A Study of Guidelines for the Development of Buriram Municipality to be a Smart City for Smart Mobility
Main Article Content
Abstract
The objectives of this study were: 1) to examine the determinants influencing the drive towards smart cities in the domain of smart mobility, and 2) to investigate the correlation between factors influencing the advancement of intelligent transportation in smart cities and the level of success in realizing the status of a smart city with intelligent transportation infrastructure. The research employed a questionnaire as the primary data collection instrument, administered to a sample group comprising 356 government personnel actively engaged in transportation-related initiatives. The analytical methods encompassed descriptive statistics including mean, standard deviation, frequency, and percentage, alongside inferential statistics through Multiple Regression Analysis. The findings can be summarized as follows:
1. The majority of respondents were female (50.9%), aged between 25 and 35 years (35.6%), married (52.8%), held a bachelor's degree (65.9%), worked as government officers (24.7%), held permanent employment (24.7%), and reported a monthly income ranging from 15,001 to 25,000 baht (41.6%). The majority were affiliated with the Department of Highways in Buriram Province (46.9%), held various positions (32.8%), and were engaged in general administrative duties (32.8%).
2. Factors driving the smart city initiative in smart mobility within Buriram Municipality indicated that leadership exhibited the most significant influence, with an average score at a high level ( = 4.05, S.D. = 0.76), followed by public participation, also rated at a high level ( = 3.9, S.D. = 0.74). In contrast, research and development in technology and innovation demonstrated the lowest impact, but still registered at a high level ( = 3.72, S.D. = 0.79).
3. The outcomes of the multiple regression analysis revealed that two factors, namely infrastructure (INF) and political will (POL), exhibited significant effects at a significance level of 0.05 (p-value < 0.05) on the success of smart city intelligent transportation, particularly in terms of facilitating access to public transport networks (Accessibility: ACC), accounting for 14.70% of the variation. Other factors not addressed in this study were found to influence the remaining variance.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
คณะกรรมการขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ. (2561). แผนแม่บทการพัฒนาเมืองอัจฉริยะประเทศไทย. สืบค้นจาก http://www.depa.or.th/sites/default/files/publication/files/Master%20Plan%20Draft%20v%200.3.pdf
จุฑาทิพย์ กิจรักษา และศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ. (2562). การเปรียบเทียบตัวชี้วัดการเป็นเมืองที่มีการเดินทางอัจฉริยะ. วารสารมหาวิทยาลัยมหากุฎราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 9(2), 379-390.
เจนณรงค์ พันธุ์จันทึก และฌาน เรืองธรรมสิงห์. (2562). การพัฒนาเมืองขอนแก่นให้เป็นเมืองอัจฉริยะ: พัฒนาการและความก้าวหน้า. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการบริหารกิจการสาธารณะยุคดิจิทัล ครั้งที่ 5 (น. 581-592). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ธนาจุฑา กังสกุลนิติ. (2562). แนวทางการพัฒนาเมืองอัจฉริยะในประเทศไทยในอนาคต. กรุงเทพ: สถาบันส่งเสริมการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี.
นันทวัน วงศ์ขจรกิตติ. (2559). นโยบายการให้บริการจังหวัดอัจฉริยะของประเทศไทย. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11(3), 365-377.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566 – 2570). (2565, 1 พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา (เล่มที่ 139 ตอนพิเศษ 258 ง, น. 1-143). สืบค้นจาก https://www.nesdc.go.th/download/Plan13/Doc/Plan13_Final.pdf
พวงเพชร ทองหมื่นไวย และสัญญา เคณาภูมิ. (2560). กลไกความร่วมมือระหว่างหน่วยงานภาครัฐและเอกชนในการดำเนินการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 4(1), 43–52.
ภาวิณี เอี่ยมตระกูล และคณะ. (2560). กรอบการวิเคราะห์นโยบายการวางแผนการพัฒนาพื้นที่บริเวณรอบสถานีขนส่งมวลชนเพื่อการพัฒนาเมืองอย่างยั่งยืน. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศิริวัฒน์ เจนรังสรรค์ และวิมลสิริ แสงกรด. (2562). การพัฒนาเทศบาลเมืองให้เป็นเมืองอัจฉริยะในพื้นที่จังหวัดขอนแก่น. วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2560). การบริหารการตลาดยุคใหม่. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล. (2561). คู่มือการจัดทำแผนพัฒนาเมืองอัจฉริยะ. กรุงเทพฯ.
Maldonado Silveira Alonso Munhoz, P. A., et al., (2020). Smart mobility: The main drivers for increasing the intelligence of urban mobility. Sustainability, 12(24), 10675.
Myeong et al. (2018). A study on Determinant Factors in Smart City Development: An Analytic Hierarchy Process Analysis. [online] Retrieved from https://www.mdpi.com/2071-1050/10/8/2606