Grammatical Functions and Semantic Aspects of “Ɂan” In Sukhothai Period

Main Article Content

Wiyada Meesri
Unchalee Wongwattana

Abstract

This paper focuses on studying and analyzing the grammatical functions and semantic aspects of the word "Ɂan” appeared in the Sukhothai period through data collection from inscriptions dated in Sukhothai period and from the Trai Phum Phra Ruang (or Traibhūmikathā) of Phya Lithai. The study found the grammatical functions of the word “Ɂan” used during the period in 7 roles as nouns, class terms, classifier, pronoun, relative clause marker, subordinate adverbial clause marker and topic marker. The word “Ɂan” referred to “thing” while it was used as noun, but it could not clearly indicate its definition when it was used as other functions. It is obviously that the word “Ɂan”, during the period, appeared as noun. Moreover, it shows a trace of the word “Ɂan” was developed from noun to classifier and, in the Sukhothai period, the word “Ɂan” mostly appeared as relative clause marker at 59.94 percent, as classifier at 16.58 percent, and scarcely as class terms at 0.08 percent, respectively.

Article Details

How to Cite
Meesri , W. ., & Wongwattana , U. . (2020). Grammatical Functions and Semantic Aspects of “Ɂan” In Sukhothai Period. Humanities and Social Sciences Nakhonsawan Rajabhat University Academic Journal, 6(2), 156–179. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/hssnsru/article/view/241616
Section
ResArticles

References

กมลรัตน์ จิตรแก้ว. (2538). การศึกษาคำลักษณนามในวรรณคดีพุทธศาสนาตั้งแต่สมัยสุโขทัย อยุธยา
จนถึงสมัยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
คณะกรรมการอำนวยการจัดงานเฉลิมพระเกียรติฯ. (2548). ประชุมจารึกภาคที่ 8 จารึกสุโขทัย. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
ชวนพิศ อิฐรัตน์. (2518). การใช้คำและสำนวนในสมัยสุโขทัย (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต).
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
________. (2522). คำลักษณนามครอบจักรวาล. ใน เปิดกรุ. (หน้า 34-35). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย
ศรีนครินทรวิโรฒ.
เทพี จรัสจรุงเกียรติ. (2543). หน่วยเชื่อมโยงปริจเฉทภาษาไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงปัจจุบัน. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นววรรณ พันธุเมธา. (2549). ไวยากรณ์ไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
นัทธ์ชนัน เยาวพัฒน์. (2551). พัฒนาการของพหุหน้าที่ของคำว่า ซึ่ง ในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์
อักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิตยา กาญจนวรรณ. (2528). พูดจาภาษาไทย. เชียงใหม่: สุริวงศ์บุ๊คเซนเตอร์.
บัวหลวง วงษ์ภักดี. (2528). การศึกษาเปรียบเทียบการใช้คำลักษณนามในสมัยสุโขทัย สมัยอยุธยากับ สมัยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประภารัตน์ พรหมปภากร. (2539). การแปรและการเปลี่ยนแปลงของอนุประโยคสัมพัทธ์ในภาษาไทย
สมัยรัตนโกสินทร์ (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปราณี กุลละวณิชย์. (2549). อนุประโยคขยายนาม: อนุประโยคสัมพัทธ์และอนุประเติมเต็มนาม. ใน อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์ (บรรณาธิการ). หน่วยสร้างที่มีข้อขัดแย้งในไวยากรณ์ไทย. (หน้า 7-63). กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรทิพย์ กิจสมบัติ. (2524). การใช้คำ ที่ ซึ่ง อัน (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระมหาธรรมราชาที่ 1 (พญาลิไท). (2543). ไตรภูมิพระร่วง พระราชนิพนธ์ในพระมหาธรรมราชาที่ 1 (พญาลิไท). พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.
เพียรศิริ วงศ์วิภานนท์. (2525). การใช้ภาษาไทย. กรุงเทพฯ: ห.จ.ก.สัมพันธ์พานิช.
ไพทยา มีสัตย์. (2540). การศึกษาคำช่วยหน้ากริยาที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์
อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาสินี ศรหิรัญ. (2524). “ที่ ซึ่ง อัน ในคุณานุประโยค”. วารสารอักษรศาสตร์, 11(1), 50-59.
เมธาวี ยุทธพงศ์ธาดา. (2544). การศึกษาอนุประโยคสัมพัทธ์ในวรรณกรรมประเภทสารคดีในสมัย รัตนโกสินทร์ (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เมธาวี ยุทธพงศ์ธาดา. (2550). การขยายหน้าที่ และความหมายของคำว่า "ตัว" ตั้งแต่สมัยสุโขทัยถึง พ.ศ. 2551. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ยิ่งยศ กันจินะ. (2550). การศึกษาประโยคความซ้อนที่ใช้ "ที่ ซึ่ง อัน" ตามแนวภาษาศาสตร์คอมพิวเตอร์ในเรียงความชนะเลิศรางวัลทุนภูมิพล พ.ศ. 2522-2547 (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
วิจินต์ ภาณุพงศ์. (2520). โครงสร้างของภาษาไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์.(2519). ภาษาแลภาษาศาสตร์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
_________. (2519) “คำสันนิษฐานว่าด้วยความเป็นมาของ “คำลักษณนามอัน.” ใน ภาษาสังสรรค์. กรุงเทพฯ: ไทยเขษม.
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2531). หลักภาษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ. (2555). พัฒนาการของคำว่า“เป็น”ในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร
ดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัญชลี สิงห์น้อย. (2548). คำนามประสม: ศาสตร์และศิลป์ในการสร้างคำไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
________. (2551). คำนาม คำบ่งกลุ่มนาม และคำลักษณนาม: หมวดหมู่ที่แตกต่าง ทับซ้อนและไล่ เหลื่อม. วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 26(2), 21-38.

