ปัญหาการร้องสอดในคดีความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่

บทคัดย่อ

มาตรา 7 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 เป็นหลักเกณฑ์ส่วนวิธีสบัญญัติตามกฎหมายฉบับนี้ซึ่งมีลักษณะทำนองเดียวกับเรื่อง “การร้องสอด” ตามมาตรา 57 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง และข้อ 78 แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2543 อย่างไรก็ตาม บทบัญญัติมาตรา 7 วรรคหนึ่ง กลับใช้ถ้อยคำที่กำกวม อ่านเข้าใจยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาประกอบกับมาตรา 5 วรรคหนึ่ง และมาตรา 6 แล้ว อาจทำให้เกิดข้อสงสัยว่าเนื้อหาของมาตรา 7 วรรคหนึ่ง สอดคล้องกับโครงสร้างความรับผิดทางละเมิดที่พระราชบัญญัติฉบับนี้บัญญัติขึ้นหรือไม่ อีกประการหนึ่งคือ ด้วยเหตุที่บทบัญญัติมาตรา 7 วรรคหนึ่ง มีลักษณะทำนองเดียวกับเรื่อง         การร้องสอดตามกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งและกฎหมายวิธีพิจารณาคดีปกครอง จึงมีปัญหาว่าในคดีความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่นั้น จะนำบทบัญญัติทั่วไปเกี่ยวกับการร้องสอดมาใช้ได้หรือไม่ เพียงใด

            จากการศึกษาพบว่า มาตรา 7 วรรคหนึ่ง มีถ้อยบัญญัติบางประการที่ไม่รับกับโครงสร้างความรับผิด     ที่วางไว้ตามมาตรา 5 วรรคหนึ่ง และมาตรา 6 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ซึ่งถ้อยบัญญัติดังกล่าวนอกจากจะปรากฏอยู่อย่างไม่มีที่ใช้แล้ว ยังก่อให้เกิดปัญหาการตีความตามมาอีกด้วย นอกจากนี้ แม้มาตรา 7 วรรคหนึ่ง จะมีลักษณะทำนองเดียวกับเรื่องการร้องสอด แต่บทบัญญัติทั่วไปเกี่ยวกับ  การร้องสอดยังคงสามารถนำมาปรับใช้ในคดีความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ได้ในทุกกรณี โดยการปรับใช้เช่นว่านั้นจะต้องไม่ขัดหรือแย้งกับหลักเกณฑ์ตามพระราชบัญญัติฉบับนี้ด้วย