รูปแบบการบริหารการประชาสัมพันธ์ที่มีประสิทธิผลโดยใช้สื่อสังคมออนไลน์ของโรงเรียนอนุบาลเอกชนในกรุงเทพมหานคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพการบริหารการประชาสัมพันธ์ โดยใช้สื่อสังคมออนไลน์ของโรงเรียนอนุบาลเอกชนในกรุงเทพมหานคร 2) เพื่อศึกษาความต้องการรับรู้ข่าวสารจากทางโรงเรียนของผู้ปกครองนักเรียนอนุบาลเอกชนในกรุงเทพมหานคร 3) เพื่อพัฒนารูปแบบการประชาสัมพันธ์โดยใช้สื่อสังคมออนไลน์ที่มีประสิทธิผล และ 4) เพื่อทดลองใช้รูปแบบการประชาสัมพันธ์โดยใช้สื่อสังคมออนไลน์ของโรงเรียนอนุบาลเอกชนในกรุงเทพมหานคร ใช้วิธีการวิจัยเชิงผสมผสาน โดยทำการสำรวจความคิดเห็นของผู้ปกครองนักเรียนขั้นต่าง ๆ จำนวน 20 คน สัมภาษณ์ผู้บริหารโรงเรียนจำนวน 5 คน สนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับรูปแบบและคู่มือการบริหารการประชาสัมพันธ์ จำนวน 5 คน และประเมินคู่มือโดยผู้บริหารโรงเรียนทดลอง 5 คน ครูผู้สอน 9 คน ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของโรงเรียนอนุบาลที่เป็นหลักคือ Website Facebook รองลงมา คือ Application line และ e-mail 2) ผู้ปกครองส่วนใหญ่ระบุว่าข่าวสารที่ได้รับจากทางโรงเรียนเป็นข่าวสารที่เก่าและไม่ทันสมัย ข่าวสารที่ผู้ปกครองต้องการมากคือ วิธีการจัดการเรียนการสอน กิจกรรมการเรียนตลอดปี 3) รูปแบบการบริหารการประชาสัมพันธ์มี 4 องค์ประกอบตามแนวทางวงจรคุณภาพ (PDCA) ประกอบด้วยการวางแผน (Plan) การปฏิบัติงาน (Do) การตรวจสอบ (Check) และการปรับปรุงแก้ไข (Act) และ 4) รูปแบบและคู่มือที่ใช้ในการทดลองมีความชัดเจนสอดคล้องและมีประโยชน์ต่อโรงเรียนตามความคิดเห็นของผู้บริหารและครูโรงเรียนที่เป็นโรงเรียนทดลอง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
Bowonwattana, P. (2013). The Theory of Public Organizations (16th ed.). Bangkok: Faculty of Political Science, Chulalongkorn University.
Buawech, Y. (2007). Model of Public Relations Administration of Rajabhat University(Doctor of Philosophy). Silapakorn University.
Chinnawan, A. (2010). Public Relations Media. Bangkok: Chulalongkorn University.
Cutlip, S.M., & Center, A.H. (1978). Effective Public Relation (5th ed.). New Jersey: Prentice-Hall.
Eisner, E.W. (1976). Education Connoisseurship and Criticism: Their Form and Junctions in Educational Evaluation. Journal of Aesthetic Education, 10(3/4), 135-150.
Khanthong, J. (2017). Public Relations Management Model of Private Higher Universities. Journal of MCU Social Science Review, 6(2), 531-543.
Marston, J. E. (1979). Modern Public Relations. New York: McGraw-Hill.
Ministry of Education. (2003). Public Relations. Bangkok: Ministry of Education.
Ministry of Education. (2004). Modern Education Reform. Bangkok: Express Transportation Organization of Thailand.
Ministry of Education. (2021). Statement of Education Management Policy of Ms. Treenuth Thianthong, Minister of Education. Bangkok: Ministry of Education.
Office of the National Primary Education Commission. (2000). Manual of Primary School Administration. Bangkok: Kurusapa Printing Ladphrao.
Polharn, C. (2010). Educational Quality Assurance Operations. Bangkok: Sunprinting.
Robbins, S.P., & Coulter, M.A. (1996). Management (5th ed.). New Jersey: Prentice-Hall.Roipila, R. (2015). Developing a Model for Enhancing Leadership in Public Relations of Administrators of Basic Educational Institutions. Sakon Nakhon: Sakon Nakhon Rajabhat
University.
Sanguannam, C. (2008). Theory and Practice in Education Institution (2nd ed.). Bangkok: Bookpoint.
Simon, H.A. (1976). Administrative Behavior (3rd ed.). New York: The Free Press.
Suphan, K., Sikkhabandit, S., & Sriprasertphap, K. (2018). Public Relations in Private Educational Institutions in Bangkok. Academic Journal of North Bangkok University, 7(1), 58-67.
Suphan, K., Sikkhabandit, S., & Sriprasertphap, K. (2018). The Public Relations Management Model of Private School in Bangkok. The Journal of Development Administrator Research, 8(1), 41-52.
Tonsorn, M. (2001). Organizational Behavior. Bangkok: Expernet.
Wichitbunyarak, P. (2011). Social Media: Future Media. Executive Journal, 31(4), 99-103.