The Adaptation Of The Piphat Mon In Ratchaburi Province In The Context Of Contemporary Thai Society
Keywords:
PIphat mon, adaptionAbstract
The purposes of this research study are 1) to study the history and development of the PIphat mon in Ratchaburi Province and 2) to investigate the adaptation of the piphat mon in ratchaburi province in the context of contemporary thai society. This study is a qualitative study. The researcher(s) interviewed and collect the data from the interviewees who were the informants about the history and development. Then, the adaptions were studied. The results were presented descriptively and analytically.
The results were as follows. 1) Regarding the history, it was found that the history might be related to PIphat mon in Samut Songkhram Province according to the assumptions of the musicians in the Ratchaburi province. PIphat mon has been inherited by the musician who were the role models transferring and inheriting the musical knowledge. The musician was Kru Ruam Phromburi. He was a famous musician in the musical history of Ratchaburi Province.
2) The factors of the adaptions of the PIphat mon in Ratchaburi Province were as follows: 2.1) the internal factors including the transfers and inheritances, 2.2) the external factors including 2.2.1) the social and cultural factors about the traditional roles and rituals as well as the adoptions of the modern musical cultures, 2.2.2) the educational factors, 2.2.3) the economic factors about the business competitions and the employment of musicians, and 2.2.4) the technological factors. These were the factors of the adaptions of the PIphat mon in the province with the contemporary contexts as follows: 1) the adaptions about transferring the knowledge from the speakers or wisdom teachers; 2) the adaptions about the social and cultural contexts; 3) the adaptions about the marketing and public relations; 4) the adaptions about the forms of the performances, the applications of the musical instruments and sound systems, and the behaviors of the musicians; and 5) the adaptions about the songs.
References
กนก คล้ายมุข. (2541). การสืบทอดปี่พาทย์ในอำเภอบางบาล จังหวัดพระนครศรีอยุธยา.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล
คึกฤทธิ์ ปราโมช. ม.ร.ว. (2522). นาฏศิลป์และดนตรีไทยในชีวิตไทย. กรุงเทพฯ : เจริญวิทย์การพิมพ์.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2543). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมในยุคโลกาภิวัฒน์. รวม บทความสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดไนยา ก้อนแก้ว. (2554). การปรับตัวทางวัฒนธรรมในด้านการแสดงของวงโปงลางสะออน. รายงานการวิจัยสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ปัญญา รุ่งเรือง. (2546). หลักวิชามานุษยดุริยางควิทยา. เอกสารการสอนรายวิชาดนตรีชาติพันธุ์วิทยาหลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาดนตรีชาติพันธุ์วิทยา ภาควิชาศิลปะนิเทศ คณะมนุษยศาสตร์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปรีดิ์ รักชีพ. (2552). วงปี่พาทย์มอญคณะครูพุ่ม เผยเผ่าเย็น.วิทยานิพนธ์มนุษยศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาดนตรีชาติพันธุ์วิทยา ภาควิชาศิลปนิเทศ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2543). การเปลี่ยนแปลงสังคมและวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พีระชัย ลี้สมบูรณ์ผล. (2554). ดนตรีในราชบุรี. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
พูนพิศ อมาตยกุล. (2529). ดนตรีวิจักษณ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สยามสมัย.
มาริ แก้วแดง. (2547.) การปรับตัวของนักดนตรีพื้นเมืองในบริบทของสังคมเชียงใหม่ปัจจุบัน. ศิลป ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาภูมิภาคศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รังสรรค์ บัวทอง. (2547). วัฒนธรรมการสืบทอดวงปี่พาทย์มอญในอำเภอเมืองสุพรรณบุรี.วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศรีเวียง ไตชิละสุนทร.(2552). ปี่พาทย์มอญ: กรณีศึกษาอำเภอบางซ้าย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา.การ ประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 47: สาขามนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สมเกียรติ ตันสกุล. (2525). สังคมวิทยาเบื้องต้นและความรู้เรื่องสังคมไทย. สุราษฎร์ธานี: วิทยาลัยครูสุราษฎร์ธานี.
สมเกียรติ หอมยก. (2546). วงดนตรีเจริญ : วงปี่พาทย์มอญของจังหวัดปทุมธานี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
สันติ อุดมศรี. (2549). การสืบทอดวัฒนธรรมดนตรีไทยในสำนักครูรวม พรหมบุรี. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางค์ไทย ภาควิชาดุริยางคศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุพิศวง ธรรมพันทา. (2543). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ภูมิไทย.
อธิกมาส ศรีโพนทอง. (2557). กระบวนการถ่ายทอดการแสดงด้านหมอลำของหมอลำสมลี อาจวิชัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิต (ดุริยางคศิลป์): มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อมรา พงศาพิชญ์. (2541). วัฒนธรรม ศาสนา และชาติพันธุ์ วิเคราะห์สังคมไทยแนวมนุษยวิทยา.กรุงทพฯ:สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อิทธิพล สวัสดิพฤกษา. (2558). การปรับตัวของแตรวงชาวบ้านในสังคมไทยปัจจุบัน.ดุริยางคศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคีตวิจัยและพัฒนา บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Pacific Institute of Management Science
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว