ปัญหาการใช้ดุลพินิจขององค์กรกำกับดูแลภาพยนตร์
คำสำคัญ:
การใช้ดุลพินิจ, ระบบคณะกรรมการ, ประเภทของภาพยนตร์บทคัดย่อ
การใช้ดุลพินิจขององค์กรกำกับดูแลภาพยนตร์ ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดีทัศน์ พุทธศักราช 2551 ในการพิจารณาอนุญาตให้นำภาพยนตร์ออกเผยแพร่มีลักษณะที่ขัดกับหลักเสรีภาพในการแสดงออก อีกทั้งการใช้อำนาจพิจารณาจัดประเภทภาพยนตร์ยังเป็นการใช้ดุลพินิจที่ยังไม่สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของกฎหมายที่มุ่งจัดประเภทของภาพยนตร์เพื่อเป็นข้อมูลและคำแนะนำให้เหมาะสมกับผู้รับชม
จากการศึกษาพบว่ามีปัญหาเกี่ยวกับองค์ประกอบขององค์กำกับดูแลภาพยนตร์ซึ่งมีจำนวนคณะกรรมการที่มากเกินไปส่งผลให้การพิจารณาล่าช้าเกินสมควร ขาดความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน และเรื่องระยะเวลาการพิจารณาที่มากเกินไปส่งผลกระทบต่อผู้สร้างภาพยนตร์ที่ต้องสูญเสียโอกาสในการนำผลงานออกเผยแพร่ เนื่องจากต้องรอผลการพิจารณา และปัญหาการใช้อำนาจดุลพินิจของคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวีดีทัศน์ที่มีคำสั่งไม่อนุญาตซึ่งไม่สอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของกฎหมายที่มุ่งให้กำหนดประเภทของภาพยนตร์
ผู้วิจัยจึงเสนอแนะให้มีการแก้ไของค์ประกอบคณะกรรมการให้มีตัวแทนจากภาคอุตสาหกรรมภาพยนตร์เข้ามาร่วมพิจารณากำกับดูแลตนเอง และกำหนดบรรทัดฐานการใช้อำนาจดุลพินิจพิจารณาภาพยนตร์ตามมาตรา 25 ให้สอดคล้องกับวัตถุประสงค์ของกฎหมาย เป็นไปตามหลักเสรีภาพในการแสดงออก และแก้ไขระยะเวลาการยื่นอุทธรณ์ ตามมาตรา 66 ให้เพิ่มขึ้นเป็น 30 วัน นับแต่ได้รับแจ้งคำสั่ง เพื่อให้เกิดความเป็นธรรมต่อผู้สร้างภาพยนตร์ต่อไป
เอกสารอ้างอิง
คณาธิป ทองรวีวงศ์. (2555). กฎหมายเกี่ยวกับสื่อสารมวลชน. กรุงเทพฯ: นิติธรรม. หน้า 424.
คมกริช วัฒนเสถียร. (2558). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป.(พิมพ์ครั้งที่ 8)กรุงเทพฯ: บัณฑิตไทยหน้า 106.
คู่มือปฏิบัติงานการพิจารณาวินิจฉัยอุทธรณ์คำสั่งทางปกครอง (ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก http://www.palad.mof.go.th/wp.
จิรนิติ หะวานนท์. คำอธิบายกฎหมายปกครอง(ภาคทั่วไป).(พิมพ์ครั้งที่ 6) กรุงเทพฯ: สำนักอบรมกฎหมายแห่งเนติ
เชิดเกียรติ ภวนะวิเชียร. การวิเคราะห์และวิพากษ์การเซ็นเซอร์ภาพยนตร์ไทย (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสื่อและนวัตกรรม.
ดนุพล เอี่ยมสกุลเวช.(2553). ปัญหาทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการประกอบธุรกิจภาพยนตร์(วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง. หน้า 31
ถาวร เกียรติทับทิว.คำอธิบายกฎหมายปกครองศาลปกครองคดีปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง, (พิมพ์ครั้งที่ 7)
ประทาน คงฤทธิศึกษาการ. (2535). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา. หน้า143.
ยอดฉัตร ตสาริกา, รายงานการศึกษาเรื่อง กฎหมายภาพยนตร์ของประเทศอังกฤษ(ออนไลน์). เข้าถึงได้จาก https://prachatai.com/joural/2016/03/64392.
อิทธิ วราบุศกากุล. กฎหมายเกี่ยวกับภาพยนตร์. ใน คู่มือการเรียนการสอนวิชากฎหมายและจริยธรรมสื่อมวลชน
Screen Australia (SA), About Us: Who We Are, Retrieved February 15, 2019 (ออนไลน์). เข้าถึงได้จากhttp://kritzw.blogspot.com/2009/04/blog-post_16.html.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ สถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค และคณาจารย์ท่านอื่นๆในสถาบันฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
