แนวทางการพัฒนาตลาดผ้าทอไทลื้อในเขตอำเภอเชียงคำจังหวัดพะเยา

ผู้แต่ง

  • สุภัสรา บุญเรือง อาจารย์ประจำหลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
  • จารุรัศมิ์ ธนูสิงห์ อาจารย์ประจำหลักสูตรศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการท่องเที่ยวและการโรงแรม สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
  • ภควรรณ อินทรา อาจารย์ประจำหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
  • สุลีมาศ คำมุง อาจารย์ประจำคณะวิทยาการจัดการ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
  • อินทิรา มุงเมือง อาจารย์ประจำคณะวิทยาการจัดการ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

คำสำคัญ:

แนวทางการพัฒนาตลาด, ผ้าทอไทลื้อ

บทคัดย่อ

                การศึกษาเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมและความต้องการของผู้บริโภคผ้าทอไทลื้อในเขตอำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา และศึกษาแนวทางในการพัฒนาตลาดผ้าทอไทลื้อในเขตอำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริโภค จำนวน 246 ราย มีวิธีเก็บรวมรวมข้อมูลโดยการใช้แบบสอบถาม และผู้ผลิตผ้าทอไทลื้อที่อยู่ในเขตอำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา จำนวน 15 ราย มีวิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสัมภาษณ์ การสังเกตทั้งแบบมีส่วนร่วม และแบบไม่มีส่วนร่วม ผลการศึกษาพบว่า 
               1. พฤติกรรมผู้บริโภค ผู้บริโภคส่วนใหญ่จะพิจารณาตัดสินใจเลือกซื้อผ้าทอจากชื่อเสียงของแหล่งผลิตที่มีมานาน นิยมเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ผ้าทอสีพื้นและผ้าทอจกลาย เฉดสีเข้มลวดลายน้ำไหล ส่วนใหญ่นิยมซื้อผลิตภัณฑ์เพื่อใช้เอง โดยผู้บริโภคจะทำการตัดสินใจเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ด้วยตนเองและไม่มีการนับจำนวนครั้งในการซื้อผลิตภัณฑ์ในแต่ละเดือน เหตุผลที่ตัดสินใจซื้อเนื่องจากผลิตภัณฑ์ทำจากผ้าฝ้าย สวมใส่สบาย มีคุณภาพ และทนทาน ผู้บริโภคสนใจซื้อผ้าทอสีพื้นในช่วงราคา 301 - 500 บาท และซื้อผ้าทอจกลายในช่วงราคา 501- 800 บาท 
               2. ความต้องการของผู้บริโภค ผู้บริโภคส่วนใหญ่ต้องการให้มีการประยุกต์เฉดสีและลวดลายให้มีความทันสมัยมากขึ้น ต้องการให้มีการจัดสิ่งอำนวยความสะดวก เช่น ที่นั่งพัก บริการน้ำดื่ม จัดให้มีกิจกรรมส่งเสริมการตลาด เช่น การลดราคา การให้เครดิตการค้ามากขึ้น 
               3. ลักษณะการดำเนินงานของผู้ผลิต ผู้ผลิตทำการผลิตผลิตภัณฑ์ที่ได้รับความนิยม ผลิตภัณฑ์ที่ผู้ผลิตทำการผลิตมากที่สุด คือ ผ้าทอสีพื้นและผ้าทอจกลาย มีวิธีการกำหนดราคาผลิตภัณฑ์จากต้นทุนและค่าแรงการผลิต ทำการจำหน่ายโดยเปิดหน้าร้านจำหน่ายเอง ให้ส่วนลดและเครดิตการค้าแก่ผู้บริโภคตามปริมาณการซื้อที่ผู้ผลิตเห็นสมควร โดยผู้ผลิตส่วนใหญ่จะใช้วัตถุดิบที่มีคุณภาพมาผลิตเป็นผลิตภัณฑ์ มีการตรวจสอบคุณภาพของวัตถุดิบและผลิตภัณฑ์ก่อนนำออกจำหน่าย 
              4. แนวทางในการพัฒนาตลาดผ้าทอไทลื้อในเขต ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม - ธันวาคม 2559 ำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา มีดังนี้ 
                   4.1 ด้านผลิตภัณฑ์ ควรพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้ สอดคล้องกับความต้องการและรสนิยมของผู้บริโภค มีการ ออกแบบโดยประยุกต์เฉดสีและลวดลายให้มีความทันสมัย มากขึ้น สร้างบรรจุภัณฑ์ให้เป็นที่สะดุดตาผู้บริโภค เมื่อพบเห็น 
                   4.2 ด้านราคา ควรสร้างระดับของราคาที่หลาก หลายให้แก่ผลิตภัณฑ์ เพื่อผู้บริโภคจะได้มีตัวเลือกทาง ด้านราคาที่หลากหลาย 
                   4.3 ด้านช่องทางการจัดจำหน่าย ควรให้ความ สำคัญในการโฆษณา จัดทำแผ่นพับ หรือโฆษณาผ่านสื่อ online ให้มากขึ้น และนำผลิตภัณฑ์ร่วมจัดแสดงในงาน เทศกาลต่างๆ ทั้งในจังหวัดและนอกจังหวัดให้มากขึ้น กว่าเดิม 
                   4.4 ด้านการส่งเสริมการตลาด จัดให้มี กิจกรรมส่งเสริมการตลาด เช่น การลดราคา ผู้ผลิตควร แสดงเครื่องหมายรางวัลที่ได้รับไว้ที่บริเวณจำหน่าย ผลิตภัณฑ์หรือติดไว้ที่ตัวผลิตภัณฑ์ เพื่อผู้บริโภคจะได้รู้จัก ผลิตภัณฑ์ของกลุ่มอย่างแพร่หลายมากขึ้น และเป็นการ สร้างความชื่อมันในตัวผลิตภัณฑ์ให้แก่ผู้บริโภคได้

