยสากล (วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวัฒชัย คชเพต, เยาวลักษณ์ พูลผล และสิริยากร บุญกิจโสภณ. (2567). อรรถศาสตร์ชาติพันธุ์:การศึกษาภาษาเพื่อเข้าถึงระบบปริชานของกลุ่มชนกับข้อสังเกตของวิธีการวิเคราะห์องค์ประกอบ การจัดประเภท และการจัดจำพวกแบบชาวบ้าน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 18(3), 1-13.

อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2549). กว่าจะเป็นนักภาษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อรรถวิทย์ รอดเจริญ. (2552). การศึกษาความหมายของคำลักษณนามที่ใช้กับ “มนุษย์” ในภาษาไทย. วารสารภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย, 2(4), 207-232.

Jaszczolt, K. M. (2002). Semantics And Pragmatics: Meaning In Language And Discourse. London: Pearson Education Limited.

Lyons, J. (1977). Semantics Volume 1. Cambridge: Cambridge University Press.

Nida, E. A. (1975). Componential Analysis of Meaning. Mouton: The Hague.

Nida, E. A. (1979). Componential Analysis of Meaning: An Introduction of Semantic Structures. New York: Mouton Publishers.

Palmer, F. R. (1981). Semantics. Cambridge: Cambridge University Press.