วัด: การจัดการอาหารไม่ให้เหลือทิ้ง

บทคัดย่อ

        วัด : การจัดการอาหารไม่ให้เหลือทิ้ง มีวัตถุประสงค์ในการวิจัยเพื่อศึกษากระบวนการเรียนรู้ การจัดการกิจกรรมเกี่ยวกับอาหารประเพณี และศึกษากระบวนการ พัฒนารูปแบบการจัดการกิจกรรมเกี่ยวกับอาหารประเพณีไม่ให้เหลือทิ้ง ใช้การวิจัย       เชิงคุณภาพ โดยการถอดบทเรียน วิเคราะห์ สังเคราะห์ การพัฒนาในการแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อม โดยใช้กระบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมของกลุ่มญาติธรรม ผลการวิจัยพบว่า การเรียนรู้กิจกรรม เป็นผลจากการใช้ภูมิปัญญา และการถอดบทเรียนหลังการปฏิบัติการ ร่วมกับพระนักวิชาการของวัด การพยายามคิด วิเคราะห์ ด้วยการประชุมกลุ่มพูดคุย เสวนากับผู้รู้ ผู้มีประสบการณ์บ่อยๆ จนมั่นใจแล้วคิดรูปแบบมาทดลองปฏิบัติ ประเมิน เป็นระยะๆ เป็นการเรียนรู้จากฐานความรู้ และการปฏิบัติทดลองตลอดเวลา กระบวนการ พัฒนารูปแบบการจัดการกิจกรรมเกี่ยวกับอาหารประเพณี จากการถอดบทเรียน และพัฒนา พบว่าจากการเรียนรู้ จะนำมาคิดวิเคราะห์พัฒนารูปแบบวิธีการจัดการด้วยตนเอง              แล้วทดลองขนาดเล็ก จากนั้นมีการประเมิน และนำผลการประเมินไปปรึกษาพูดคุยกับผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญเป็นระยะแล้วกลับมาพัฒนา ไปทดลองใช้ใหม่ ทำการประเมินพัฒนาตามแนวทางตาปูเกลียว (Spiral Model) เพื่อให้ได้ผลดีมากขึ้นเรื่อยๆ

โดยภาพรวมกลุ่มญาติธรรม ได้เรียนรู้แนวทางเชิงวิชาการ มาผนวกกับฐานคิดภูมิปัญญาที่มีอยู่สร้างรูปแบบการจัดการตามแบบของตนขึ้นมา (การเรียนรู้แบบชี้นำตนเอง) การนำไปทดลองใช้ปรับปรุงพัฒนาจนเกิดความมั่นใจ ทำให้อาหารทั้งอาหารสด อาหารแห้งและปัจจัยต่างๆ ถูกนำมาใช้ประโยชน์อย่างมีคุณค่า มีการสูญเปล่าน้อยที่สุด และ     เกิดประโยชน์ต่อพระภิกษุ สามเณร ญาติโยม เด็กนักเรียน และคนในชุมชนอย่างกว้างขวาง