________. (2551). คำกริยาประสมไทย: หมวดหมู่ที่ปรับเปลี่ยน ทับซ้อน และสับสน. วารสารภาษา
และวัฒนธรรม, 7 (2), 23-40.
________. (2552). การวิเคราะห์หน่วยสร้างกริยาประสมภาษาไทยในแนวไวยากรณ์หน้าที่นิยม แบบลักษณ์ภาษา (รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อัญชลี สิงห์น้อย วงศ์วัฒนา. (2557). คำเรียกชื่อพืชแบบพื้นบ้านไทย การศึกษาเชิงภาษาศาสตร์ พฤกษศาสตร์ชาติพันธุ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
_________. (2558). วจีวิภาคและวากยสัมพันธ์:ภาษาศาสตร์ในแนวหน้าที่นิยมแบบลักษณ์ภาษา (เอกสารคำสอน). พิษณุโลก: ภาควิชาภาษาศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
Comrie, Bernard. (1998). Rethinking the typology of relative clauses. Language Design 1998(1), 59-86.
Cholticha Bamroongraks. (1987). Sukhothai Thai as adiscourse-oriented language evidence from zero noun phrases. Ph.D. University of Wisconsin Madison.
Delencey, Scott. (1986).Toward a history of Tai classifier system.In Craig,C(ed). Noun classes and categorization. (pp.437-451). Amsterdam, Philadelphia: John
Benjamins.
Ekniyom, P. (1971). Relative clauses in Thai. Thesis M.A.University of Washington.
Fries, C.C. (1952). The Structure of English. New York: Harcourt, Brace & Co..
Givón,Talmy. (2001). Syntax: vol.1. Amsterdam; Philadelphia: John Benjamins.
Givón,Talmy. (2001). Syntax: vol.2. Amsterdam; Philadelphia: John Benjamins.
Keenan, Edward L. and Comrie, Bernard. (1977). Noun phrase accessibility and universal grammar. Linguistic Inquiry, 8(1), 63-99.
Kullavanijaya, P. (2008). A Historical Studyof /thii/ in Thai. In Anthony V.N.Diller (ed).
The Tai-Kadai Languages. (pp.445-451). London: Routledge.
Lyons,John. (1969). Introduction to Theoretical Linguistics. Cambridge: Cambridge
University Press.
Natchanan Yaowapat and Amara Prasithrathsint. (2009). A Typology of relative clauses in Mainland Southeast Asian Languages. Mon Khmer Studies (38), 1-23.
Singnoi, Unchalee. (2008). Noun classifier construction in Thai: A case study in Construction Grammar. Manusaya: Journal of Humanities, 11(1), 76-90.
Sornhiran Pasinee. (1978). A Transformational Study of Relative Clauses in Thai. Ph.D. University of Texas, Austin.