การบริหารวิสาหกิจชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์
คำสำคัญ:
การบริหาร, วิสาหกิจชุมชน, การท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์บทคัดย่อ
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาแนวทางการบริหารวิสาหกิจชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์ การท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์ในปัจจุบันยังคงต้องมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง แนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์เป็นการบริหารทรัพยากรในพื้นที่ให้เกิดคุณค่า ดังนั้นการบริหารงานของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนหรือผู้ที่เกี่ยวข้องจำเป็นต้องวิเคราะห์ทั้งปัจจัยด้านโครงสร้าง การวางกลยุทธ์ และระบบการบริหารและต้องมีความเข้าใจคุณสมบัติพื้นฐานและกระบวนการดำเนินกิจกรรม รวมทั้งวิเคราะห์ปัจจัยด้านบุคคล ทักษะด้านการบริการ การสื่อสารและการสร้างความสัมพันธ์ รูปแบบการบริหารของผู้นำกลุ่มวิสาหกิจชุมชน ซึ่งหลักการบริหารดังกล่าวมีความสอดคล้องกับแนวคิดของแมคคินซีย์ (McKinsey’s 7S Framework) ปัจจัยด้านการใช้กลยุทธ์ การดำเนินการด้านโครงสร้าง ระบบงานของกลุ่ม รวมทั้งการพัฒนาทักษะการให้บริการ รูปแบบการบริหารจัดการด้านการตลาด การเงิน เนินงานด้านการตลาด และเครือข่ายที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งพัฒนาจุดเด่นและจุดขายเพื่อสร้างความน่าสนใจให้กับการท่องเที่ยวมากยิ่งขึ้น เนื่องจากการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์จำเป็นต้องมีความเชื่อมโยงต่อวัฒนธรรม พื้นที่เชิงเกษตร ซึ่งถือว่ามีความสำคัญอย่างยิ่ง โดยเฉพาะผู้นำกลุ่มวิสาหกิจชุมชน เพราะหากผู้นำกลุ่มสามารถสร้างกระบวนการจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชนได้ก็จะสามารถส่งเสริมกลุ่มให้เข้มแข็งต่อไป ดังนั้น การยกระดับเศรษฐกิจชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จึงมีความสำคัญและเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่จะมีการศึกษาการศึกษาการบริหารการท่องเที่ยวเชิงเกษตรสร้างสรรค์โดยกลุ่มวิสาหกิจชุมชนที่มีประสิทธิภาพจะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชน จึงมีความสำคัญและเป็นเรื่องที่น่าศึกษาในด้านปัญหา อุปสรรคและความสำเร็จของการบริหารกลุ่มวิสาหกิจชุมชนที่มีการรวมกลุ่มทำการท่องเที่ยวเกษตรเชิงสร้างสรรค์มาเป็นรูปแบบการพัฒนาให้กับกลุ่มวิสาหกิจชุมชนอื่นๆต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กรมการพัฒนาชุมชน. (2560). แนวทางการดำเนินงาน นโยบายสานพลังประชารัฐในการขับเคลื่อนการพัฒนา เศรษฐกิจฐานราก. (ออนไลน์), เข้าถึงได้จากhttp://chumchon.cdd.go.th. (1 ตุลาคม 2560)
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2551). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน พ.ศ. 2548. สำนักงาน เลขานุการ คณะกรรมการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน กระทรวงเกษตรและสหกรณ์, กรุงเทพฯ.
กัญญามน อินหว่าง. (2558).การจัดการสมัยใหม่.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น.
จีรนันท์ เขิมขันธ์ (2561). มุมมองของการพัฒนาภาคการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในประเทศไทย. วารสารเกษตรพระ จอมเกล้า 2561 : 36 (2) : 162-167.
