การใช้แนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับผลลัพธ์การพัฒนาท้องถิ่นตำบลแก้งแก อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม
คำสำคัญ:
การพัฒนาท้องถิ่น, ผลลัพธ์การพัฒนาท้องถิ่น, การใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบทคัดย่อ
การวิจัยครังนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาระดับการใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาท้องถิ่น 2. เพื่อศึกษาระดับผลลัพธ์ของการพัฒนาท้องถิ่น 3. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์การใช้แนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับผลลัพธ์การพัฒนาท้องถิ่น 4. เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะแนวทางการส่งเสริมการใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับผลลัพทธ์การพัฒนา กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย จำนวน 258 หัวหน้าหรือตัวแทนครัวเรือน(คน) โดยใช้สถิติการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบียงเบนมาตรฐาน การทดสอบสมมุติฐานทางสถิติ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์ถดถอยเชิงพหุคูณ โดยวิธี Stepwise ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ .01 ผลการวิจัยพบว่า 1. การใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนาท้องถิ่น โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง 2. ผลลัพธ์ของการพัฒนาท้องถิ่นอยู่ในระดับปานกลาง 3. ความสัมพันธ์การใช้แนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับผลลัพธ์การพัฒนาท้องถิ่นโดยรวม มีค่าความสัมพันธ์อยู่ในระดับสูง ส่วนอำนาจการพยากรณ์ของสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรการใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนาท้องถิ่น ตำบลแก้งแก อำเภอโกสุมพิสัย จังหวัดมหาสารคาม ได้ร้อยละ 71.50 ซึ่งด้านเกษตรทฤษฎีใหม่กับแนวคิด 3 ห่วง 2 เงื่อนไขมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์การพัฒนาท้องถิ่น เท่ากับ 0.715 และมีค่า F เท่ากับ319.938 ซึ่งมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 4. ข้อเสนอแนะแนวทางการส่งเสริมการใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับผลลัพทธ์การพัฒนาท้องถิ่น พบว่า สมาชิกในชุมชนควรรู้จักประมาณตน ไม่ฟุ่งเฟือยเกินตัวเป็นหลัก ซึ่งอุปสรรคที่ชุมชนควรได้รับการแก้ไข คือ เรื่องขยะบริเวณชุมชนที่สาธารณะและลำห้วย และชุมชนควรมีการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ทั้งนี้เงื่อนไขความสำเร็จที่ทำให้ชุมชนพัฒนาอย่างมีประสิทธิภาพ คือ ชุมชนควรมีความสามัคคี ช่วยเหลือเอื้อเฟื้อ และสมาชิกในชุมชนควรร่วมคิด ร่วมทำ ร่วมตัดสินใจ เพื่อวิเคราะห์ข้อมูลค้นหาปัญหาของชุมชน
เอกสารอ้างอิง
ปรียานุช ธรรมปิยา. (2555). วิกฤตเศรษฐกิจ 2540 กับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พรินติ้งแอนพับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
องค์การบริหารส่วนตำบลแก้งแก. สภาพทั่วไปและข้อมูลพื้นฐาน. (2552) สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2562, จาก http://kaengkae.go.th/public/texteditor/data/index/menu/237.
สรรพศิลปะศาสตราธิราช เว็บเพจเกษตรศาสตร์ เฉลิมพระเกียรติ. (2554). ทฤษฎีใหม่: แนวทางการจัดการที่ดินและน้ำเพื่อการเกษตรที่ยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2562, จาก https://web.ku.ac.th/king72/2542-09/res05_02.html.
จิรายุ อิศรางกูร ณ อยุธยา และ ปรียานุช ธรรมปิยา. (2556). ตามรอยพ่อ ชีวิตพอเพียง...สู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พรินติ้งแอนพับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
ดำรงศักดิ์ แก้วเพ็ง. (2556). ชุมชน. สงขลา: นำศิลป์โฆษณา จำกัด.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่10. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น จำกัด.
