เครือข่ายการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม พื้นที่ถนนข้าวสารกรุงเทพมหานคร

Main Article Content

พงศกร อุบลวรรณา
กรรณิกา กุกุดเรือ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาระดับการมีส่วนร่วมของเครือข่ายการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม พื้นที่ถนนข้าวสาร กรุงเทพมหานคร 2) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคลของเครือข่าย และการมีส่วนร่วมในการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม พื้นที่ถนนข้าวสาร กรุงเทพมหานคร 3) เพื่อศึกษาปัจจัยส่วนบุคคลของเครือข่ายที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมในการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม พื้นที่ถนนข้าวสาร กรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง คือ 1) ผู้นำชุมชน สถานประกอบการ2) หน่วยงานของรัฐได้แก่ กรุงเทพมหานคร กระทรวงการพัฒนาสังคมฯ (พม.) เจ้าหน้าที่ตำรวจสถานีตำรวจนครบาลชนะสงคราม และสำนักงานเขต พระนคร3) นักท่องเที่ยว ศึกษาข้อมูลโดยใช้สถิติบรรยาย เพื่ออธิบายคุณลักษณะของตัวแปร และระดับ ของตัวแปร วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร และวิเคราะห์อิทธิพลของตัวแปร


          ผลการวิจัย พบว่า 1. ความคิดเห็นต่อการมีส่วนร่วม โดยภาพรวม และรายด้านทุกด้าน อยู่ในระดับเห็นด้วยมากที่สุด และเมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านการรับรู้ร่วมกัน มีค่าเฉลี่ยสูงสุด ส่วนด้านการมีปฏิสัมพันธ์และการสื่อสารแลกเปลี่ยน มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด 2. ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ สถานภาพสมรส ระดับการศึกษาอาชีพ
ความถี่ของการเดินทางมาเที่ยว ระยะเวลาที่ใช้ในการท่องเที่ยว ช่วงเวลาที่เดินทางมาเที่ยวและการกลับมาเที่ยวซ้ำ
มีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมในการจัดการความปลอดภัยฯ 3. ปัจจัยส่วนบุคคลได้แก่ เพศ สถานภาพสมรส ระดับการศึกษา ความถี่ของการเดินทางมาเที่ยว ระยะเวลาที่ใช้ในการท่องเที่ยว ช่วงเวลาที่เดินทางมาเที่ยว และการกลับมาเที่ยวซ้ำ มีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ อาชีพ มีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมในการจัดการความปลอดภัย ด้านอาชญากรรม พื้นที่ถนนข้าวสาร กรุงเทพมหานคร อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05


          จากผลการศึกษาวิจัยพบว่า เครือข่ายการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม ทั้งโดยรวมและรายด้าน อยู่ในระดับเห็นด้วยมากที่สุด โดยด้านการรับรู้ร่วมกัน มีค่าเฉลี่ยสูงสุด และด้านการมีปฏิสัมพันธ์และการสื่อสารแลกเปลี่ยน มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด สะท้อนให้หน่วยงานของรัฐที่มีหน้าที่กำกับดูแลเครือข่ายด้านการจัดการความปลอดภัยตระหนักถึงความสำคัญของการสร้างการรับรู้ร่วมกันของเครือข่าย ทั้งภาครัฐ เอกชน สถานประกอบการร้านค้า ประชาชนชุมชนในพื้นที่ และนักท่องเที่ยวให้เกิดความคิด ความรู้สึก และรับรู้ถึงเหตุผลความสำคัญ ความจำเป็น เข้าใจในปัญหา และมีความคิดที่จะเข้าร่วมเป็นเครือข่ายเพื่อการจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม และกระตุ้นการมีปฏิสัมพันธ์และการสื่อสารแลกเปลี่ยน ให้สมาชิกเครือข่ายมีการกระทำกิจกรรมร่วมกันในการป้องกันด้านอาชญากรรม รับฟังความคิดเห็น พูดคุยสื่อสารแบบสองทาง แลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสาร แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เรียนรู้ซึ่งกันและกัน เพื่อให้เครือข่ายเข้มแข็งและสามารถจัดการความปลอดภัยด้านอาชญากรรม ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). เข้าถึงข้อมูลเมื่อ 10 มีนาคม 2562 จาก
https://www.mots.go.th/ewt_news.php?nid=8658&filename=index.

