การพัฒนาตัวชี้วัดการคุกคามทางเพศในประเทศไทย

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาตัวชี้วัดในระดับสากลของการคุกคามทางเพศ และเพื่อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาตัวชี้วัดการคุกคามทางเพศที่เหมาะสมในสังคมไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลหลักที่มีความรู้หรือประสบการณ์การทำงานที่เกี่ยวข้องกับการคุกคามทางเพศไม่ต่ำกว่า 5 ปีขึ้นไป ในหน่วยงานของรัฐ มูลนิธิหรือหน่วยงานเอกชน และนักวิชาการ จำนวน 20 ท่าน จากนั้นนำผลการวิจัยมาวิเคราะห์ข้อมูลแบบการพรรณนา

ผลการวิจัยพบว่า ตัวชี้วัดที่องค์การสหประชาชาติกำหนดไว้จำเป็นต้องมีการพัฒนาให้สอดคล้องกับบริบทสังคมไทย โดยมีการปรับให้เหมาะสม ดังนี้ ตัวชี้วัดที่ 1 การข่มขืน พยายามข่มขืน ตัวชี้วัดที่ 2 การกระทำทางกายภาพ ตัวชี้วัดที่ 3 การถ่ายรูปหรือถ่ายคลิปวิดีโอผู้อื่นในทางเพศ ตัวชี้วัดที่ 4 การแสดง ส่งต่อ เผยแพร่สื่อทางเพศ และตัวชี้วัดที่ 5 การกระทำท่าทาง กิริยา วาจา และการนิยามการคุกคามทางเพศของสังคมไทย หมายถึง การกระทำต่อผู้อื่นในทางเพศที่ทำให้ผู้ถูกกระทำรู้สึกกังวลใจ อึดอัดใจ เป็นการกระทำต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับความยินยอม ถูกบังคับ หรือใช้อำนาจทางสังคมมาข่มเหงรังแก รวมถึงการยินยอมโดยมีผลประโยชน์เข้ามาร่วมด้วย เช่น การข่มขืน การกระทำอนาจาร การถ่ายรูปหรือถ่ายคลิปวิดีโอผู้อื่นในทางเพศ การแสดง ส่งต่อ เผยแพร่สื่อทางเพศทั้งของตนเองและผู้อื่น การส่งสัญลักษณ์ทางเพศ การถ้ำมอง การกระทำทางวาจา อากัปกิริยา และข้อความ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นที่ใด เกิดขึ้นกับบุคคลใดก็ตาม

ข้อเสนอแนะคือ การผลักดันให้รัฐออกกฎหมายเกี่ยวกับการป้องกันการคุกคามทางเพศ จะสามารถปกป้องผู้ที่ตกเป็นผู้ถูกกระทำ และสามรถลงโทษเอาผิดผู้กระทำได้