Community-based tourism management for sustainable tourism development.
Keywords:
sustainable tourism, community-based tourism management and creative economyAbstract
The study on community-based tourism management for sustainable tourism development aims 1. to investigate how factors of community-based tourism management affect sustainable tourism development 2. to look into approaches to creative economy influencing sustainable tourism development and 3. to develop community-based tourism management to be in sustainable approaches. A mixed method i.e., a quantitative-qualitative approach was applied. A sample size was 400 people. Simple random sampling was utilized. Data collection was performed by questionnaires. 5 key informants utilized interview forms to gather and collect data.
It was found that factors of community-based tourism management were in good level (X̄ = 3.97), approaches to creative economy influencing sustainable tourism development were in good level (X̄ = 3.84) and factors of community-based tourism management to be in sustainable approaches was in good level (X̄ = 3.94). Multiple regression analysis revealed that several factors can influence sustainable tourism management forecasting with statistical significance.
References
กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2556).รายงานประจำปี 2556 กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
กลัยา วานิชย์บัญชา. (2549). สถิติสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 2). สำนักงานพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิสากร ยินดีจันทร์, ภูริพัฒน์ แก้วตาธนวัฒนา, สันดุสิทธิ์ บริวงษ์ตระกูล. (2560). การพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา เครือข่ายท่องเที่ยวโดยชุมชนจันทบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). ภูมิปัญญาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ : บริษัท เอ.พี. กราฟิค ดีไซน์และการพิมพ์ จำกัด.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน.กรุงเทพฯ :โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
พจนา สวนศรี, และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยพายัพ, สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.
พวงแก้ว พรพิพัฒน์. (2553). เศรษฐกิจสร้างสรรค์พลังขับเคลื่อนใหม่ของเศรษฐกิจไทย .วารสาร เศรษฐกิจและสังคม ปีที่ 47 ฉบับที่ 4 (ตุลาคม-ธันวาคม 53) สืบค้นจาก:
http://www. nesdb.go. thewt_w3cewt_dl_link.phpnid
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2547). หลักการจัดการการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2562, จาก http://lib.dtc.ac.th/article/tourism/0007.pdf.
ศิริพงษ์ อุ่นทรพันธุ์ และสัมพันธ์ พลภักดิ์. (2561). การบริหารจัดการการส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ชุมชนของจังหวัดนครนายก ตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง วารสารการเมืองการบริหารและกฎหมาย.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ
มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ครั้ง่ที่ 1 . กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา .
Tourism Canada. (1990). An Action Strategy for Sustainable Tourism Development: Globe’90. Ottawa: Tourism Canada.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Pacific Institute of Management Science
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว