กรรมในพุทธปรัชญาเถรวาท
คำสำคัญ:
กรรม, พุทธปรัชญาเถรวาทบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษากรรมในพุทธปรัชญาเถรวาท พบว่าสัพพสัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เพราะอาศัยการกระทำมีเจตนาหรือเจตจำนง เป็นตัวกำหนดการกระทำ โดยมีเจตนาในการกระทำ เมื่อมีเจตนาแล้วบุคคลย่อมแสดงการกระทำกรรมทั้งทางกาย ทางวาจา และทางใจ เมื่อบุคคลกระทำกรรมเช่นใด ก็ย่อมได้รับผลของกรรมเช่นนั้น ซึ่งเป็นไปตามกฎปฏิจจสมุปบาท คือ เป็นกฎแห่งเหตุและผล เรียกอีกอย่างว่า “กฎแห่งกรรม” เมื่อมนุษย์มีการกระทำดีย่อมทำให้ได้รับผลดี เมื่อกระทำชั่วย่อมทำให้ได้รับผลชั่ว เมื่อมนุษย์ได้ศึกษาเรื่องกรรมตามทัศนะพุทธปรัชญาแล้ว สามารถประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้ หมั่นประพฤติปฏิบัติตามหลักพุทธปรัชญาจะสามารถดำเนินชีวิตอยู่ร่วมกับคนสังคมยุคปัจจุบันได้อย่างมีความสุข
เอกสารอ้างอิง
ปิ่น มุทุกันต์. (2535). พุทธศาสตร์ ภาค 2, กรุงเทพฯ: มหามกุฎราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2545). เชื่อกรรม รู้กรรม แก้กรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิกจำกัด.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตโต). (2539). พุทธศาสนากับปรัชญา, กรุงเทพมหานคร: อัมรันทร์พรินติ๊ง.
พระพรหมโมลี (วิลาส ญาณวโร). (2545). กรรมทีปนี เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพมหานคร: .ดอกหญ้า.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. เล่มที่ 12 13 14 20 22 34 35, กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2537). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถาแปลชุด 91 เล่ม, เล่มที่ 23 34 36 69, กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2546). หลักกรรมและการเวียนว่ายตายเกิด, กรุงเทพฯ : เรือนธรรม.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2550). พุทธศาสนาเถรวาท, กรุงเทพฯ: ธรรมศาสตร์.
สุนทร ณ รังสี. (2543). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก. (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). (2546). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (พิมพ์ครั้งที่ 4), กรุงเทพมหานคร: บริษัทประยูรวงศ์พรินติ้ง จำกัด.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2544). ธรรมวิภาค ปริเฉทที่ 1. (พิมพ์ครั้งที่ 6), กรุงเทพมหานคร : มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
