ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความเครียดในการทำงานของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
คำสำคัญ:
ปัจจัย, ความเครียด, พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษา บุคลิกภาพ ระดับการรับรู้สภาพแวดล้อม ระดับคุณภาพ ชีวิตในการทำงานและ ระดับความเครียดในการทำงานของ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน 2) เพื่อศึกษาเปรียบเทียบ ระดับความเครียดในการทำงานของพนักงานต้อนรับ บนเครื่องบินตามลักษณะปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อายุ สถานภาพการสมรส อายุงาน ระดับการศึกษา และรายได้ 3) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพกับ ความเครียดในการทำงานของพนักงานต้อนรับบนเครื่อง บิน 4) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้สภาพ แวดล้อมกับความเครียดในการทำงานของพนักงานต้อนรับ บนเครื่องบิน 5) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพ ชีวิตในการทำงานกับความเครียดในการทำงานของ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
กลุ่มตัวอย่างใช้ศึกษาในครั้งนี้ ได้แก่ พนักงาน ต้อนรับบนเครื่องบินของสายการบินนกแอร์ สายการบิน บางกอกแอร์เวย์ และสายการบินการบินไทย จำนวน 379 คน เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาเป็นแบบสอบถามที่แบ่งออก เป็น 5 ส่วน ซึ่งในแต่ละส่วนมีค่าความเชื่อมั่น 0.890, 0.960, 0.929 และ 0.945 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรม สำเร็จรูปทางสถิติ สถิติที่ใช้ คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t–test, F–test, (Least Significance Difference) ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน โดยกำหนดระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ .05
ผลการวิจัยพบว่า
1) พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินส่วนใหญ่ มีบุคลิกภาพแบบมั่นคงทางอารมณ์ การรับรู้สภาพแวดล้อม และคุณภาพชีวิตในการทำงานอยู่ในระดับปานกลาง ส่วน ความเครียดในการทำงาน อยู่ในระดับต่ำ
2) พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินที่มีปัจจัยส่วน บุคคล ได้แก่ เพศ อายุ สถานภาพการสมรส อายุงาน ระดับ การศึกษา และรายได้ แตกต่างกัน มีความเครียดในการ ทำงานไม่แตกต่างกัน 3) บุคลิกภาพ การรับรู้สภาพแวดล้อมและ คุณภาพชีวิตในการทำงานไม่มีความสัมพันธ์กับความเครียด ในการทำงานของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ผลการสัมภาษณ์ผ้ปู ระกอบการพบว่า ผ้ปู ระกอบ การสถานบริการต้องการส่งเสริมให้พนักงานมีแรงจูงใจ ในชีวิตที่ดี แต่ขาดงบประมาณในการส่งเสริมพัฒนา พนักงาน ซึ่งจากการสัมภาษณ์พนักงานพบว่า พนักงาน สถานบริการที่มาทำงานในสถานบริการเพราะต้องการมีราย ได้เลี้ยงดูครอบครัว อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น และต้องการ มีกิจการเป็นของตัวเอง แสดงให้เห็นว่า พนักงานสถาน บริการมีแรงจูงใจในการดำเนินชีวิตไปในทางที่ดี การพัฒนา แรงจูงใจในการดำเนินชีวิตของพนักงานในสถานบริการ ยังเป็นปัญหากับผู้ประกอบการหลายแห่งเนื่องจากต้องใช้ ทุนของตัวเอง ขาดหน่วยงานภาครัฐสนับสนุน จึงมีข้อเสนอ แนะคือ อยากให้หน่วยงานภาครัฐคำนึงถึงปัญหาสังคมคนกลางคืนที่อาจเกิดจากจุดเล็กๆ แต่เป็นปัญหาสังคม ที่ใหญ่ เพราะถ้าไม่รู้จักการใช้ชีวิตการวางอนาคต ปัญหา ที่ตามมาคือ แก่ไปก็ไร้คุณภาพ เด็กที่โตขึ้นมาก็จะปัญหา สังคม ติดยา ไม่ได้เรียนหนังสือ เมื่อเราให้ธุรกิจเปิดได้ ภายใต้กฎระเบียบที่ตั้งไว้ เราไม่สามารถควบคุมร้านอื่นที่ จะเปิดได้ อยากให้มีนโยบายของจังหวัดที่จะมีหน่วยงาน ดูแล จัดงานให้มีการอบรมพนักงานทุกร้านเดือนละครั้ง โดยเฉพาะในเรื่องการใช้ชีวิตที่ถูกต้องเพื่อทำให้บุคคล เหล่านี้ได้รับการยอมรับในสังคม
เอกสารอ้างอิง
กิติกร มีทรัพย์. (2541). พฤติกรรมความเครียดและการตอบสนองต่อความเครียด. กรุงเทพฯ: กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข.
เกษม ตันติผลาชีวะ. (2543). “ความเครียด” นิตยสารใกล้หมอ. 24(มีนาคม – เมษายน): 24-30
ฉันทนิช อัศวนนท์. (2543). การพัฒนาบุคลิกภาพ. กรุงเทพฯ : ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
ชาญชัย อาจินสมาจาร. (2535). การฝึกอบรมและพัฒนาทรัพยากรบุคคล. กรุงเทพฯ: สายใจ.