เอกสารอ้างอิง

ณธีพัฒน์ วชิรชัยเกียรติ. (2552). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการตัดสินใจเลือกเรียนดนตรีสากลของผู้บริโภค ในเขตกรุงเทพมหานคร : สารนิพนธ์หลักสูตรปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

จุฑารัตน์ ศรีโยวงศ์ (2546). แนวทางการพัฒนาตลาดของธุรกิจผ้าไหมในเขตอำเภอชนบท จังหวัดขอนแกน่ : วิทยานิพันธ์ บธ.ม. (บริหารธุรกิจ), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

เจษฎ์สุดา ปิ่นศักดิ์ . (2556). การวิเคราะห์ส่วนประสมการตลาดของธุรกิจผ้าทอไทลื้อ ณ ตลาดชายแดนบ้านฮวก อำเภอภูซาง จังหวัดพะเยา : การศึกษาอิสระ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (บริหารธุรกิจ), มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.

ชัยสมพล ชาวประเสริฐ. (2549). การตลาดบริการ. กรุงเทพฯ : ซีเอ็ดยูเคชั่น.

นิรัญญา กาติ๊บ. (2555). แนวทางการพัฒนาตลาดของผ้าทอไทลื้อบ้านทุ่งมอก อำเภอเชียงคำจังหวัดพะเยา : การค้นคว้า แบบอิสระ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (การจัดการทั่วไป), มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.

บุญช่วย ศรีสวัสดีุ . (2498). ไทยสิบสองปันนา. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์รับพิมพ์ .

พิชิต สุจริตจินดานนท์ (2544). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่ออุปสงค์ในเครื่องนุ่งห่มสำเร็จรูปทำจากผ้าฝ้ายจอมทอง ในเขตอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่ : การค้นคว้าแบบอิสระ บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ภัทริน กุสุพลนนท์ . (2547). การทอผ้าไทลื้อ กลุ่มแม่บ้านบ้านธาตุสบแวน อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา : การค้นคว้าแบบอิสระ ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต (อาชีวศึกษา), มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์และคณะ. (2552). กลยุทธ์การตลาดและการบริหารการตลาด : กรุงเทพ : ได้มอน อิน บิสสิเน็ต เวิร์ล.

สนุันทา ตั้งสถติย์ (2546). แนวทางการพัฒนาตลาดผ้าหมี่ขิดของหมู่บ้านนาข่า อำเภอเมืองจังหวัดอุดรธานี : วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (บริหารธุรกิจ), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สุวัฒน์ ศิรินิรันดร์ และภาวนา สายชู. (2550). MBA HANDBOOK : กรุงเทพมหานคร, ซีแอนด์เอ็น.

สำนักงานส่งเสริมศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (2548). ร่มพะยอม จดหมายข่าว. เชียงใหม่ : โชตนา พริ้นท์ .

เสรี วงษ์มณฑา. (2542). กลยุทธ์การตลาด : การวางแผนการตลาด. กรุงเทพมหานคร, ธีระฟีล์มและไซแท็กซ์ .

อดุลย์ จาตุรงคุกล. (2543). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพ, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ .

อรนุช อิศรางกูร ณ อยุธยา และคณะ. (2535). มูลนิธิส่งเสริมศิลปาชีพในสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพ, ธนาคารเอเชีย จำกัด.

อัจฉรา กริ่มวงษ์รัตน์ . (2544). ทัศนคติพฤติกรรมการซื้อและความชอบผ้าไหมมัดหมี่และผ้าหมี่ขิด หมู่บ้านนาข่า ของ กลุ่มผู้ซื้อ : วิทยานิพนธ์ บธ.ม. (บริหารธุรกิจ), มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-07-16

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย