ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลในการดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กหรือเยาวชน ของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
การดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กหรือเยาวชน, ปัจจัยที่มีผลบทคัดย่อ
การศึกษาเรื่อง “ ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลในการดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กหรือเยาวชนของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม” ผู้ศึกษาพบว่า ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลในการดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กและเยาวชนของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม คือ ปัจจัยส่งเสริมประสิทธิผลด้านแรงจูงใจในการปฏิบัติงาน และปัจจัยการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ พบว่าพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐมเห็นด้วยกับปัจจัยการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์มากกว่าปัจจัยส่งเสริมประสิทธิผลด้านแรงจูงใจในการปฏิบัติงานมากที่สุด เมื่อพิจารณารายด้านพบว่าพนักงานสอบสวนมีทัศนะของความเห็นด้วยอยู่ในระดับมากที่สุดต่อปัจจัยแรงจูงใจภายใน ด้านการคำนึงถึงความยุติธรรม สิทธิเสรีภาพ ลำดับรองลงมา คือ ปัจจัยแรงจูงใจภายในความผูกพันต่อองค์กร ปัจจัยแรงจูงใจภายนอกทางบวก ด้านลักษณะของงานที่ปฏิบัติ และปัจจัยแรงจูงใจภายนอกทางลบ ด้านการถูกเร่งรัดจากผู้บังคับบัญชาตามลำดับ ในทางกลับกันพบว่า ปัจจัยแรงจูงใจภายนอกทางบวก ด้านเงินเดือนและผลประโยชน์ อยู่ในระดับน้อยจากทัศนะหรือความเห็นของพนักงานสอบสวนต่อปัจจัยที่สัมพันธ์ที่มีผลต่อประสิทธิผลในการดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กและเยาวชนของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม
โดยการศึกษาเรื่องปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลในการดำเนินคดีเกี่ยวกับเพศซึ่งผู้เสียหายเป็นเด็กหรือเยาวชนของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม มีวัตถุประสงค์หลัก คือ พัฒนาแนวทางในการเสริมสร้างและพัฒนาประสิทธิผล สร้างแรงจูงใจ และพัฒนาประสิทธิภาพของพนักงานสอบสวนในจังหวัดนครปฐม อันจะเป็นผลดีต่อประชาชนและกระบวนการยุติธรรม
เอกสารอ้างอิง
จีรนุช สีทา. (2559). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลการดำเนินงานของสถาบันบริหารจัดการธนาคารที่ดิน (องค์การมหาชน) : ด้านการกระจายการถือครองที่ดิน.สารนิพนธ์ คณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เฉลิม สุขเจริญ.(2557). แรงจูงใจในการทำงานกับประสิทธิผลในการปฏิบัติงานของบุคลากรองค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี. สารนิพนธ์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกริก.
ณัฐ ตันศรีสวัสดิ์, ธีรโชติ จองสกุล, อุดมศักดิ์ หุ่นวิจิตร, ภาณุวัฒน์ ชุติวงศ์, กรเกียรติ วงษ์ไพศาลสิน, เกษณี จงประสาธน์สุข, และคนอื่น ๆ. (2551). แนวทางปฏิบัติในการตรวจผู้ป่วยที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ. วารสาร นิติเวชศาสตร์. 1(3), 11-13.
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2551). พฤติกรรมองค์การ. (กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วี.พริ้นท์ (1991),หน้า 270-271
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2557). การพัฒนาองค์การ. กรุงเทพมหานคร: บพิธการพิมพ์.
เนติรัชฏ์ พานิช.(2557). ปัญหาและอุปสรรคที่ทำให้กระบวนการยุติธรรมล่าช้า : ศึกษาเฉพาะคดีความผิดต่่อชีวิต.วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เดชวิทย์ นิลวรรณ. (2550). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. เชียงใหม่: ธนุชพริ้นติ้ง.
รัฐพล ศรีกตัญญู.(2551). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับประสิทธิผลของการปฏิบัติงานของพนักงานธนาคารธนชาต จำกัด (มหาชน) สำนักงานอาคารกลาสเฮ้าส์รัชดาภิเษก. สารนิพนธ์ คณะบริหารธุรกิจมหาบัณฑิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ร้อยตำรวจเอกหญิง สุมนัส ตั้งเจริญกิจกุล.(2552). ความผิดเกี่ยวกับเพศ : ศึกษาเปรียบเทียบความผิดฐานข่มขืน กระทำชำเรากับการกระทำอนาจาร. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ร้อยตำรวจโทสุรยุทธ อ่วมสำอาง.(2554). ปัญหาและอุปสรรคของพนักงานสอบสวนในการเก็บรวบรวม พยานหลักฐานด้านนิติวิทยาศาสตร์ประกอบสำนวนการสอบสวนคดีอาญา: ศึกษาเฉพาะกรณี กอง บังคับการตำรวจนครบาล 1. สารนิพนธ์ คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วาสนา เก้านพรัตน์.(2544). การคุ้มครองผู้เสียหายกรณีเด็กถูกกระทำทารุณทางเพศก่อนและหลังเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมทางอาญา. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุจิตรา ธนานันท์. (2550). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐประศาสนศาสตร์สถาบันพัฒนาบริหารศาสตร์.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2021 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
