การปรับตัวของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรีท่ามกลางบริบทสังคมไทยร่วมสมัย
คำสำคัญ:
ปี่พาทย์มอญ, การปรับตัวบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมา และพัฒนาการของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรี 2) เพื่อศึกษาการปรับตัวของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรีท่ามกลางบริบทสังคมไทยร่วมสมัย การวิจัยในครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยผู้ให้สัมภาษณ์ที่ผู้วิจัยทำการศึกษาและเก็บรวบรวมข้อมูลในครั้งนี้ คือ ผู้ที่สามารถให้ข้อมูลเกี่ยวข้องกับประวัติความเป็นมา และพัฒนาการของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรี และศึกษาการปรับตัวของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรีท่ามกลางบริบทสังคมไทยร่วมสมัย จากนั้นนำเสนอผลการวิจัยในลักษณะการพรรณนาและพรรณนาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า 1) ประวัติความเป็นมาของวงปี่พาย์ในจังหวัดราชบุรี จากการสันนิษฐานของนักดนตรีในจังหวัดราชบุรี พบว่า ความเป็นมาของวงปี่พาทย์ในจังหวัดราชบุรีน่าจะมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกับวงปี่พาทย์ในจังหวัดสมุทรสงคราม โดยรับการถ่ายทอดสืบทอดต่อกันมา โดยมีนักดนตรีคนสำคัญซึ่งเป็นต้นแบบเป็นในการถ่ายทอดและสืบทอดความรู้ทางดนตรี คือ ครูรวม พรหมบุรี ท่านเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ดนตรีของจังหวัดราชบุรี
2) ปัจจัยที่ทำให้เกิดการปรับตัวของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรี ได้แก่ 2.1) ปัจจัยภายใน ประกอบด้วย การถ่ายทอดและการสืบทอด 2.2) ปัจจัยภายนอก ประกอบด้วย 2.2.1) ปัจจัยทางสังคม และวัฒนธรรม ในเรื่องบทบาททางประเพณี และพิธีกรรม และการรับวัฒนธรรมดนตรีสมัยใหม่ 2.2.2 ) ปัจจัยทางการศึกษา 2.2.3) ปัจจัยทางเศรษฐกิจ ในเรื่องการแข่งขันทางธุรกิจ และการว่าจ้างนักดนตรี 2.2.4) ปัจจัยทางเทคโนโลยี ซึ่งปัจจัยเหล่านี้ทำให้เกิดการปรับตัวของวงปี่พาทย์มอญในจังหวัดราชบุรีท่ามกลางบริบทสังคมไทยร่วมสมัย ดังนี้ 1) การปรับตัวในด้านการถ่ายทอดความรู้ ในเรื่องการได้รับเชิญเป็นวิทยากรหรือครูภูมิปัญญา 2) การปรับตัวในด้านบทบาททางสังคมและวัฒนธรรม 3) การปรับตัวในด้านการตลาดและประชาสัมพันธ์ 4) การปรับตัวในด้านรูปแบบของการบรรเลง ทั้งการประยุกต์เครื่องดนตรี เวที เครื่องเสียง การประพฤติปฏิบัติของนักดนตรี 5) การปรับตัวด้านบทเพลง
เอกสารอ้างอิง
กนก คล้ายมุข. (2541). การสืบทอดปี่พาทย์ในอำเภอบางบาล จังหวัดพระนครศรีอยุธยา.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล
คึกฤทธิ์ ปราโมช. ม.ร.ว. (2522). นาฏศิลป์และดนตรีไทยในชีวิตไทย. กรุงเทพฯ : เจริญวิทย์การพิมพ์.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2543). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมในยุคโลกาภิวัฒน์. รวม บทความสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดไนยา ก้อนแก้ว. (2554). การปรับตัวทางวัฒนธรรมในด้านการแสดงของวงโปงลางสะออน. รายงานการวิจัยสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ปัญญา รุ่งเรือง. (2546). หลักวิชามานุษยดุริยางควิทยา. เอกสารการสอนรายวิชาดนตรีชาติพันธุ์วิทยาหลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาดนตรีชาติพันธุ์วิทยา ภาควิชาศิลปะนิเทศ คณะมนุษยศาสตร์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปรีดิ์ รักชีพ. (2552). วงปี่พาทย์มอญคณะครูพุ่ม เผยเผ่าเย็น.วิทยานิพนธ์มนุษยศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาดนตรีชาติพันธุ์วิทยา ภาควิชาศิลปนิเทศ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2543). การเปลี่ยนแปลงสังคมและวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พีระชัย ลี้สมบูรณ์ผล. (2554). ดนตรีในราชบุรี. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
พูนพิศ อมาตยกุล. (2529). ดนตรีวิจักษณ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สยามสมัย.
มาริ แก้วแดง. (2547.) การปรับตัวของนักดนตรีพื้นเมืองในบริบทของสังคมเชียงใหม่ปัจจุบัน. ศิลป ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาภูมิภาคศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รังสรรค์ บัวทอง. (2547). วัฒนธรรมการสืบทอดวงปี่พาทย์มอญในอำเภอเมืองสุพรรณบุรี.วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศรีเวียง ไตชิละสุนทร.(2552). ปี่พาทย์มอญ: กรณีศึกษาอำเภอบางซ้าย จังหวัดพระนครศรีอยุธยา.การ ประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 47: สาขามนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สมเกียรติ ตันสกุล. (2525). สังคมวิทยาเบื้องต้นและความรู้เรื่องสังคมไทย. สุราษฎร์ธานี: วิทยาลัยครูสุราษฎร์ธานี.
สมเกียรติ หอมยก. (2546). วงดนตรีเจริญ : วงปี่พาทย์มอญของจังหวัดปทุมธานี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
สันติ อุดมศรี. (2549). การสืบทอดวัฒนธรรมดนตรีไทยในสำนักครูรวม พรหมบุรี. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาดุริยางค์ไทย ภาควิชาดุริยางคศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุพิศวง ธรรมพันทา. (2543). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ภูมิไทย.
อธิกมาส ศรีโพนทอง. (2557). กระบวนการถ่ายทอดการแสดงด้านหมอลำของหมอลำสมลี อาจวิชัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิต (ดุริยางคศิลป์): มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อมรา พงศาพิชญ์. (2541). วัฒนธรรม ศาสนา และชาติพันธุ์ วิเคราะห์สังคมไทยแนวมนุษยวิทยา.กรุงทพฯ:สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อิทธิพล สวัสดิพฤกษา. (2558). การปรับตัวของแตรวงชาวบ้านในสังคมไทยปัจจุบัน.ดุริยางคศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคีตวิจัยและพัฒนา บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศิลปากร.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
