มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมตัวผู้กระทำความผิดอาญา โดยอำนาจรัฐด้วยอุปกรณ์ติดตามตัวอิเล็กทรอนิกส์

บทคัดย่อ

              การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายในการควบคุมตัวผู้กระทำความผิดอาญาโดยอำนาจรัฐด้วยอุปกรณ์ติดตามตัวอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งพิจารณาจากปัญหา (1)ระหว่างสอบสวน (2)ระหว่างการพิจารณาคดี (3)ระหว่างการควบคุมผู้ต้องโทษจำคุก (4) ระหว่างการฟ้องผู้ต้องหาโดยพนักงานอัยการ (5)การปล่อยชั่วคราวโดยมีประกันหรือไม่มีประกัน การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยศึกษาจากแนวคิด ทฤษฎี และเอกสารกฎหมาย

                ผลการวิจับพบว่า การนำอุปกรณ์ติดตามตัวอิเล็กทรอนิกส์มาใช้ในกระบวนยุติธรรมทางอาญา ไม่บรรลุวัตถุประสงค์ (1) พนักงานสอบสวนไม่มีอำนาจอิสระในการพิจารณาปล่อยชั่วคราว (2)ระหว่างศาลพิจารณาคดี ศาลจะต้องถามพนักงานสอบสวน พนักงานอัยการ หรือโจทก์ก่อน (3)ระหว่างการต้องโทษจำคุก ผู้ต้องโทษไม่มีสิทธิ์ร้องขอฯ (4)พ.ร.บ.องค์กรอัยการฯ พ.ศ. 2553 มาตรา 21 พนักงานอัยการไม่มีอิสระในการพิจารณาสั่งคดี (5) ข้อบังคับของประธานศาลฎีกาฯ การขอปล่อยชั่วคราว คดีที่มีอัตราโทษจำคุกอย่างสูงไม่เกิน 10 ปี ต้องมีหลักประกัน

                ดังนั้นจึงต้องแก้ไขเพิ่มเติม ป.วิอาญา มาตรา 109 วรรคหนึ่ง “ในระหว่างทำการสอบสวน ถ้าหากมีการควบคุมตัวผู้ต้องหาโดยพนักงานสอบสวน ผู้ต้องหามีสิทธิร้องขอปล่อยชั่วคราวต่อพนักงานสอบสวน” วรรคสอง “ในกรณีที่จําเลยถูกฟ้องคดีและอยู่ระหว่างพิจารณา ถ้ามีคําร้องขอให้ปล่อยตัวชั่วคราวต่อศาล ศาลอาจใช้ดุลพินิจในการสืบเสาะแสวงหาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับ ประวัติ และภูมิหลังทางสังคมของจำเลย สภาพความผิด และพฤติการณ์แห่งคดี ประกอบคําร้องขอให้ปล่อยตัวชั่วคราว” มาตรา 89/2 วรรคหนึ่ง “ในกรณีที่มีเหตุจำเป็น เมื่อพนักงานอัยการ ผู้บัญชาการเรือนจำ หรือเจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่จัดการตามหมายจำคุก หรือ ผู้ต้องขังร้องขอ หรือ ศาลเห็นสมควร ซึ่งได้รับโทษจำคุกมาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งในสามของกำหนดโทษตามที่ระบุไว้ในหมายศาล หรือไม่น้อยกว่าสิบปี ในกรณีต้องโทษจำคุกเกินสามสิบปีขึ้นไป หรือจำคุกตลอดชีวิต โดยวิธีการอย่างหนึ่งอย่างใด....”