การพัฒนาการจัดการระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียน สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานนทบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานนทบุรี และ 2) เพื่อพัฒนาการจัดการระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานนทบุรี กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา จำนวน 17 คน ครู จำนวน 255 คน และบุคลากรทางการศึกษา จำนวน 45 คนรวมทั้งสิ้น จำนวน 317 คน ใช้วิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่น .96 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การเปรียบเทียบค่าเฉลี่ย การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว
ผลการวิจัยพบว่า
- ระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่าอยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน ซึ่งเรียงลำดับจากค่าเฉลี่ยมากไปหาน้อยได้คือ ด้านการรู้จักนักเรียนเป็นรายบุคคล ด้านการป้องกันและแก้ไขปัญหา ด้านการส่งเสริมและพัฒนานักเรียน ด้านการคัดกรองนักเรียน และด้านการส่งต่อนักเรียน ตามลำดับ
- การพัฒนาการจัดการระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน เป็นรูปแบบการดำเนินงานที่กำหนดขึ้นมาเพื่อใช้ในการส่งเสริม พัฒนา ป้องกัน และแก้ไขปัญหานักเรียนที่ถูกปรับปรุงและพัฒนาในด้านกระบวนการและขั้นตอนของระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนให้เกิดประสิทธิภาพมากขึ้นโดยเพิ่มกระบวนการจัดกิจกรรมที่มุ่งเน้นเฉพาะนักเรียนกลุ่มเสี่ยงและนักเรียนกลุ่มมีปัญหาในการป้องกันและแก้ไขปัญหา 8 กิจกรรม ประกอบด้วย
1) กิจกรรมการดูแลเอาใจใส่ 2) กิจกรรมการให้คำปรึกษา 3 ) กิจกรรมการร่วมมือกันทำงานเป็นทีม 4) กิจกรรมสร้างสรรค์ช่วยกันระดมความคิด 5) กิจกรรมส่งเสริมการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข 6) กิจกรรมเสริมสร้างคุณธรรมจริยธรรม 7) กิจกรรมสร้างภูมิคุ้มกันภัยจากยาเสพติด 8) กิจกรรมรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2547). คู่มือวิทยากรระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน ช่วงชั้นที่ 3-ช่วงชั้นที่ 4 (ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6). กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
จุฑาทิพย์ พงษา. (2558). สภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน โรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 19 (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ณัฐฐิกา ใจสุทธิ. (2559). การมีส่วนร่วมของผู้ปกครองในการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน โรงเรียนบ้านตรอกนอง (ประทีปวารีราษฎร์วิทยา) สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา ประถมศึกษาจันทบุรี เขต 2 (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา.
นฤบล กองทรัพย์. (2556). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 3 (สารนิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
นุชรีย์ ผึ้งคุ้ม. (2560). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนสอยดาววิทยาจังหวัดจันทบุรี สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 17 (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา.
ปรมาภรณ์ สนธิ. (2560). แนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนระดับประถมศึกษาของโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานี (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชมงคลธัญบุรี.
ประนอม แก้วสวัสดิ์. (2556). สภาพและปัญหาการดําเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18 (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
ปิยะพร ป้อมเกษตร์. (2559). การนำเสนอกลยุทธ์การบริหารระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนเพื่อเสริมสร้างคุณภาพของนักเรียนมัธยมศึกษา (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระสาโรจน์ ธีรภทฺโท. (2562). การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อจัดการสอนศีลธรรมสำหรับนักเรียนในโรงเรียน มัธยมศึกษาอำเภอเมือง จังหวัดสมุทรปราการ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พีรวิชญ์ คาเจริญ และวีรพงษ์ พลนิกรกิจ. (2561). เด็กกับการรู้เท่าทันดิจิทัล. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 6(2), 22-31.
วิรากานต์ บุตรพรม. (2560). แนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 24 (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2552). คู่มือการคุ้มครองและช่วยเหลือเด็กนักเรียนของ สถานศึกษา. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
สุธิดา พงษ์สวัสดิ์. (2561). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนชะอำคุณหญิง เนืองบุรี. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 304-314.
สุภัสสร สุริยะ.(2562). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนขยายโอกาสสังกัดกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสยาม.
หนึ่งฤทัย มะลาไวย์ และคณะ. (2564). การทำงานเป็นทีมของนักเรียน: ปัจจัยเชิงสาเหตุ ข้อเสนอแนะในการวิจัย. วารสารวิชาการร้อยแก่นสาร, 7(3), 425-438.
อมร ปลื้มหอม. (2559). สภาพและปัญหาการดำเนินงาน การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 29 (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
Chen, P., et al. (2017). Strategic Resource Use for Learning: A Self-Administered Intervention That Guides Self-Reflection on Effective Resource Use Enhances Academic Performance. Psychological Science, 28(6), 774-785.
Glazier, S. Y. (2004). General Educators’ Perceptions of At-risk Students and Self perceived Efficacy in Relationship to Participation in a Student Assistance Team Model. Retrieved February 5, 2020, from http://www.od.arc.nrru.ac.th/dao/detail.nsp/index.html
Hardwicke, S. B. (2006). An Analysis of Student Assistance Program Outcome (Doctoral Dissertation). Virginia Polytechnic Institute and State University.
Hutson, B.L. (2006). Monitoring for Success: Implementing a Proactive Probation Program for Diverse, at risk College Students (Doctoral Dissertation). North Carolina University.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Likert, R. (1967). The Human Organization: Its Management and Value. New York: McGraw-Hill Book.
Smith, J. R. (2017). Student perceptions of teacher care: Experiences and voices of recent high school graduates (Doctoral Dissertation). Iowa State University.