________(2537). การบริหารการศึกษำ. กรุงเทพฯ : ศูนย์สื่อเสริม.
ชูทิตย์ ปานปรีชา. (2519). จิตวิทยาทั่วไป. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นงลกัษณ์ เทพสวสัด.ิ์ (2543). การจัดการกับความเครียดในที่ทำงาน: กรณีตัวอย่างการจัดการกับความเครียดในนักบิน.
รายงานการประชุมวิชาการสุขภาพจิต. กรุงเทพฯ : กระทรวงสาธารณสุข.
นริศรา วงค์เลย. (2551). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความเครียดในการทำงานของบุคลากรในเรือนจำกลางเชียงใหม่.
วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นันทวรรณ นาวี. (2536). คลายเครียด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์อักษรสมัย.
นิพนธ์ คันธเสวี. (2525). มนุษย์สัมพันธ์เพื่อการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: โรงเรียนสตรีเนติศึกษา.
นิศารัตน์ ศิลปเดช (2540). พัฒนาคุณภาพชีวิต. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: พิศิษฐ์การพิมพ์.
บรรยงค์ โตจินดา. (2546). การบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.
บริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน). (2542). 39 ปี การบินไทย. (เอกสารเผยแพร่)
บุญแสง ชีระภากร. (2553). “การปรับปรุงคุณภาพชีวิตการทำงาน”. จุลสารพัฒนาข้าราชการ 25 (มกราคม-มีนาคม): 5-8.
ประณิตา ประสงค์จรรยา. (2542). ความเครียดในการปฏิบัติงานของผู้จัดการบริการบนเที่ยวบิน และหัวหน้ำพนักงาน
ต้อนรับบนเครื่องบิน บริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน). วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐศาสตร์,
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปรียชยา คล้ายทวน. (2551). สุขภาพดีวัยทำงาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: อมรินทร์สุขภาพ.
ปราโมช เชี่ยวชาญ. (2546). การควบคุมมลพิษอากาศ หน่วยที่ 5. สาระชุดวิชาการจัดการและควบคุมมลพิษทางอากาศ
จากอุตสาหกรรม. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2543). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
พรพิมล วรวุฒิพุทธพงศ์. (2528). ความเครียดกับนักบริหาร. วารสารเทศาภิบาล 12 (ธันวาคม): 15-18.
พวงรตัน์ บญุญานรุกัษ์ (2536). 50 ปี ชีวิตและผลงานอาจารย์พวงรัตน์ บญุญานุรักษ์. กรงุเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรุณ หงษ์ทอง. (2530). “ความเครียด” วารสารครูเชียงราย. 6 (มิถุนายน): 16 – 17.
อัสนียา สุวรรณศิริกุล. (2547). “คุณภาพชีวิตในการทำงาน.” วารสารคน. 25(4): 75-79.
อารี เพชรผุด. (2546). สภาพการทำงานและองค์ประกอบด้านบุคคล. กรุงเทพฯ:เนติกุลการพิมพ์.
อนุชาติ พวงสำลี. (2541). การพัฒนาเครื่องชี้วัดคุณภาพชีวิตและสังคมไทย. กรุงเทพฯ :
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Antuano, M.J. (1997).“Stress and The Pilot”.Federal Air Surgeon’s Medical Bulletin. 20(June). New Jersey:
Prentice-Hall.
Arnold, H.J. and Feldman, D.C. (1986). Organizational Behavior. Singapore: McGraw-Hill, Inc.
Auerbach, S. M. and Gramling, S. E. (1997). “Stress and the Pilot”. Federal Air Surgeon’s
Medical Bulletin. 20 (June): 54-68 Gramling, S. E., & Auerbach, S.M.
Baron, R. A. (1995). Psychology. Massachusetts: Allyn & Bacon.
Barnes, B.L. (1992). Stress in Aviation Personnel. American Psychological Association. 37 (March): 1-6.
Beehr, T. A. and Newman, J. E. (1974). Job Stress Employee Health and Organizational
Effectiveness : A Facet Analysis, Model and Literature Review. Personnal Psychology. 31 (March ): 605-699.
Benton, D.A. (1998). Applied Human Relations: An Organization and Skill Development
Approach. 6th ed. Englewood cliffs NJ : Prentice Hall.
Brown, A. W. and Moberg, D. J.(1980). Organization Theory and Management: A Macro Approach. New York: John Willey and Sons, Inc.
Brown, L.M. (1964). The self-stress of dislocations and the shape of extended nodes. Philosophical Magazine. 10(105): 441-466
Cambridge University. (1995). International Dictionary of English.
Cambridge University Press.
Carlopio, J. (1996). Holistic organisational health: Curing the part by focusing on the whole.
In A. Gutschelhofer & J. Scheff(Eds.), Paradoxical Manageme. 10(15): 44-60
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