กุลธิดา ภูฆัง. (2558). กลยุทธ์การจัดการเครือข่ายศูนย์พัฒนาเด็กเล็กสังกัดองค์กรปกครองส่วน ท้องถิ่น. (ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). สาขาวิชาการจัดการบัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2537). การจัดการเครือข่าย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ ซัคเซสมีเดีย.

จอมพงศ์ มงคลวนิช. (2554). การศึกษาสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน : การบริหารองค์การและบุคลากรทาง การศึกษา. กรุงเทพฯ : สถาบันเทคโนโลยีสยาม.

เทอดเกียรติ วงศาโรจน์. (2557). การพัฒนารูปแบบการสร้างเครือข่ายปฏิบัติการชุมชนและมวลชน สัมพันธ์เพื่อการป้องกันอาชญากรรม. (ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). สาขาวิชา พัฒนศึกษาภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

นฎกร คำประสิทธิ์. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการป้องกันอาชญากรรม : กรณีศึกษา ตำบลเขาคันทรงอำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี. (ค้นคว้าอิสระปริญญารัฐประศาสนศาสตร มหาบัณฑิต). สาขาวิชาอาชญาวิทยาและการบริหารงานยุติธรรม. มหาวิทยาลัยรังสิต.

ประชาชาติ. (2561). เข้าถึงข้อมูลเมื่อ 10 มีนาคม 2562 จาก
https://www.prachachat.net/world-news/news-95925.

พระมหาสุทิตย์ อาภากโร. (2557). เครือข่าย ธรรมชาติ ความรู้และการจัดการ กรุงเทพมหานคร
สำนักงานเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).

เมตต์ เมตต์การุณ์จิต. (2553). การบริหารจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม : ประชาชนองค์กรปกครอง ส่วนท้องถิ่นและ
ราชการ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : บุ๊คพอยท์.

รุจิเรข ล้อไป. (2560). การเสริมสร้างพลังภาคีเครือข่ายสุขภาพชุมชนในการพัฒนาความสำเร็จของ การรักษาวัณโรคใน
พื้นที่ตำบลกลางดง อำเภอปากช่องจังหวัดนครราชสีมา.
(วิทยานิพนธ์ปริญญาสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาสาธารณสุขศาสตร์.
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2562). เข้าถึงข้อมูลเมื่อ 10 มีนาคม 2562 จาก
https://kasikornresearch.com/th/analysis/k-econ/business/Pages/z2963.aspx.

สหพัฒน์ หอมจันทร์. (2553). สามเหลี่ยมอาชญากรรม. นครปฐม : โรงเรียนนายร้อยตำรวจ

เอกคณิต ขจีจิตร์. (2557). ปัญหาอาชญากรรมในสถานบริการในเขตพื้นที่สถานีตำรวจนครบาลห้วยขวาง.
(วิทยานิพนธ์ปริญญาสังคมวิทยามหาบัณฑิต). สาขาวิชาสังคมวิทยา. จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

อัจฉรียา ชูตินันท์. (2555). อาชญาวิทยาและทัณฑวิทยา. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์วิญญูชน.

อดินันท์ บัวภักดี. (2552). รายงานพิเศษผลงานการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยในการอนุรักษ์และพัฒนา แหล่งท่อง
เที่ยว. จุลสารการท่องเที่ยว.

Cochran, W.G. (1953). Sampling Techiques. New York : John Wiley & Sons. Inc.

George, R. (October 2003). Tourists’ perceptions of safety and security while visiting Cape Town
Tourism Management, 24, 575-585