การพัฒนารูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยการสนับสนุนในองค์กร ที่ส่งผลต่อ การยอมรับการใช้งานการตลาดดิจิทัล ของสมาชิกวิสาหกิจชุมชนในเขต กรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
การสนับสนุนจากองค์กร, การตลาดดิจิทัล, ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนา รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการสนับสนุน จากองค์กร ที่มีอิทธิพลต่อการยอมรับการใช้งาน การตลาดดิจิทัล ผ่านตัวแปรความสามารถด้าน เทคโนโลยี การรับความรู้ประโยชน์ การรับรู้ ความง่าย ของสมาชิกวิสาหกิจชุมชน ในเขต กรุงเทพมหานคร 2) ตรวจสอบความสอดคล้อง ของรูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของของการ สนับสนุนจากองค์กร ที่มีอิทธิพลต่อการยอมรับการ ใช้งานการตลาดดิจิทัล ผ่านตัวแปรความสามารถ ด้านเทคโนโลยี การรับความรู้ประโยชน์ การรับรู้ ความง่าย 3) ศึกษาขนาดอิทธิพลของตัวแปรที่ส่งผล ต่อการยอมรับการใช้งานการใช้งานการตลาดดิจิทัล กลุ่มตัวอย่างคือ คือ สมาชิกวิสาหกิจชุมชน ใน เขตกรุงเทพมหานคร มีจํานวนทั้งสิ้น 2,359 คน จํานวนตัวอย่าง 590 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วยแบบวัดการสนับสนุนจากองค์กร ความสามารถด้านเทคโนโลยี การรับรู้ประโยชน์ การรับรู้ความง่ายและการยอมรับการใช้งาน การตลาดดิจิทัล ซึ่งมีค่าสัมประสิทธิ์ความเที่ยง ระหว่าง 0.807 ถึง 0.912 การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ สถิติบรรยาย และการวิเคราะห์เพื่อตรวจสอบความตรงของรูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างการ สนับสนุนจากองค์การ กับการยอมรับการใช้งาน การตลาดดิจิทัลใช้การวิเคราะห์เชิงยืนยันด้วย โปรแกรมสําเร็จรูปทางสถิติ
ผลการวิจัย พบว่ารูปแบบความสัมพันธ์ เชิงสาเหตุแสดงอิทธิพลของการสนับสนุนจาก องค์กร ที่มีต่อการยอมรับการใช้งานการตลาด ดิจิทัล ผ่านตัวแปรความสามารถด้านเทคโนโลยี การรับรู้ประโยชน์ และการรับรู้ความง่าย สอดคล้อง กลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (x2 = 45.22; df = 35; p = 0.115 GFI = .984; AGFI = .965; RMR = 0.022) ตัวแปรเชิงสาเหตุอธิบายความแปรปรวนของ การยอมรับการตลาดดิจิทัลได้ร้อยละ 65 โดยตัว แปรการสนับสนุนจากองค์กรมีขนาดอิทธิพลรวม สูงสุดเท่ากับ .62 และตัวแปรที่มีอิทธิพลทางตรง สูงสุด คือ การรับรู้ความง่าย รองลงมาคือ การรับรู้ ประโยชน์ และความสามารถด้านเทคโนโลยี 0.47,0.17 และ 0.05 ตามลําดับ ตัวแปรที่มีอิทธิพล ทางอ้อมสูงสุดคือ การสนับสนุนจากองค์กร มีขนาด 0.62 รองลงมาคือ ความสามารถด้านเทคโนโลยี มี ขนาดอิทธิพล 0.62 และ 0.16 ตามลําดับ โดยมี ข้อเสนอแนะให้คณะผู้บริหารควรสนับสนุนองค์กร โดยเพิ่มศักยภาพและขีดความสามารถในการดําเนินงานด้านการใช้งานแอพพลิเคชันการตลาด ดิจิทัลที่มากขึ้นเพื่อรองรับการแข่งขันในอนาคต การขยายช่องทาง การขยายฐานลูกค้า สู่ความเป็น องค์กรวิสาหกิจชุมชนที่เข้มแข็งต่อไป
References
กระทรวงอุตสาหกรรม. (15 กุมภาพันธ์ 2561). มาตรการพิเศษการขับเคลื่อน SME สู่ยุค 4.0 . เข้าถึง ได้จาก http://www.industry.go.th/industry/index.php/th/2016-02-07-16-5426/smes-4-0/file
ดวงใจ ธรรมนิภานนท์ . (2557 ). กลยุทธ์การตลาดผลิตภณฑั ์ค วามงามผ่านช่องทาง การค้าแบบดิจิทัล. บัณฑิตศิกษา มหาวิทยาลัยเนชัน
ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2548). องค์กรแห่งความรู้: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : แซท์โฟร์พริ้นติ้ง.
ธงพล พรหมสาขา ณ สกลนคร และอุทิศ สังขรัตน์. (2556). แนวทางการพัฒนาการ ดําเนินการของ วิสาหกิจชุมชนในเขตลุ่มทะเลสาบสงขลา. ปัตตานี: ภาควิชา สารัตถศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินท
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). โมเดลลิสเรล: สถิติวิเคราะห์สําหรับการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นาคเรือง ดุษฏีวัฒนยืนยง สุธิดา และ เลขาวิจิตร นุชนภา. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อผลการ ดําเนินการของวิสาหกิจชุมชนจังหวัดยะลา. วารสารศรีนครินวิโรฒวิจัยและพัฒนา, 9, 69–75
บุษรา ประกอบธรรม. (2556). การศึกษาการยอมรับเครือข่ายสังคมออนไลน์ของนักศึกษา: กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยกรุงเทพ. วารสารสุทธิปริทัศน์, 81.
