แนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบางกระเจ้า อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ

ผู้แต่ง

  • สุธาสินี วิยาภรณ
  • สุรศักดิ์ สุวุฒโฑ
  • มุฑิตา ทวีการไถ
  • หทัยชนก วนิศรกล
  • ทักษิณา แสนเย็น

คำสำคัญ:

แนวทางการพัฒนา, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, คุ้งบางกระเจ้า

บทคัดย่อ

       การวิจัยนี้เป็นการศึกษาสิ่สิ่งแวดลอมงการท่องเที่ยว ผลกระทบจากการท่องเที่ยวความคิดเห็นของนัก ท่องเที่ยวต่อการพัฒนาการท่องเที่ยว และอุปสรรคของการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบางกระเจ้า อำเภอพระประแดง จังหวัดสมทุรปราการโดยใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสาน ระหว่างการเชิงคุณภาพ และการวิจัยเชิงปริมาณ ได้แก่ภาคเอกชนที่ประกอบการด้านการท่องเที่ยว และผู้นำชุมชน ในท้องถิ่นบริเวณแหลงท่องเที่ยว เพื่อทำการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 6 คน และความคิดเห็นนักท่องเที่ยวชาวไทย จำนวน 400 คน ด้วยแบบสอบถาม และทำการวิเคราะห์ด้วยวิธีการ SWOT Analysis และเสนอแนวทางการพัฒนา อย่างยั่งยืนดัวยวิธี TOWS Matrix ซึ่งผลการวิจัยพบว่า แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กลยุทธ์การพัฒนาเชิงรุก ได้แก่ การวางแผนพัฒนาโดยประชาชนในชุมชนร่วมใจกันอนุรักษ์ ดูแลรักษาฟื้นฟูทรัพยากรภายใน ทางธรรมชาติ สถานที่และทรัพยากรภายนอกชุมชน เอื้อต่อการพัฒนาเป็นชุมชนที่เข็มแข็ง กลยุทธ์การพัฒนาเชิง ป้องกัน ได้แก่ สร้างองค์ความรู้ด้านอนุรักษ์ ดูแล รักษาพื้นที่และสืบทอด ภูมิปัญญา ศิลปะ วัฒนธรรมของชุมชน เพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ตรงกันปรับเปลี่ยนค่านิยมในชุมชนกลับมาทำงานในชุมชนมากขึ้น กลยุทธ์การพัฒนาเชิง แก้ไข ได้แก่ จัดตั้งโครงการร่วมกับผู้นำชุมชนิทาทางระบายน้าเสียในชุมชน เพื่อความสะดวกร่มรื่น เหมาะกับการเป็นแหลงท่องเที่ยวโอโซน ที่ได้รับความนิยมและเพื่อให้เป็นแหลงท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กลยุทธ์การพัฒนาเชิงรับได้แก่ สร้างเว็บไซต์เพื่อเพิ่มช่องทางการติดต่อสื่อโฆษณา ให้เป็นที่รู้จักมากขึ้น และช่วยกันอนุรักษ์ทรัพยากร ให้นักนักท่องเที่ยวมากขึ้น นำผลผลิตของคนในชุมชนมาแปรรูป ทำเป็นผลิตภัณฑ์ของชุมชนบางกระเจ้า เพื่อเพิ่ม รายได้ให้กับชุมชน

ประวัติผู้แต่ง

สุธาสินี วิยาภรณ

มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี

สุรศักดิ์ สุวุฒโฑ

มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา

มุฑิตา ทวีการไถ

มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา

หทัยชนก วนิศรกล

มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา

ทักษิณา แสนเย็น

มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต

เอกสารอ้างอิง

จริยาวัฒน์ โลหะพูนตระกูล. (2553). การพัฒนาและแก้ไขปัญหาชุมชน ด้วยการจัดการพัฒนา แหลงท่องเที่ยว โดยชุมชน กรณีศึกษาตลาดน้ำบางน้ำผึ้งอำเภอพระประแดง จังหวัดสมทุรปราการ. วารสารทางวิชาการ. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ, กรุงเทพฯ.

นาตยา บุตรอยู่. (2557). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา อำเภอเมืองประจวบคีรีขันธ์ จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ . วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปกร

นิตยางามยิ่งยง. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลอง ดำเนนสะดวกในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี.วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี มหาวิทยาลัยราชภัฏ นครปฐม

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลปะ (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษา บ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ .

ประสพชัย พสุนนท์ . (2555). การวิจัยการตลาด. พิมพ์ครั้งที่ 1, กรุงเทพ : สำนักพิมพ์ท้อป

สร้อยสุข พงศ์พูล. (2554). แนวทางการเพิ่มพื้นที่สีเขียวในกรุงเทพมหานคร.สำนักผังเมือง, กรุงเทพฯ.

สุธาทิพย์ เข็มน้อย.(2554). ปัจจัยส่งผลต่อการมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ตลาดบางหลวง เขตบางเลน จังหวัดนครปฐม. การค้นคว้าอิสระปริญญาศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชนับัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-05-31

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย