คุณภาพของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในจังหวัดปัตตานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ของภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหาร กับการจัดการด้านการเรียนการสอนโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ การเสริมสร้างบรรยากาศทางวิชาการของโรงเรียน ที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในจังหวัดปัตตานี การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ ครูและผู้บริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในจังหวัดปัตตานี รวมทั้งสิ้น 351 คน โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย เครื่องมือในการวิจัย คือ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนาเพื่อศึกษาข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ตอบแบบสอบถาม การวิเคราะห์ถดถอยแบบพหุแบบเชิงชั้นของปัจจัยตามตัวแปรต่าง ๆ และการวิเคราะห์สหสัมพันธ์ทวิเพื่อหาค่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรประจักษ์กับตัวแปรแฝงทุกตัวโดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูป ผลการวิจัยพบว่า การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของตัวแปรแฝง 4 ตัวแปร ได้แก่ 1) ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหาร 2) การจัดการด้านการเรียนการสอนโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ 3) การเสริมสร้างบรรยากาศทางวิชาการของโรงเรียน และ 4) ประสิทธิผลของโรงเรียน เพื่อเป็นการตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างโมเดลองค์ประกอบเชิงยืนยันทุกตัวของตัวแปรแฝงมีความสอดคล้องกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ ผลการวิเคราะห์ข้อมูลพบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรทุกตัวที่ใช้ในการวิเคราะห์ซึ่งไม่มีความสัมพันธ์กันสูง ผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรต่าง ๆ กับประสิทธิผลของโรงเรียน พบว่า ตัวแปรที่มีความสัมพันธ์กับประสิทธิผลของโรงเรียนมากที่สุด คือ ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหาร เท่ากับ 0.85 โดยมีความสัมพันธ์ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 รองลงมาคือการจัดการด้านการเรียนการสอนโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ เท่ากับ 0.65 โดยมีความสัมพันธ์ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ การเสริมสร้างบรรยากาศทางวิชาการของโรงเรียน เท่ากับ 0.53 โดยมีความสัมพันธ์ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ตามลำดับ ตัวแปรทั้งหมดสามารถอธิบายความแปรปรวนของประสิทธิผลของโรงเรียน ได้ร้อยละ 90.70 ซึ่งเป็นการอธิบายความแปรปรวนของประสิทธิผลของโรงเรียนได้ดีมาก แสดงว่าตัวแปรทั้งหมด ซึ่งประกอบด้วย ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหาร การจัดการด้านการเรียนการสอนโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ และการเสริมสร้างบรรยากาศทางวิชาการของโรงเรียน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เกตุสุดา กิ้งการจร. (2560). ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 4 สระบุรี. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
เกตุอัมพร มียิ่ง และสินธะวา คามดิษฐ์. (2560). ปัจจัยภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อคุณภาพการจัดการเรียนรู้ของครูโรงเรียนเอกชน สังกัดมูลนิธิแห่งสภาคริสตจักรในประเทศไทย. สุทธิปริทัศน์, 31(4), 234-244.
จตุรภัทร ประทุม. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 27. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. ชลบุรี:มหาวิทยาลัยบูรพา.
จริยาภรณ์ พรหมมิ. (2559). ปัจจัยภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุพรรณบุรี เขต 3. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
จิราพร หมวดเพชร. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนกับประสิทธิผลของโรงเรียนเอกชน จังหวัดสงขลา. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติครั้งที่ 6. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ดียาอุดดีน กูนา, นวรัตน์ ไวชมภู และนิรันดร์ จุลทรัพย์. (2567). แนวทางการบริหารงานวิชาการโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานคณะกรรมการ ส่งเสริมการศึกษาเอกชน อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี. วารสารวิชาการสถาบัน พัฒนาพระวิทยากร, 7(2), 246-259.
ธนัทพงษ์ วังทะพันธ์. (2564). บรรยากาศองค์กรที่ส่งผลต่อความเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานครพนม.ปริญญา ครุศาสตรมหาบัณฑิต. สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
บุญพา พรหมณะ. (2559). ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุราษฎร์ธานีเขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์ มหาบัณฑิต. นครศรีธรรมราช: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช.
รุชดี สันนะกิจ. (2559). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารโรงเรียนที่ส่งผลต่อการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานการศึกษา เอกชน จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์ศึกษามหาบัณฑิต. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.(2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สุขฤทัย จันทร์ทรงกรด. (2558). ภาวะผู้นำทางวิซาการของผู้บริหารสถานศึกษาในจังหวัดจันทบุรี สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 17. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยบูรพา.
อัศนีย์ สุกิจใจ. (2560). ภาวะผู้นำทางวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษา. วารสารวิจัยพุทธศาสตร์, 3(1), 23-35.
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2550). หลักการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮาส์
Agbo, A. A. (2010). Cronbach's alpha: Review of limitations and associated recommendations. Journal of Psychology in Africa, 20(2), 233-239.
Best, E. (1970). I Peter and the Gospel Tradition. New Testament Studies, 16(2), 95-113.
Bonwell & Eison. (1991). Bonwell, C. C., and Eison, J. A. (1991). Active learning: Creating excitement in the classroom. ERIC Digests (ED340272, pp. 1-4). George Washington University, Washington D. C.: ERIC Clearinghouse on HigherEducation.
Hair, J. F., Risher, J. J., Sarstedt, M., & Ringle, C. M. (2019). When to use and how to report the results of PLS-SEM. European business review, 31(1), 2-24.
Hoy, W. & Miskel, C. (2001). Educational Administration: Theory, Research and Practice (6th ed). New York, NY: McGraw-Hill.
Lunenburg, F. C., & Ornstein, A. (2021). Educational administration: Concepts and practices. Sage Publications.
McEwan, P. J. (2024). The potential impact of vouchers. K-12 Education Finance. Routledge.
Rahman, I. (2002). Oxidative stress, transcription factors and chromatin remodeling in lung inflammation. Biochemical pharmacology, 64(5-6), 935-942.
Rich, P., & Owens, A. (2023). Neighborhood–School structures: A new approach to the joint study of social contexts. Annual review of sociology, 49(1), 297-317.