บุญเรียง ขจรศิลป์. (2543). วิธีวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: พี. เอ็น. การพิมพ์.
รชฏ ชัยสดมภ์.(2550). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้การสนับสนุนจากองค์การ พฤติกรรมการเป็น สมาชิกที่ดีขององค์การ และความผูกพันต่อองค์การ : กรณีศึกษาโรงงงานอุตสาหกรรมผลิด ชิ้นส่วนอิเลคทรอนิคส์. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. ระบบสารสนเทศวิสาหกิจชุมชน กองส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน กรมส่งเสริมการเกษตร (14 มีนาคม 2561) . จํานวนสมาชิกวิสหกิจชุมชน. เข้าถึงจาก https://smce.doae.go.th/.
สุชาติ จรประดิษฐ์. (2557). อิทธิพลของการใช้แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ และคุณลักษณะของ ผู้ประกอบการ ที่มีต่อความส าเร็จทางการตลาดของสินค้าหนึ่งต าบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ (OTOP) ระดับ 5 ดาว ใน ประเทศไทย. วารสารสุทธิปริทัศน์, 88
สุกัญญา อธิปนันต์. (2550). กลยุทธ์การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนเพื่อการพึ่งพาตนเอง. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริม การเกษตร.
อรพรรณ บุลสถาพร. (2549). กลยุทธ์การตลาดส้มโอขาวแตงกวาภายใต้โครงการสินค้าหนึ่งตา บล หนึ่ง ผลิตภัณฑ์ จังหวัดชัยนาท.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขายุทธศาสตร์การ พัฒนา, มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
อุทิศ สังขรัตน์.(2556).แนวทางการพัฒนาการดําเนินงานของวิสาหกิจชุมชนในเขตลุ่มทะเลสาบ สงขลา. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที่ : 10 ฉบับที่ : 1 เลขหน้า : 97-122
Billy Kalemal, Oludayo Olugbara, & Ray Kekwaletswe. (2011). A Structural Equation Model of Student’s Priority for Selecting e-Learning Tools.
Chun-Mei CHOU, His-Chi HSIAO, Chien-Hua SHEN, & Su-Chang CHEN. (2010). Analysis of Factors in Technological and Vocation School Teachers’perceived Organozational Innovative Climate And Continues Use Of e-teaching: Using Computer self-efficacy as an intervening . TOJET: The Turkish Online Journal of Educational Technology, 9(4).
Davis. (1985). A technology acceptance model for empirically testing new end- user information systems: Theory and results, Unpublished Ph.D. dissertation,MIT Sloan School of Management, Cambridge, MA
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology. MIS Quarterly, 13(3), 319-339 Davis, F. D., Bagozzi, R., & Warshaw, P. (1989). User acceptance of computer technology A comparision of two theoretical models. Management Science, 35,
Hassan M., Selim Ahmed. (2010). Hybrid E-Learning Acceptance Model: Learner Perceptions. Decision Sciences Journal of Innovative Education, 8(2).
Henretta.(2561). Internet Marketing . Retrieved from http://www.hostify.com/category/blogmarketing
Henretta (2554). ดิจิทัลเปลียนโลกทั้งใบ.... ได้อย่างไร. Retrieved from http://bangkokbiznews.com/home/details/business/ceoblogs/uraiporn/201107 15/400266/ดิจิทัลเปลี่ยนโลกทั้งใบอย่างไร.html Hostify.
Hsi-Chi Hsiao ,Ya-Ling Tu and Hsin-Nan Chung. (2012). Perceived Social Supports, Computer Self-Efficacy, And Computer Use Among High School Students. The Turkish Online Journal of Educational Technology, 11(2).
Hussi, T. (2004). Reconfiguring knowledge management – combining intellectual capital, intangible assets and knowledge creation. JOURNAL OF KNOWLEDGE MANAGEMENT.
Jung Yu Lai. (2009). How Reward, Computer Self-Efficacy, and Perceived Power Security Affect Knowledge Management Systems Success: An Empirical Investigation in High-Tech Companies. Journal of The American Society for Information Science and Technology, 60(2), 332-347.
Marakas, G. M., Yi, M. Y., & Johnson R. D. (1998). The multilevel and multifaceted character of Computer Self-Efficacy: Toward clarification of the construct and an integrative framework for research. Information Systems Research, 9(2), 126-163.
Markus Baer, & Michael Frese. (2003). Innovation is not enough: Climates for initiative and psychological safety, process innovations, and firm performance. Journal of Organizational Behavior, 24, 45-68
Newageagency (2561,Janury 23). สื่อดิจิทัลจ่อขึ้นเบอร์ 2 . Retrieved from https:// : newageagency.wordpress.com/2012/05/11/)
Park, S. Y. (2009). An Analysis of the Technology Acceptance Model in Understanding University Students' Behavioral Intention to Use e-Learning. Educational Technology & Society, 12(3), 150-162
Shintaro Okazaki, & Luiz Miguel Renda dos Santos. (2012). Understanding E-Learning Adoption in Brazil Major Determinants and Gender Effects. IRR ODL The international Review of Research in Open distance learning.
Wen-Kai K. Hsu and Show-Hui S. Huang(2014) Determinants of Computer Self- Efficacy—An Examination of Learning Motivations and Learning Environments. Journal of Educational Computing Research. ol 35, Issue 3, pp. 245 – 265
Ya-Yueh Shih (2016) The effect of computer self-efficacy on enterprise resource planning usage, Behaviour & Information Technology, 25:5, 407411, DOI: 10.1080/01449290500168103
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
