Administration of community enterprises for the development of creative agro-tourism.

Authors

  • Pijak Chataviroj Philosophy in Public Administration, Rangsit University
  • Pathan Suwannamongkol Philosophy in Public Administration, Rangsit University

Keywords:

Administration, community enterprises, creative agro-tourism

Abstract

          The article's goal is to study how community enterprise management could promote the development of creative agritourism. Community enterprise management requires the use of several management ideas, such as general administration, the use of critical factor analysis ideas like the 7-S analysis, and tourism management. This is important, especially for people who run community businesses, because it lets the group leader strengthen the group by coming up with a plan for running community businesses. Because of this, it is important and interesting to study how a group of locally based businesses can manage creative agricultural tourism for the good of the area. Therefore, it is important and fascinating to research the subject of the difficulties and rewards of running a community business while utilizing inventive agricultural tourism to boost the revenue of other community businesses. By exploring this topic, we can gain insights into the challenges that arise when combining tourism and agriculture and how these challenges can be overcome to benefit the community as a whole. Additionally, understanding the rewards of such an approach can inspire other communities to adopt similar strategies for economic growth. 

References

กรมการพัฒนาชุมชน. (2560). แนวทางการดำเนินงาน นโยบายสานพลังประชารัฐในการขับเคลื่อนการพัฒนา เศรษฐกิจฐานราก. (ออนไลน์), เข้าถึงได้จากhttp://chumchon.cdd.go.th. (1 ตุลาคม 2560)

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2551). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ. 2548. สำนักงาน เลขานุการ คณะกรรมการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน กระทรวงเกษตรและสหกรณ์, กรุงเทพฯ.

กัญญามน อินหว่าง. (2558).การจัดการสมัยใหม่.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.

จีรนันท์ เขิมขันธ์ (2561). มุมมองของการพัฒนาภาคการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในประเทศไทย. วารสารเกษตรพระ จอมเกล้า 2561 : 36 (2) : 162-167.

ชัญญา ตันสกุล และกัญญามน กาญจนาทวีกูล. (2562).การพัฒนาสมรรถนะบุคลากรด้านอุตสาหกรรมการ

ท่องเที่ยวและบริการตามกรอบอาเซียนของสถานประกอบการเขตพื้นที่ภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิปีที่ 6 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม – ธันวาคม 2563.

รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร. 2558. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อความยั่งยืน: โครงการหลวงปางดะ. วารสารเทคโนโลยี สุรนารี. 9(1): 19-35.

วิชสุดา ร้อยพิลา และปรีดา ไชยา, (2558) องค์ประกอบของทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวเชิง สร้างสรรค์ของจังหวัดกาฬสินธุ์ (2015). วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที 10 ฉบับที่ 3

วณิศญดา วาจิรัมย์. (2560).การพัฒนากลยุทธ์ทางธุรกิจของกลุ่มผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชน กรณีศึกษา

ธุรกิจผลิตภัณฑ์สมุนไพร เขตภาคกลางตอนล่าง 1.วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที่ 3 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม–เมษายน 2560.

เมทินี ทะนงกิจ ฐาศุกร์ จันประเสริฐ และศยามล เอกะกุลานันต. (2561). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการ

ท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวบ้านน้ำเชี่ยว. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ ปีที่ 14 ฉบับที่ 1 (2018).

สัญญา เคณาภูมิ. (2558). “แนวทางการพัฒนาประสิทธิผลของวิสาหกิจชุมชนในเขตพื้นที่จังหวัด มหาสารคาม”. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์, 2 (3, กันยายน – ธันวาคม): 68.

สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2560). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงและการพัฒนาที่ยั่งยืน: กระบวนทัศน์การพัฒนาสู่ ประเทศ ไทย 4.0. เอกสารประกอบการสัมมนาวิชาการ เรื่อง “องค์กรต้นแบบ ด้านการพัฒนาอย่างยั่งยืนด้วย ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

สุวรรณา จันทร์ประเสริฐ และคณะ. (2559). การเสริมสร้างชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ:มาตา การพิมพ์

สมชาย น้อยฉ่ำ, วรินทรธร ธรสารสมบัติ และสุภา แสงจินดาวงษ์ (2018). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน อำเภอ อัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. KASEM BUNDIT JOURNAL, 19(March), 130–139. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jkbu/article/view/117334

อิสรา วันดี, ธิดา จินดามณี, กัญญามน กาญจนาทวีกูลและคณะ (2564). แนวทางการมีส่วนร่วมของชุมชนด้าน การจัดกิจกรรมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการนอร์ทเทิร์น ปีที่ 8 ฉบับที่ 3 กรกฎาคม-กันยายน 2564.

Hayes, John (2014). The Theory and Practice of Change Management. London: Palgrave Macmillan. p. 137.

Hron, J. and K. Srnec. 2004. Agrotourim in the context with the rural development. Czech University of lift Sciences Praque. from www.czu.cz.

Hunt. S. D. (2011). Sustainable Marketing. Equity. and Economic Growth: A Resource- Advantage. Economic Freedom Approach. Academy of Marketing Science.

Chanya Tansakul and Kanyamon Kanchanathaveekul (2019). Developing personnel competence in tourism and hospitality industry under ASEAN framework of small and medium enterprises in Phuket, Thailand, 2019 APacCHRIE & EuroCHRIE Joint Conference (22- 25 May 2019, Hong Kong).

Raymond L. C. (1996). “The Entrepreneurial Community Approach to Community Economic Development”. Economic Development Review. 14(2): 16-20.

Richards, G. (2011) Creativity and tourism: The state of the art, Annals of Tourism Research, 38, 4, 1225 – 1253.

Richards, G. and Raymond, C. (2000) Creative Tourism. ATLAS News, 23, 16 – 20

Robbins, Stephen P.; & Decenzo. (2004). Management. 6thed., San Diego: Prentice-Hill.

Schermerhorn, J. R. (2002). Management. 7thed., New York: John Wiley & Sons, Inc.

Downloads

Published

2023-04-28

Issue

Section

Research Articles