ชัญญา ตันสกุล และกัญญามน กาญจนาทวีกูล. (2562).การพัฒนาสมรรถนะบุคลากรด้านอุตสาหกรรมการ
ท่องเที่ยวและบริการตามกรอบอาเซียนของสถานประกอบการเขตพื้นที่ภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิปีที่ 6 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม – ธันวาคม 2563.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร. 2558. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อความยั่งยืน: โครงการหลวงปางดะ. วารสารเทคโนโลยี สุรนารี. 9(1): 19-35.
วิชสุดา ร้อยพิลา และปรีดา ไชยา, (2558) องค์ประกอบของทรัพยากรท่องเที่ยวที่มีผลต่อการท่องเที่ยวเชิง สร้างสรรค์ของจังหวัดกาฬสินธุ์ (2015). วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที 10 ฉบับที่ 3
วณิศญดา วาจิรัมย์. (2560).การพัฒนากลยุทธ์ทางธุรกิจของกลุ่มผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชน กรณีศึกษา
ธุรกิจผลิตภัณฑ์สมุนไพร เขตภาคกลางตอนล่าง 1.วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที่ 3 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม–เมษายน 2560.
เมทินี ทะนงกิจ ฐาศุกร์ จันประเสริฐ และศยามล เอกะกุลานันต. (2561). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการ
ท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวบ้านน้ำเชี่ยว. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ ปีที่ 14 ฉบับที่ 1 (2018).
สัญญา เคณาภูมิ. (2558). “แนวทางการพัฒนาประสิทธิผลของวิสาหกิจชุมชนในเขตพื้นที่จังหวัด มหาสารคาม”. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์, 2 (3, กันยายน – ธันวาคม): 68.
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2560). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงและการพัฒนาที่ยั่งยืน: กระบวนทัศน์การพัฒนาสู่ ประเทศ ไทย 4.0. เอกสารประกอบการสัมมนาวิชาการ เรื่อง “องค์กรต้นแบบ ด้านการพัฒนาอย่างยั่งยืนด้วย ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สุวรรณา จันทร์ประเสริฐ และคณะ. (2559). การเสริมสร้างชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ:มาตา การพิมพ์
สมชาย น้อยฉ่ำ, วรินทรธร ธรสารสมบัติ และสุภา แสงจินดาวงษ์ (2018). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชน อำเภอ อัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. KASEM BUNDIT JOURNAL, 19(March), 130–139. Retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jkbu/article/view/117334
อิสรา วันดี, ธิดา จินดามณี, กัญญามน กาญจนาทวีกูลและคณะ (2564). แนวทางการมีส่วนร่วมของชุมชนด้าน การจัดกิจกรรมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการนอร์ทเทิร์น ปีที่ 8 ฉบับที่ 3 กรกฎาคม-กันยายน 2564.
Hayes, John (2014). The Theory and Practice of Change Management. London: Palgrave Macmillan. p. 137.
Hron, J. and K. Srnec. 2004. Agrotourim in the context with the rural development. Czech University of lift Sciences Praque. from www.czu.cz.
Hunt. S. D. (2011). Sustainable Marketing. Equity. and Economic Growth: A Resource- Advantage. Economic Freedom Approach. Academy of Marketing Science.
Chanya Tansakul and Kanyamon Kanchanathaveekul (2019). Developing personnel competence in tourism and hospitality industry under ASEAN framework of small and medium enterprises in Phuket, Thailand, 2019 APacCHRIE & EuroCHRIE Joint Conference (22- 25 May 2019, Hong Kong).
Raymond L. C. (1996). “The Entrepreneurial Community Approach to Community Economic Development”. Economic Development Review. 14(2): 16-20.
Richards, G. (2011) Creativity and tourism: The state of the art, Annals of Tourism Research, 38, 4, 1225 – 1253.
Richards, G. and Raymond, C. (2000) Creative Tourism. ATLAS News, 23, 16 – 20
Robbins, Stephen P.; & Decenzo. (2004). Management. 6thed., San Diego: Prentice-Hill.
Schermerhorn, J. R. (2002). Management. 7thed., New York: John Wiley & Sons, Inc.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
