ตำรับอาหารและเครื่องดื่มจากวัตถุดิบท้องถิ่น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
คำสำคัญ:
ตำรับอาหารและเครื่องดื่ม, วัตถุดิบท้องถิ่น, การท่องเที่ยว, คุณค่าทางโภชนาการบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาตำรับมาตรฐานและศึกษาคุณค่าทางโภชนาการของอาหารและเครื่องดื่มจากวัตถุดิบในท้องถิ่น โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมกับสถานประกอบการและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ด้วยวิธีการประชุมระดมความคิดเห็นกับผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 12 คน และการทดลองประกอบอาหารและเครื่องดื่ม จนได้ตำรับมาตรฐานและนำไปจัดทำเมนูอาหารและเครื่องดื่มเพื่อนำไปให้บริการลูกค้า ณ ห้องอาหารครัวชะพลู โรงแรมราชมงคลชมคลื่น วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา และวิเคราะห์คุณค่าทางโภชนาการโดยใช้โปรแกรม INMUCAL-Nutrients V3 ผลการศึกษาพบว่า ได้ตำรับอาหารและเครื่องดื่มที่ทำจากสับปะรดและมะพร้าวซึ่งเป็นวัตถุดิบที่โดดเด่นในท้องถิ่นเป็นส่วนผสมหลัก จำนวน 7 ตำรับ ประกอบด้วยอาหารคาว 4 ตำรับ ได้แก่ เมนูหอยและสหาย ข้าวชาวประมง แกงส้มเรือนจอมพลและแกงคั่วรัวหมัด อาหารหวาน 1 ตำรับ คือ พีน่าคอลาด้า บาน่าเค้ก และเครื่องดื่ม 2 ตำรับ ได้แก่ อเมริกาโน ไพน์ และไพน์แนพเพิล พาราไดซ์ ให้พลังงานระหว่าง 101.83-605.74 กิโลแคลอรี่ คาร์โบไฮเดรต 25.33-66.36 กรัม ไขมัน 0.09-42.52 กรัม โปรตีน 0.03-21.32 กรัม และใยอาหาร 0.03-6.06 กรัมต่อหน่วยบริโภค ทุกตำรับผู้วิจัยได้นำไปจัดทำเมนูอาหารเพื่อใช้ส่งเสริมการท่องเที่ยวและสร้างรายได้ให้กับสถานประกอบการและชุมชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์
เอกสารอ้างอิง
บัณฑิต อเนกพูนสุข. (2560). “Food on the Move.” วารสาร Tourism Review. 3 (1) (มกราคม-มิถุนายน) : 8-19.
สำนักโภชนาการ.(2561). คุณค่าทางโภชนาการของอาหารไทย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
วศินา จันทรศิริ. (2563). วัฒนธรรมอาหารไทย : อีกหนึ่งพลังสู่ประชาคมอาเซียน. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2564 จาก http://www.humaneco.stou.ac.th/UpdatedFile/Title%20HE%20Journal.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2561). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร: ศักยภาพและความได้เปรียบของประเทศไทย.สมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย 24 (10) มกราคม-มิถุนายน : 103-116.
กิดานันท์ กังแฮ. (2557). ทำไมเราจึงควรบริโภคอาหารท้องถิ่น. สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2564. จาก https://www.thaihealth.or.th
พลอยชมพู เลื่อนฉวี. (2562). แนวทางการพัฒนาศักยภาพอาหารพื้นเมือง จังหวัดภูเก็ต. รายงานการวิจัยสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อภิญญา มานะโรจน์, ปรัศนี ทับใบแย้ม, วาสนา ขวยเขิน และบุญยนุช ภู่ระหงษ์. (2561). การใช้แป้งกล้วยทดแทนแป้งสาลีบางส่วนในผลิตภัณฑ์ขนมสาลี่กรอบ. รายงานการวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ ปี 2562 (จำแนกตามภูมิภาคและจังหวัด. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 18 มีนาคม 2564. จาก https://mots.go.th/more_news_new.php?cid=618 ln[8hog,
ศรัญญา เนียมฉาย, โกสินทร์ ปานแย้ม และนราธิป วัฒนภาพ. (2562). การส่งเสริมอาหารไทย 4 ภาค ตามแนวคิดการตลาดเล่าเรื่อง. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี 13 (1) มกราคม–เมษายน) : 459-474.
จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. (2564). ข้อมูลทั่วไป. สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564. จาก http://www.prachuapkhirikhan.go.th/_2018/content/general.pdf.
ณัฎฐกานต์ พฤกษ์สรนันทน์ และอดาร์ช บาตรา. (2561). การท่องเที่ยวอาหารแบบคาร์บอนต่ำโดยมะพร้าว เกาะสมุย ประเทศไทย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี 12 (ฉบับพิเศษ) (พฤษภาคม) : 231-247.
สริตา พันธ์เทียน , ทรงคุณ จันทจร, มาริสา โกเศยะโยธิน. (2560). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทย โดยใช้แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในเขตจังหวัดลุ่มแม่น้ำภาคกลาง. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา 9 (3) : 190-198.
สุนี ศักดาเดช. (2549). อาหารท้องถิ่นจันทบุรี. คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
วรารัตน์ สานนท์และกมลพร สวนทอง. (2563). การศึกษาอาหารท้องถิ่นเพื่อสุขภาพในแหล่งท่องเที่ยวชุมชนจากอัตลักษณ์เพื่อการท่องเที่ยวเรียนรู้อาหารเชิงสุขภาพของภูมิภาคตะวันตก : กรณีศึกษาชุมชนหนองโรง ตำบลหนองโรง อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ 27 (1) (มกราคม-มิถุนายน) : 237-273.
วรารัตน์ สานนท์ และคณะ. (2561). อดีตถึงปัจจุบันแนวทางการพัฒนาอาหารท้องถิ่นที่เป็นอัตลักษณ์ของจังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม 5 (1) (มกราคม-มิถุนายน) : 130-142.
ศิริลักษณ์ สินธวาลัย. (2544). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางโภชนาการ. กรุงเทพฯ : ภาควิชาพัฒนาผลิตภัณฑ์ คณะอุตสาหกรรมเกษตรมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชิษณุพงศ์ ศิริโชตินิศากร. (2559). การพัฒนารูปแบบนวัตกรรมอาหารพื้นถิ่นเชิงสร้างสรรค์เพื่อการเป็นสินค้าทางการท่องเที่ยวในเขตจังหวัดเพชรบุรีและจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วิทยานิพนธ์ดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ไซต์ กูเกิล ดอทคอม. (2564). ว่านหางจระเข้ คุณค่าทางสารอาหาร. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2564. จาก https://sites.google.com/site/aeieaadueadueie555/khunkha-thang-sar-xahar.
พรรณี สวนเพลง และคณะ. (2559). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว 4 (2) : 38-45. สืบค้นเมื่อ 2 มีนาคม 2564. จาก https://asean.psu.ac.th/Data/tourism/topic/17/Gastronomy_Tourism_TH2559.pdf.
ณัฐฐพร สุบรรณมณี. (2563). ผลของการแช่กล้วยน้ำว้าในสารละลายชนิดต่างๆและการประยุกต์ใช้ในผลิตภัณฑ์มาเดอลีนเค้ก. วารสารเทคโนโลยีการอาหาร มหาวิทยาลัยสยาม 15 (2) กรกฎาคม – ธันวาคม : 110-121.
จันทร์เพ็ญ วรรณารักษ์, ปฏิพล หอมยามเย็น, ฐิติธนา ไตรสิทธิ์และปราชญ์ พวงเงิน. (2564). กลยุทธ์การตลาดการท่องเที่ยวอาหารพื้นถิ่นที่มีแห้วและผักปลอดภัยเป็นส่วนผสม โดยกระบวนการมีส่วนร่วม อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี สำหรับนักท่องเที่ยวชาวไทย.วารสารวิชาการ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค 7 (1) มกราคม-เมษายน : 236-247.
วิวรณ์ วงศ์อรุณ. (2562). ตำรับอาหารพื้นเมืองตำบลทองมงคล อำเภอบางสะพาน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ารวสารวิจัยราชภัฏพระนคร สาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. 14 (2) (กรกฎาคม – ธันวาคม) : 120-130.
วิวรณ์ วงศ์อรุณ. (2557). รำลึกอาหารท้องถิ่น หัวหิน. เชียงใหม่ : เชียงใหม่ ดอคคิวเมนทารี ดีไซน์ จำกัด.
วิวรณ์ วงศ์อรุณ. (2557). ชวนชิมริมทุ่ง บ้านสามร้อยยอด. เชียงใหม่ : เชียงใหม่ ดอคคิวเมนทารี ดีไซน์ จำกัด.
วิวรณ์ วงศ์อรุณ. (2560). ลองลิ้มชิมแล อาหารพื้นเมือง ตำบลทองมงคล อำเภอบางสะพาน จังหวัด ประจวบคีรีขันธ์. กรุงเทพฯ : ทริปเพิ้ลกรุ๊ป จำกัด.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