ศศิวิมล วีระสัมฤทธิ์. (2561). การรับรู้และประยุกต์หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของประชาชนในตำบลบางเลน อำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี. วารสารรัชต์ภาคย์, 12(26), 385-397.
สุวจี แตงอ่อน. (2561). แนวทางพัฒนาชุมชนต้นตาลเพื่อเตรียมรับภาวะโลกร้อนในแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 2(1), 23-35.
ธันยชนก ปะวะละ. (2561). การพัฒนาชุมชนต้นแบบตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงระดับมั่งมี ศรีสุข: กรณีศึกษาบ้านหนองเผือก อำเภอวาปีปทุม จังหวัดมหาสารคาม. วารสารเกษตรพระวรุณ. 15(1), 101-111. สืบค้นจาก http://paj.rmu.ac.th/journal/home/journal_file/201.pdf
ปภพ จี้รัตน์, พุฒิสรรค์ เครือคำ, พหล ศักดิ์คะทัศน์, และสายสกุล ฟองมูล. (2562). ปัจจัยที่มีผลต่อการทำเกษตรกรรม ในระดับครัวเรือนตามแนวทางปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของเกษตรกรในเขตเทศบาลตำบล อุโมงค์ อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน. วารสารวิจัยและส่งเสริมวิชาการเกษตร. 36(1), 55-67.
ธนากร สังเขป. (2556). การพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพงา เพ็งนาเรนทร์. (2015). การแก้ไขปัญหาความยากจนและเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของท้องถิ่นตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. 9(2), 52-63. สืบค้นจาก https://research.dru.ac.th/ojournal/file/2015_12_15_140116.pdf
ประภาพรรณ ไชยานนท. (2553). การประยุกต์ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับวิสาหกิจรายย่อยและวิสาหกิจขนาดเล็กในจังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย. 5(1), 53-81. สืบค้นจาก https://www.tcithaijo.org/index.php/jmscrru/article/download/127401/96112/
เสาวนารถ เล็กเลอสินธุ์. (2560). ความรู้ความเข้าใจและการประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนา เศรษฐกิจชุมชน ตำบลบางใหญ่ อำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี. 11(25), 88-98. สืบค้นจาก https://www.tcithaijo.org/index.php/trujournal/article/view/85630/68107
วารี คลังศิริ. (2558). การรับรู้เพื่อพัฒนาตนเองตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี. (การค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการจัดการ, มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
ชนัดดา ภูหงษ์ทอง. (2551). ความสัมพันธ์ระหว่างการดำรงชีพตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงกับความสุขเชิงอัตวิสัยในเกษตรกร. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). สาขาวิชาจิตวิทยาสังคม, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสริมศรี สุทธิสงค์. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างการจัดการวิสาหกิจชุมชนกับหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนกลุ่มผู้ผลิตผ้าไหมภาตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์. 9(25), 95-106.
ศุภวัฒน์ เสาเงิน. (2560). ปัจจยัแห่งความสำเร็จในการเป็นหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงของบ้านหนองรี ตำบลหนองรี อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). คณะรัฐประศาสนศาสตร, วิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา.
มิ่งขวัญ คงเจริญ. (2553). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างพลังอำนาจของชุมชนเพื่อเสริมสร้างความยั่งยืนของชุมชนแห่งการเรียนรู้. (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต). สาขาวิชาการศึกษานอกระบบโรงเรียน, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สิทธิพรร์ สุนทร, วัชรินทร์ สุทธิศัย, พงษ์ศักดิ์ ซิมมอนด์ส, รัชนิดา ไสยรส และ ภัณฑิลา น้อยเจริญ. (2562). แนวคิดและกระบวนทัศน์ในการกำหนดขนาดตัวอย่างด้วย G*Power. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา. 8(1), 29-39.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd ed. New York: Harper and Row Publications.
Cronbach, Lee J. (1970). Essentials of Psychological Testing. 3rd ed. New York: Harper Collins Publishers Inc.
Hinkle, D.E, William ,W. and Stephen G. J. (2010). Applied Statistics for the Behavior Sciences. 4th ed. New York:
Houghton Mifflin.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2021 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
