แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวของประเทศไทยเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพัง (Solo Travel)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรม ความคาดหวัง และความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพังที่เดินทางมาท่องเที่ยวในประเทศไทย เพื่อนำเสนอแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวของประเทศไทยสำหรับนักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพัง ประชากรในการศึกษา คือ นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทย และชาวต่างชาติที่เป็นนักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพังที่เดินทางมาท่องเที่ยวในประเทศไทย จำนวน 400 คน ทำการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติวิเคราะห์เชิงพรรณนา โดยใช้ค่าร้อยละ ความถี่ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบสมมติฐานการวิจัยด้วยสถิติวิเคราะห์เชิงอนุมาน คือ t-test / ANOVA และ Pearson’s correlation coefficient ผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มีระยะเวลาในการท่องเที่ยว 1 – 5 วัน ค่าใช้จ่ายตลอดทริปท่องเที่ยว 20,001 – 30,000 บาท (637 – 956 USD) แหล่งข้อมูลที่ใช้ในการหาข้อมูลท่องเที่ยว คือ สื่อสังคมออนไลน์ โดยในการมาท่องเที่ยวมีความคาดหวังในด้านสถานที่และการบริการมากที่สุด รองลงมา คือ ด้าน ความปลอดภัยและสิ่งอำนวยความสะดวก ปัจจุบันพบว่า นักท่องเที่ยวมีความพึงพอใจ ด้านสถานที่และการบริการของประเทศไทยมากที่สุด ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า นักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพัง ที่มีระยะเวลาทั้งหมดในการท่องเที่ยว และแนวโน้มในการเดินทางมาท่องเที่ยวในอนาคตแตกต่างกัน มีความพึงพอใจต่อการท่องเที่ยวในประเทศไทยแตกต่างกัน นอกจากนั้นยังพบว่า ความคาดหวังในการเดินทางมาท่องเที่ยวในประเทศไทย มีความสัมพันธ์กับความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวกลุ่มที่เดินทางท่องเที่ยวโดยลำพังที่มีต่อการท่องเที่ยวในประเทศไทยอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2558 - 2560. สืบค้นจาก http://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=7114.
เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). เชียงใหม่ : ครองช่างพริ้นติ้ง.
จีราวัฒน์ คงแก้ว. (2559). Solo Travelers ปฏิวัติท่องเที่ยวยุคโซเชียล. กรุงเทพธุรกิจ. สืบค้นจาก https://www.bangkokbiznews.com/business/683856.
ธันยชนก ใจแสน, เบญญาภา สนิทมัจโร และนุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย.(2560). พฤติกรรมการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวตะวันตกที่เที่ยวคนเดียวในเขตกรุงเทพมหานคร.การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 14 มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกําแพงแสน วันที่ 7-8 ธันวาคม 2560.
ปริชล วิมลเมือง. (2560). แนวทางการพัฒนาโฮสเทล เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่ม Solo Travel ในอำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการการท่องเที่ยวแบบบูรณาการ, สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.
พรรณ์ธิดา เหล่าพวงศักดิ์. (2559). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มประชาคมเกษียณ จังหวัดกาญจนบุรี. มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี 10 (21) เดือนมกราคม – เมษายน 2559.
พสุ เดชะรินทร์. (2564).หลังยุคโควิด พฤติกรรมการท่องเที่ยวจะเปลี่ยนไปอย่างไร.สืบค้นจาก https://www.bangkokbiznews.com/columnist/969343.
ภูชิษา ปันแก้ว. (2557). ความคาดหวังและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยใช้รถรางที่จัดโดยเทศบาลเมือง จังหวัดน่าน. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค 4(1), 123-131.
สายยศ และอังคณา สายยศ. (2553). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่11. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
วนิดา อ่อนละมัย. (2565). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบชุมชน บ้านศรีฐาน จังหวัดขอนแก่น.วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคําแหง 5(2) พฤษภาคม – สิงหาคม 2565.
วรัญญู แก้วกัลยา. (2560). แนวทางการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติในเกาะรัตนโกสินทร์ กรุงเทพมหานคร. วารสารบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต 13(2), 201-215.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2554). การท่องเที่ยวและการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวกรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2550). หลักการสร้างและวิเคราะห์เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ศุภากร สุรดินทร์กูร. (2563). การพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ 22(1), 100 – 115.
ศุภาวรรณ วงศ์ชูทรัพย์. (2562). เทรนมาแรง! “Solo travel” เที่ยวคนเดียว เที่ยวด้วยตัวเอง. สืบค้นจาก https://shorturl.asia/XRhrK.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2552). การบริหารการตลาดยุคใหม่ (Marketing management) ฉบับปรับปรุงใหม่ ปี 2552. กรุงเทพฯ : ธรรมสาร.
Gray Cargill. (2009). What is solo travel?. Retrieved from https://solofriendly.com/whatis-solo-travel/
Janice. (2011). Solo Travel Means. Retrieved from https://solotravelerworld.com/solotravel-means/
Millet. (1954). Management in the Public Service. The quest for effective performance. New York: McGraw-Hill Book.
Suwicha Pitakkanchanakul. (2562). Solo Travel ไปเที่ยวคนเดียวแต่เพื่อนเยอะกว่า. สืบค้นจาก https://thematter.co/brandedcontent/crp-solo-travel-01/66408.
W.G. Cochran. (1953). Sampling Techiques. New York: John Wiley & Sons.
