การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, การจัดการท่องเที่ยวโดยขุมชน, เศรษฐกิจสร้างสรรค์บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่อง การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน มีวัตถุ ประสงค์ 1. เพื่อศึกษาปัจจัยการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน 2.เพื่อศึกษาแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน 3. เพื่อพัฒนาแนวทางการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนให้เกิดความยั่งยืน ผู้วิจัยเลือกใช้รูปแบบการวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพร่วมกัน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน ใช้วิธีการสุ่มแบบง่าย ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล และผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 5 ท่าน ใช้แบบสัมภาษณ์ ในการเก็บรวบรวมข้อมูล
ผลการศึกษา พบว่า ปัจจัยการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน ภาพรวมอยู่ในระดับดี (ค่าเฉลี่ย = 3.97) แนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนระดับดี (ค่าเฉลี่ย = 3.84) ปัจจัยการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนให้เกิดอย่างยั่งยืน อยู่ในระดับดี (ค่าเฉลี่ย = 3.94) ผลการทดสอบความสัมพันธ์ของตัวแปรทั้งหมดด้วยเทคนิคการวิเคราะห์แบบ Multiple Regressions พบว่า ตัวแปรต่างๆ สามารถพยากรณ์การจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2556).รายงานประจำปี 2556 กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
กลัยา วานิชย์บัญชา. (2549). สถิติสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 2). สำนักงานพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิสากร ยินดีจันทร์, ภูริพัฒน์ แก้วตาธนวัฒนา, สันดุสิทธิ์ บริวงษ์ตระกูล. (2560). การพัฒนาศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา เครือข่ายท่องเที่ยวโดยชุมชนจันทบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). ภูมิปัญญาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ : บริษัท เอ.พี. กราฟิค ดีไซน์และการพิมพ์ จำกัด.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน.กรุงเทพฯ :โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
พจนา สวนศรี, และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยพายัพ, สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.
พวงแก้ว พรพิพัฒน์. (2553). เศรษฐกิจสร้างสรรค์พลังขับเคลื่อนใหม่ของเศรษฐกิจไทย .วารสาร เศรษฐกิจและสังคม ปีที่ 47 ฉบับที่ 4 (ตุลาคม-ธันวาคม 53) สืบค้นจาก:
http://www. nesdb.go. thewt_w3cewt_dl_link.phpnid
รำไพพรรณ แก้วสุริยะ. (2547). หลักการจัดการการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2562, จาก http://lib.dtc.ac.th/article/tourism/0007.pdf.
ศิริพงษ์ อุ่นทรพันธุ์ และสัมพันธ์ พลภักดิ์. (2561). การบริหารจัดการการส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ชุมชนของจังหวัดนครนายก ตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง วารสารการเมืองการบริหารและกฎหมาย.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ
มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ครั้ง่ที่ 1 . กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา .
Tourism Canada. (1990). An Action Strategy for Sustainable Tourism Development: Globe’90. Ottawa: Tourism Canada.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
