ปัจจัยแรงจูงใจที่มีอิทธิพลต่อการเป็นผู้ประกอบการของนิสิต ระดับปริญญาตรี กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์ และมหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์บางกอก

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อวิเคราะห์ระดับแรงจูงใจในการเป็นผู้ประกอบการ
ของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์ และมหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์บางกอก
2) เพื่อเปรียบเทียบระดับแรงจูงใจภายใน และแรงจูงใจภายนอกในการเป็นผู้ประกอบการ
ของนิสิตระดับปริญญาตรี 3) เพื่อศึกษาอิทธิพลของปัจจัยแรงจูงใจภายใน (ปัจจัยผลักดัน)
และแรงจูงใจภายนอก (ปัจจัยดึงดูด) ที่มีต่อความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการของนิสิตระดับปริญญาตรี เป็นวิจัยเชิงสำรวจ กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์ และ มหาวิทยาลัยเซาธ์อีสท์บางกอก จำนวน 312 คน ใช้การสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือวิจัย
คือ แบบสอบถาม ผลการวิจัย พบว่าแรงจูงใจภายนอกในการทำธุรกิจเพราะมองเห็นโอกาส และแรงจูงใจภายใน ในการทำธุรกิจเพราะความจำเป็น มีอิทธิพลต่อคุณลักษณะการเป็นผู้ประกอบการ มีการแปรผันร่วมกันทั้ง 2 ตัวแปร ของปัจจัยแรงจูงใจ ได้แก่แรงจูงใจภายนอกในการทำธุรกิจเพราะมองเห็นโอกาส มีอิทธิพลทางบวกต่อคุณลักษณะการเป็นผู้ประกอบการอย่างมีนัยสำคัญ โดยผลการทดสอบทางสถิติ พบว่าแรงจูงใจภายนอกด้านการมองเห็นโอกาสทางธุรกิจมีอิทธิพลทางบวก (β = 0.674, p < .01) ต่อคุณลักษณะการเป็นผู้ประกอบการ ในขณะที่แรงจูงใจภายในด้านความจำเป็นมีอิทธิพลทางลบ (β = -0.524, p < .01) โดยทั้งสองปัจจัยร่วมกันอธิบายความแปรปรวนของคุณลักษณะการเป็นผู้ประกอบการได้ร้อยละ 52.2 จากผลการวิจัย แสดงให้เห็นว่าการส่งเสริมการมองเห็นโอกาสทางธุรกิจมีความสำคัญมากกว่าการผลักดันเพราะความจำเป็น