Potential of Media Literacy on Deceptive Advertising Awareness of the Dietary Supplements in Chonburi Province

Main Article Content

ฐานันดร สหะวรกุลศักดิ์
ฐานันดร สหะวรกุลศักดิ์

Abstract

The objectives of this study were to investigate the influence of demographic background on an awareness of deceptive advertising of the dietary supplements and to study the level of consumers’ knowledge on deceptive advertising and their media literacy. The study also explored the influence of the consumers’ knowledge on deceptive advertising and their media literacy on their awareness to the deceptive advertising. The research sample consisted of 400 consumers who had watched advertising on dietary supplements, selected by non-probability sampling. The data were analyzed with mean, standard deviation, as well as one-way ANOVA, Pearson correlation analysis and multiple linear regression analysis, with a statistical significance level of .05. 


The research results showed that most of respondents were female (accounting for 82.20 percent), aged between 31-40 years old (accounting for 52.30 percent), graduated with bachelor’s degree (73.80 percent), had an average income of 10,001-20,000 Baht (53.50 percent).  In term of their knowledge on deceptive advertising and media literacy as well as the influence of these factors on their awareness of deceptive advertising, it was found that four independent factors including media reception skills, media understanding skills, media assessment skills, and skills in using media for benefits affected the consumers’ awareness of the deceptive advertising of the dietary supplements whereas the other factors including knowledge on deceptive advertising and media literacy of the consumers had no effect on the dependent factors with statistical significance.

Article Details

Section
Research Article

References

กวิสรา ทองดี. (2557). การพัฒนาระดับการรู้เท่าทันสื่อโดยใช้ชุดฝึกอบรมแบบผสมความจริงเรื่องการรู้เท่าทันสื่อโฆษณาสำหรับเด็กและเยาวชน. การค้นคว้าอิสระครุศาสตร์อุตสาหกรรมมหาบัณฑิต เทคโนโลยีการเรียนรู้และสื่อสารมวลชน, คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรมและเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
กฤชณัท แสนทวี. (2553). พฤติกรรมการเปิดรับและระดับการรู้เท่าทันสื่อของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระเภสัชศาสตรมหาบัณฑิต เทคโนโลยีการโฆษณาและการประชาสัมพันธ์, คณะเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
จุฑารัตน์ สมจริง. (2557). การรู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศกับเยาวชนที่เนกลุ่มเสี่ยงในจังหวัดตรัง. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต นิเทศศาสตร์และสารสนเทศ, คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จินตนา ตันสุวรรณนนท์. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างการรู้เท่าทันสื่อโฆษณากับพฤติกรรมบริโภคนิยมของเยาวชนในเขตกรุงเทพมหานคร. SDU Res., 11(1), 94-100.
ชนาทิป อ่อนหวาน. (2553). ความรู้ความเข้าใจและทัศนคติที่มีผลต่อแนวโน้มพฤติกรรมการซื้อสินค้าที่มีฉลากคาร์บอนของผู้บริโภค ในเขตกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต การตลาด, คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ณพล ผลากรกุล. (2559). ผลกระทบจากโฆษณาบนเฟซบุ๊ก และแนวทางการรู้เท่าทันสื่อโฆษณาบนเฟซบุ๊ก. Journal of Communication and Management NIDA, 2(1), 18-21.
ปาริฉัตร ตั้งพันธ์ประเสริฐ. (2550). ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับองค์การ กับผลการปฏิบัติงานของพนักงาน: กรณีศึกษา พนักงานของบริษัท เธียรสุรัตน์ จำกัด. การค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต จิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ, บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ปิยนุช สาที. (2559). คุณลักษณะการรู้เท่าทันสื่อของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษามัธยมศึกษา เขต 26. การค้นคว้าอิสระครุศาสตรมหาบัณฑิต วิจัยและประเมินผลการศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
พรทิพย์ เย็นจะบก. (2556). การรู้เท่าทันสื่อบนสถานการณ์ความขัดแย้งทางการเมืองของประเทศไทย: กรณีศึกษาเฉพาะสื่อกระแสหลักและสื่อใหม่ ในช่วงเวลาหาเสียงเลือกตั้งปี พ.ศ. 2554. วารสารการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 51, 504-510.
สำนักงานสถิติจังหวัดชลบุรี. (2560). รายงานสถิติจังหวัดชลบุรี 2560. จาก http://chonburi.nso.go.th/index.php.
อดุลย์ เพียวรุ่งโรจน์. (2543). การศึกษาแนวคิดเพื่อกำหนดตัวแปรความรู้เท่าทันสื่อสำหรับการวิจัย สื่อสารมวลชน. ปริญญาวารสารศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรอุษา สุวรรณมณี. (2555). การโฆษณาผลิตภัณฑ์สุขภาพที่อ้างสรรพคุณยาโดยผิดกฎหมายทางวิทยุท้องถิ่น. งานนิพนธ์เภสัชศาสตรมหาบัณฑิต เภสัชศาสตร์สังคมและการบริหาร, คณะเภสัชศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
Aditya, R. N. (2001). The psychology of deception in marketing: A conceptual framework for research and practice. Psychology & Marketing, 18(7), 735-761.
Bloom, B. S., Engelhart, M. D., Furst, E. J., Hill, W. H., & Krathwohl, D. R. (1984). Taxonomy of educational objectives: Handbook 1: Cognitive domain. New York: Longman.
Eristi, B., & Erdem, C. (2017). Development of a Media Literacy Skills Scale. Contemporary Educational Technology, 8(3), 249-267.